23 may 2008

Semanas de paixón. (Pan por Pan venres 23 maio)

A Mariano Rajoy agárdanlle varias semanas de paixón ata o congreso de xuño do PP. A degradación parece xa imparable. Cada día suma un novo goteo de críticas, saídas de ton e defeccións. O máis sorprendente é que custa ver aí algo máis que un problema de formas: non hai ideas a debate, menos proxectos ideolóxicos alternativos. Iso non significa que a crise non sexa grave: lembren o papel decisivo dos personalismos na descomposición da UCD. O certo é que a dereita, fóra do poder, non sabe resolver os seus problemas: onte un contertulio falaba nunha emisora de radio da “coalición de bloqueo” contra Rajoy que se está montando, dentro e fóra do PP. Un humorista galego, López, resumía o conto neste diálogo: “Agora vai resultar que Mariano é de esquerdas”, di un personaxe. E o outro resposta: “As posicións dependen das referencias”.

22 comentarios:

Anónimo dijo...

A mín pareceme que Rajoy fai o que tiña que facer. Outra cousa é que lle saia ben.

Anónimo dijo...

Unha lanza por Rajoy.
Afeita a elite dereitista á ser educada e formada na estricta observancia da escolástica como fórmula de aprendizaxe, difícil lles resulta comprender a complexidade do mundo. Tiran de dialéctica simple e de sintaxe copulativa. Cando queren dificultar a expresión, elixen sempre a condicional, coa que resolven algunhas argumentacións. Verbigratia: "Se marcha X, algo non funciona; se marchan X e Y, a cousa funciona mal; pero se marchan X e Y e Z, as cousas, ergo, están moi mal feitas: caben reviramentos da construcción, pero nunca pode avanzar polo ben do sistema mental que as sostén: "se as cousas están mal feitas, a xente tende a marcharse". O vocabulario é limitadísimo e limítase a propósito. Neste terreo argumentativo, o branco é distinto do negro e viceversa. A influencia do mecanismo coercitivo do ensino relixioso o seudo relixioso vese nesa disposición a enfrontarse de forma maniquea (con mártires no exemplario) a todo.
Rajoy, neste panorama, constitúe leve excepción. Formula as súas ideas, en xeral, con semellante contundencia sentenciosa, adornada cos efectos redundantes ("naturalmente", "a buen seguro", "sin duda") tan propios de discursos forenses. Pero nas diatribas ou nos debates, emprega sinuosas prendas da retórica dialéctica, que tenden non á clarificación da mensaxe senón, sobre todo, ao combate do outro: a reticencia, a litote, a concesión e, por suposto, a proverbial ironía. Neste sentido, é explicable que San Gil admita desconfianza. Ou que membros destacados do seu entorno acaben esgotados pola súa incompresión do discurso. Eses recursos retóricos, empregados con prudencia, son entendibles, pero se forman parte sustancial da expresión acaban por descentrar (nunca mellor dito) aos afíns.
Rajoy é, porén, a antítese de Berlusconi. Os detractores do indeciso pontevedrés (reunidos en sede episcopal e mundana) buscan a un Silvio desesperadamente.

Marcos Valcárcel López dijo...

Na SER alguén apuntou onte, creo qwe Carlos Carnicero, que o que está a pasar no PP lembra as técnicas dos manuais dos golpes de Estado, neste caso dentro do PP: crear o caos, cada día novas tensións, crear un baleiro de poder ou autoridade, non dar alternativas. E, cando todo sexa o desastre total, xa aparecerá un Salvador (-a?) para arranxar o lío.

Anónimo dijo...

Sr. Arume, sabe que cada vez as súas analises parécenme insuperables.
Marcos: Tamén eu escoite o Carnicero pero o que me falta por saber e si dí o que cree que vai pasar ou o qué quere que pase.
Pareceme sobresaínte a actitude que está tomando Nuñez Feijoó.
Non pasará moito tempo en que si seguen as cousas así, en que o PP en Galicia, se presente baixo as siglas do PG.

Anónimo dijo...

Mariano....¡Malo!....M-A-L-O.....!

Anónimo dijo...

Así o relata "El Mundo". Terrible!

CONCENTRACIÓN DE APOYO A MARÍA SAN GIL

Abucheos y gritos contra Mariano Rajoy y Gallardón en la sede del PP de Génova

Ayer se convocaron dos protestas, una a favor de Rajoy y otra en contra

Ninguno de los militantes que han acudido a la sede apoyan al líder del PP

Actualizado viernes 23/05/2008 13:45 (CET)

ESTHER MUCIENTES | SERGIO RODRIGUEZ
MADRID.- Entre 200 y 300 simpatizantes del PP han desafiado a la abundante lluvia que cae esta mañana sobre Madrid para pedir la dimisión de Mariano Rajoy y Alberto Ruiz-Gallardón frente a la sede del PP en Génova.

