UN RESPIRO

Despois desta semaniña, eu cando menos necesitaba un respiro ...

Filhos da Madrugada!

No Coliseu - Venham.Mais.Cinco

FÍO MUSICAL, vía Tacho

Xa pasou a Chuvia, pero Dizzy e Louis teñen algun problema coa Umbrella.
3 minutos deliciosos

BLOG DE RODRIGO ROMANÍ

Querido Marcos: Esta é unha comunicación oficial, ;-), desde o departamento web da CRTVG para comentarche que, por fin, o programa de Rodrígo Romaní "Astrolabio" xa ten Blog [http://blogs.crtvg.es/mu/astrolabio/]. O programa que fai Romaní na "Radio Galega Música" sáese do habitual no panorama de radios e, coma bos "connoisseurs", nas "uvas" saberedes aprecialo. ( Aqui están tódolos programas dos últimos dous anos http://www.crtvg.es/programas/?p=31&m=2 ). Que o disfrutedes.

Asdo: Tino Santiago.

Que fado é este que trago?
Por Apicultor

Dedicado ao Saavedra, gran amador do fado

Adoito acudir dúas veces ao ano a Chaves para subministrarme de cousas que por aquí non hai ou que, en todo caso, presta moito máis comprar alí. Unha desas veces cadra sempre polo Nadal. A vila portuguesa, cada día máis fermosa e arranxada, é un remanso de civilización, ou sexa, de comercio pausado. A ponte de Traxano está xa libre de automóbiles e a Torre da homenaxe fica no seu lugar.

Desta vez viñeron, amén doutras cousas, un subministro de deliciosas alhadas, viño do Douro, mel suave de rosmaninho e de laranjeira, dous elegantes e sólidos paraugas de señora e cabaleiro, e, sobre todo, catro cedés de fado.

Hai en Chaves unha pequena tenda de música na que me aprovisiono. O dono, de trato e gusto musical exquisito, xa me coñece e me ofrece as últimas novidades. Un é afeccionado ao fado, non un experto, e por iso agradece o asesoramento. Os dous últimos traballos de Mafalda Arnauth (“Flor de fado”, 2008) e Katia Guerreiro (“Fado”, 2008) son, de seu, valores seguros e non fixo falta nin petiscalos. As dúas cultivan un fado clásico, diría que cada vez máis depurado. A fermosa Mafalda, que desta vez non versonea a ningún chansonier (no disco anterior fixérao con Aznavour e “La Bohème”) adoita ser eficaz letrista das súas cancións. Katia acode a poetas contemporáneos. Voces portentosas, de sensibilidade extraordinaria, son do melloriño que hoxe se pode encontrar. Mariza aparte, claro está.

Mais desta vez quería tamén homes, cantantes masculinos, aparentemente máis infrecuentes na nova fornada de fadistas. Daquela, o dilema estaba entre dous irmáns: Camané e Helder Moutinho. Ao primeiro xa o coñecía, ao segundo non. Así que, como o presuposto xa ía un tanto minguado, decidinme polo segundo e deixei para outra oportunidade o primeiro. Voz profunda e sobria, eficaz sen afectación, instrumentación tamén contida, Helder Moutinho (“Que fado é este que trago?”, 2008) presenta quince temas divididos en tres partes: fados clásicos-tradicionais, fados descritivos e fados orixinais escritos na actualidade. Todo un descubrimento para min.
O cuarto disco, aínda non escoitado, é unha antoloxía (“Fado presente. A nova geração do Fado”, 2008) que ten a particularidade de mesturar homes e mulleres, moitos deles descoñecidos para min. De seguro que nel atoparei novas voces nese amplo espectro de fadistas que, alén do estereotipo do fadista chorrón e afectado, lles animo a descubrir. Portugal, tan preto e tan lonxe, di o acertado eslogan que coido verdadeiro.

Fío Musical de G. Peaguda

Escribo tres nomes nun papel. Barack Obama, Chet Baker e Georges Perec. Non sei porque escribo estes tres nomes. Nada teñen que ver. Terei que preguntar o meu psiquiatra que cada vez se parece máis o psiquiatra do relato de Andreyev.
Pasado un tempo atopo a resposta aquela pregunta. Para evitar futuros desenganos. Mais penso que a boa musica sempre será ben acollida na casa que esta na rúa de Ourense onde nunca sae o sol.

Sempre que penso nas ilusións incumpridas venme a memoria a faciana do anxo que caeu no inferno: velaí.

Georges Perec (na foto) escribiu un día “ Quen nos fala, da impresión, é sempre o acontecemento, o insólito, o extraordinario: en portada, grandes titulares”.

Monday, Monday (Tacho)

Nunha cantina do Norte de Mexico.Mentras os homes emborrachanse e piden música
Los Chirrines conxunto de música farafara (grupos que tocan de taberna en taberna)
Fan unha versión de Pink Floyd, facendo gala da sua diversidade musical.
Que disfrutedes e bo comenzo de semana.

MIRO CASABELLA

andoliña venres 12 de decembro de 2008

"O meu país"

Foron varios os actos que nos últimos meses conmemoraron o labor da xeración de 1968 en Compostela. Un labor asociado acotío, con xustiza, ó grupo musical Voces Ceibes. Neste contexto hai que situar o libro de Xan Fraga, Miro Casabella e a Nova Canción Galega, editado con moito xeito por Galaxia. Un libro reportaxe sobre un tema aínda con escasa bibliografía (agás o volume de Vicente Araguas, 1991), e do que cabe agradecer a recolleita dun fermoso patrimonio documental en forma de fotografías, carteis, portadas de discos, etc.

Xan Fraga esculca na historia de Voces Ceibes, coa pegada tan relevante das visitas de Raimon, e na biografía de Miro, xograr do noso tempo, con actuacións en Barcelona, Madrid, París e, por suposto, en toda Galicia. Achéganse datos sociopolíticos de interese, dende o papel da policía e da censura (argumento adiantado xa nun artigo de Grial) ata as dificultades legais para rexistrar unha das súas fillas co nome de Eusenda. Hai tamén espazo para outras voces en galego, tan diversas como Amancio Prada, Andrés Do Barro e Juan Pardo.

Aínda que só fose pola súa canción O meu país (1972), con letra de Xoán M. Casado, Miro Casabella merece este fermoso libro.

FÍO MUSICAL (XABIMUSIC)

Imaxe: Brunette en noir, de Modigliani.

Para o amigo Marcos e tódolos/as blogueiros/as, para axudarvos a pasar esta ponte da inmaculada constitución, que di un meu colega, cun chisco de humor: o humor músico-coral. Se é dificil facer música "a capella", cando leva este sentido do humor aínda resulta máis complicada. Sen embargo as voces encerran unhas posibilidades expresivas que as fan insuperables para comunicar algo tan sutil e intelixente como é o humor.

UC Men's Octet - Accidentally in Love

FÍO MUSICAL, DE XABIER ÁLVAREZ
HUMOR E MÚSICA

"O que canta, os seus males espanta"
A ironía e o sentido do humor adoitan ser unha moi boa actitude ante os problemas da vida cotiá.
O cancioneiro popular ofrécenos abondosas mostras...
Aquí é un coro nórdico o que lle bota humor ós seus problemas diarios (que non son moi distintos dos nosos)

http://es.youtube.com/watch?v=S-roCZhh2Sw

FÍO MUSICAL 38 + 39 (TACHO)

Que tal hoxe mercares, rematada a semana, a raíña ye-ye francesa Françoise Hardy cantando a Celentano. Unha aperta

Françoise Hardy - il ragazzo della via Gluck (1966)

E unha lembranza para a cantante peruana Yma Sumac, que finou os 86 anos en Los Ángeles o pasado 1 de Novembro. De nome real Zoila Augusta Emperatriz Chavarri Del Castillo, dicía ser descendente da realeza inca.
http://www.youtube.com/watch?v=R-C7jZfAQ34

http://www.youtube.com/watch?v=aLoEyKy6xTc&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=fbuqH_Gkgq0&feature=related

charles aznavour (Tacho). FÍO MUSICAL 38.

Hoxe Luns un amigo mandoume a Charles Aznavour.

Qué vos parece para empezar relaxada a semana? Saúdos.

CONTRA A SOIDADE DEVOTCKA (Gustavo Peaguda). FÍO MUSICAL 37.