Ayer corrieron como la polvora dos SMS entre los militantes del PP para protagonizar hoy una protesta en Génova. Uno de ellos llamaba a concentrarse en favor de María San Gil, mientras un segundo pedía apoyo para Rajoy.

Finalmente, todos los que han acudido a Génova, la mayoría gente de avanzada edad, querían mostrar su oposición a las últimas medidas tomadas por el líder del PP. Portan pancartas donde se lee 'Maria no, María sí' con una foto de Ortega Lara y María San Gil y una leyenda: 'Todo nuestro apoyo'. En otra pancarta está escrito 'María y Ortega Lara, sois imprescindibles'.

Durante la concentración se han escuchado cánticos como 'Rajoy, dimisión', 'Rajoy márchate', 'Gallardón dimisión', 'Nos estáis echando del partido', 'Que se vaya Soraya, que se quede María San Gil'.

Muchos de los manifestantes han pedido a Rajoy, que se encuentra junto a Gallardón en la sede en una reunión con alcaldes 'populares' sobre la financiación, que se asome al balcón. Además, los simpatizantes del PP están recogiendo firmas de apoyo a San Gil y Ortega Lara.

La Policía Nacional se ha visto obligada a acordonar la sede, ya que varios manfiestantes se han acercado allí a esperar la salida del coche del líder del PP.

"No estoy en contra de Rajoy, sino en contra de la marcha de María San Gil. Le pido a Rajoy que recupere las ideas por las que le hemos estado apoyando estos cuatro años", aseguraba una vecina de Usera.

"Rajoy es un caduco. El poder da más gusto que el joder y el que hay en el sillón no se quiere ni mover", afirmaba otro simpatizante de María San Gil. "Esto va a ser la perpetuación del PSOE", indicaba.

"A lo mejor no le echamos y él tiene razón, pero si en lugar de quitarse la careta ahora lo hace antes que tenga claro que no le votamos", ha afirmado Josefina, una manifestante tras conocer las declaraciones de Rajoy en las que dice que algunos quieren que no se presente.

Anónimo dijo...

Unha das claves do PP é cambiar o lugar da sede: non se pode estar tan perto do barrio de Salamanca. Os jubilatas non teñen outra cousa que facer que tomar unhas cañas pola zona. Están no Vips (que, por certo, poñen uns sandwichs mixtos moi bós) ou nas terrazas da praza de santa Bárbara e, como lles queda a tiro, van ver que pasa. Farían ben en trasladar o choio para Las Vistillas: castizo a la par que discreto.

Anónimo dijo...

Hai nas declaracións espontáneas unha certa filosofía política que podería dar para unha dúcia de sesusdos tratados.

Vexan, se non, o que di a veciña de Usera: "El poder da más gusto que el joder".

Morto Rawls e con Habermas xa vello, en contrapartida agardo de todos vostedes unha hermenéutica acaída sobre o tema. Se queren poden poñer notas a rodapé.

Anónimo dijo...

A min, en realidade, o que máis me preocupa son os cumpreanos infelices:

La modelo Naomi Campbell no pudo celebrar su 38 cumpleaños en paz. En la fiesta VIP por su aniversario, en el yate del rapero Diddy en Cannes (Francia), rompió a llorar. A pesar de que entró al sarao con una amplia sonrisa, a las 3.00 horas de la madrugada estaba a disgusto y llorosa porque, según algunos testigos, el rapero gritó obscenidades a la modelo y a su acompañante, el actor de 'Iron Man' Terrence Howard.

Anónimo dijo...

Detrás dise comentario userán, late a conciencia entre os militantes máis virís (incluidas obviamente moitas mulleres) do PP de que Mariano (vaites) non exerce. Digamos que non cumple. Por dicilo á galega. Crín escoitar entre os berros do vídeo algún comentario na liña intelectual do maricomplejines from TheSaints gomarchin' in.

Grande Miseria, en todo caso.

Anónimo dijo...

Pobre Sangil, apoupada sen misericordia por aqueles nazis composteláns, non sei se lembrades, e agora semella que defensora de posicións de dereita-dereita, "sin complejos". O mundo é cruel coa Sangil, menos mal que conta con bos e xenerosos paladíns; agora Losantos e antes vós.