Levo algunhas semana baixo o meigallo dun poema da poeta uruguaia de apelido tan galego , Idea Vilariño e que me estaba levando ata un profundo silencio. O poema di “ Uno siempre esta solo/pero/a veces/está mas solo”*.

Pero este silencio no que empezaba a vivir e que me acompaña polas mañas nas rúas de Compostela ateigadas de estudiantes que volven para as súas casas despois dunha noite de “ Rodeame de gozo que no naci para estar triste”** foi esnaquizado polas notas da musica de Devotcka. It is time to say good-bye to the silence. It is time to dance.

* Idea Vilariño. Uno Siempre esta Solo. Vuelo Ciego. Editorial Visor
** Gioconda Belli. Petición. De la costilla de Eva. Editorial Nueva de Nicaragua

Prezado Sr Valcarcel: Nesta mensaxe vai un novo fio musical que pode ser do seu interese para poñer no seu blog que visitamos dende esta cidade de Compostela. O texto pode acompañalo co video de you tube que pode atopar en:
http://es.youtube.com/watch?v=njCkVbrIRB0
Unha forte aperta.

MÚSICA EN RNE, RADIO 1 (Xabimusic)


Seica temos un pouco esquecidos os Foros musicais... parece que pasou o andacio...Ainda que rache un pouco co estilo usual, vouche propoñer este novo: MÚSICA EN RNE, RADIO 1

Desde fai algúns meses Radio 1 emite diariamente, en programa de sobremesa, de 15 a 16 horas, un novo espazo chamado Música sobre la marcha que dirixe Fernando Palacios e que ven a substituir ó veterano "Clásicos Populares" do outro Fernando (Argenta).Aparte de que empeza sempre con música coral ( o que, para min, xa é todo un mérito) o novo programa creo que supón unha ventá aberta a moitas e moi variadas músicas co que contribúe á nosa apertura de oídos. Fernando Palacios, como pedagogo musical que é, presenta o seu programa cunha axilidade, frescura e sorpresa moi de agradecer. ¡
Que o disfrutedes!
Xabimusic

luar na lubre (Fío Musical 34)

A mil quilómetros de distancia, unha benquerida amiga e exalumna mandoume esta fermosa canción, con non menos agarimosas palabras de ánimo. Dende aquí llo agradezo de corazón.

Balada para encetar o Outono. (Tacho).
Fío Musical 33.

Ariel Rot e Mclan _ Me estás atrapando otra vez

Johnny Griffin en Ourense, de Gustavo Peaguda

(Fío Musical 32. A foto procede da web do Café Latino)

Hai uns días o escritor Antonio Muñoz Molina lembraba a figura do recentemente falecido Johnny Griffin. Para min este nome vai unido o meu descubrimento do Jazz. Cando tivo lugar esto?. A esta pregunta xa case podo responder con aquel verso do poeta Jaime Gil de Biedma “Ahora que de casi todo hace ya 20 años..".. Eu tiña dezaoito anos e acaba de comezar os meus estudios de dereito. A musica que escoltaba por aquel tempo era a que fixeran aqueles xovenes dos anos 60. Os Small Faces.. Os The Who. Os Stones. Maís tiña un amigo que vivía preto da miña casa na rúa na que o sol nunca sae que cando ía a súa casa me ensinaba a súa colección de vinilos de jazz. Estusiasmabase con aqueles nomes. Miles Davis. Charlie Parker. Dizzy Gillespie. Un día este amigo díxome se quería ir a un concerto o Café Latino. Aceptei a invitación . O concerto era dun home xa maior para unhos ollos de dezaoito anos e que encaixaba na descrición que fixera Joseph Roth dos músicos xudeus “ Os músicos son moi pobres porque viven das alegrías alleas”. O concerto que escoitei en aquela noite de Ourense foi do saxofonista Johnny Griffin. Así comezou a miña paixón polo jazz e que anos mais tarde fixo xurdir uns versos que apuntei no meu caderno de poeta imprevisto e que agora dedico a memoria daquel saxofonista que visitou xa fai moito tempo Ourense .

JAZZ NO LATINO
“Luz morna sobre ás mesas”
Lansgton Huhges
“ SOIO DE TROMPETA CON SOIDO
MANIFESTAMENTE SUICIDA”
A. Pexegueiro
Pouca luz,
vasos cheos de soños e xeo sobre ás mesas de mármore,
risas e saudades contaxiosas de candidatos o suicidio
que adoran a poesía de Costafreda,
promesas incumpridas por viaxantes da soidade,
bicos aprazados por constructores de pirámides de acontecementos,
bagoas pola ausencia de amor nas meixelas dos que fan xirar a roda estatal,
bicos suspendidos no aire coma notas do piano
de Hancock na fría noite do catro de outubro en Estolcomo,
mentres o jazzmen busca no ceo os mortos polo jazz.
A Coltrane.
A Montoliu.
A Gillespie.
A Davis .
A Thelenius Monk.
A Sonny Rollins.
E nos aínda pensamos que o Village Vanguard non esta en Nova York
senón en Ourense que non é unha enorme metáfora. do reino de Mánoa
senón que sigue sendo a Auria de Blanco Amor
e dos poetas e bispos camiñantes nás frías noites de inverno
nás que baila a lúa dos mortos ca túa sombra de mal poeta.
Respiramos o mito entre fume de tabaco!.

Fío Musical (31)

unha pequena xoia do youtube

Johnny Cash - Bonanza & Five Feet High and Rising

Aproveitando a Johnny Cash, eiqui vai outra xoia (Tacho):

Man In Black, do ano 1971

Hey Jude (Fío Musical 30)
Unha recomendación de Tacho

O 26 de agosto fixo 40 anos que se editou Hey Jude dos Beatles: la lalalala lalalala , hey Jude. Interminable. Ano 1968. A cancion estaba adicada a Julian Lennon, pero soaba millor Jude que Jules. Unha gozada.

C´est la vie´(Fío Musical 30)

Antes de marchar de vacacións, o amigo Tacho deixounos, para todos/as, esta cantiga:
"Como dia a canción de Chuck Berry, e eiqui canta Emmylou “C´est la vie” . Unha grande aperta a todos e até a volta"
http://www.youtube.com/watch?v=ZGJHhFYI9ww&feature=related

Roupa interior,

de Bieito Iglesias

(ECG 24-7-08.

Imaxe: Caetano Veloso)

Por aproveitar papel e atenuar a deforestación do mato amazónico, acostumo escribir a man no envés de folios mecanografados. Este artigo redáctoo nunha folla que, pola volta, ten impresas as notas dunha partitura e quizais sexa esa notación musical subxacente a que me impulse a pór en solfa o concerto dos Ten Tenors, ofrecido o sábado á noite no Obradoiro. Tamén inflúe o feito de que ceamos na terraza (dá ás Hortas e ata ela chega calquera ruído orquestrado no casco vello), abouxados por un potpurrí de temas dos Bee Gees, Abba e Beatles mesturados con arias de Verdi ou Bizet.
A falar verdade, apenas identifiquei as cantigas, se dou aquí a relación de grupos ou compositores parodiados é grazas ás crónicas xornalísticas do domingo, que informaron do repertorio e de que "o grupo fixo as delicias de popeiros e amigos non puristas do bel canto". Aseguran os cronistas que os dez tenores australianos enriqueceron a lista canora habitual cunha escolma de cantigas populares españolas (as notas de Granada rebotaron na catedral e susurraron nas pólas das árbores de detrás do pazo de Raxoi, ata penetrar nos meus oídos como eses insectos ortópteros chamados cadelas-de-frade, que segundo a superstición do pobo teñen a cisma de furgar nas orellas). Non se descarta que en vindeiras actuacións en Vigo, Pontevedra ou Coruña interpreten A Rianxeira.
The Ten Tenors seica son novos e bonitos, adornos que convidan ás féminas a guindar bragas ao palco, asimilando os seus concertos coas touradas de Jesulín de Ubrique. As fans compostelás abstivéronse así e todo de tales expansións, talvez porque o nordés que sopra estas noites desaconsella quedar co cu á recacha.
O luns tocoulle actuar a Caetano Veloso e o cantor quentou o ambiente cunha entrevista na que declarou: "A lingua (no seu caso a portuguesa) marca toda a cultura!" Proferidas na Galiza, esas palabras son case revolucionarias. Por que? Porque moitos galegos falamos case brasileiro.