Anónimo dijo...

Cando Aznar en persoa veña dar unha conferencia a Lugo, defenderei se cómpre o seu dereito a dala, tamén o de entrar no recinto oratorio sen dificultades. Igualmente defenderei o dereito dos que eventualmente desexen ilo apupar ou simplemente manifestar disconformidade. Segundo a circunstancia, ao mellor ata ando preto.

Se cadra non fago ben entrando a certos trapos de argumento algo abusivo. Porén, como pasaba por aquí e xa marcho, deixo comentario e saúdo.

Anónimo dijo...

Escaso pano me parece para o caso. Gastado, por riba. E ademáis desde burladero.

Anónimo dijo...

Son babecadas de anónimos. Nin caso.

Marcos Valcárcel López dijo...

Para Delapierre: se algún día unha parte do PP galego acaba no PG, cousas veredes, pero nada é imposible, procuren que non se introduzan, así pola calada, uns cantos "peixes" de ultradereita que por aló navegan.

Anónimo dijo...

Temoslle unhos filtros do millorciño, para a mostra: Carlos Marco o noso candidato por Lacoruña.

Anónimo dijo...

Ahora lo entiendo todo: aquellos universitarios "descerebrados" que ultrajaron la bandera de la españolidad representada por Sangil actuaban bajo las órdenes del "veletiñas" de don Mariano.

Anónimo dijo...

Nin caso. Peste de emigrado!

Anónimo dijo...

Estante a tomar o pelo e cres que é outro a quen insultas co de "emigrado". Que mala baba! E mala puntería: cuspiches a barlovento.

Anónimo dijo...

JOAN B. CULLA I CLARÀ 23/05/2008

Chantaje moral

Hasta donde hoy sabemos, un resumen de lo ocurrido podría ser el siguiente: tras la dulce derrota del 9 de marzo, Mariano Rajoy se apresuró a autorrevalidar su liderazgo y a concederse una tercera oportunidad para alcanzar La Moncloa. Consciente de que tales pasos no despertaban entusiasmo entre la vieja guardia heredada de Aznar, el presidente del PP lanzó sobre ésta un plan de jubilaciones anticipadas o inducidas al que se acogieron, con pose dolida y tácitos reproches de ingratitud hacia el jefe, nombres tan conspicuos como Eduardo Zaplana o Ángel Acebes. Paralelamente, Rajoy configuraba a su alrededor un nuevo equipo de confianza, más joven y de talante al parecer más abierto, simbolizado por la portavoz en el Congreso de los Diputados, Soraya Sáenz de Santamaría.

El gesto de María San Gil ha tenido efectos mucho más graves que todos los amagos de Esperanza Aguirre

A esas alturas, la inquietud de la vieja guardia ya era grande, y se tradujo en la tentativa de Esperanza Aguirre de erigirse en rival de Rajoy y disputarle el liderazgo durante el congreso previsto para el mes de junio. Sin embargo, aquel intento pinchó; planteado el duelo como una lucha por el poder, el presidente popular en ejercicio contaba con el apoyo del aparato y de casi todas las baronías territoriales, excepto la madrileña. Es verosímil que fuera entonces cuando alguien (¿Jaime Mayor Oreja? ¿El propio José María Aznar?) decidió situar la batalla en otro terreno más propicio: el de la firmeza de los principios doctrinales y éticos, frente a la presunta blandenguería, al supuesto tacticismo del entorno de Rajoy o del mismo Rajoy. Es ahí donde irrumpió en escena, como el arma secreta del anti-rajoyismo, María San Gil.

Convendrán conmigo en que, desde su anuncio el domingo 11 de mayo de abandonar la ponencia política congresual por "diferencias fundamentales" en el seno de la misma, el gesto de la líder del PP vasco ha tenido efectos y consecuencias muchísimo más graves que todos los amagos de Esperanza Aguirre, unas semanas atrás. Cosa chocante, porque mientras Aguirre preside una próspera y potente comunidad autónoma con el apoyo del 53% de los votantes, San Gil encabeza una oposición menguante, que en los comicios de 2005 perdió cuatro escaños y bajó hasta el 17% de los votos.

Entonces, ¿cuál es la clave del impacto que María San Gil Noain, a modo de proyectil rompedor, ha causado en las posiciones de Rajoy? Por supuesto, es ese intangible llamado autoridad moral. Testigo del brutal asesinato de Gregorio Ordóñez por ETA en 1995, es fama que aquel suceso la impulsó a la actividad política en el seno del Partido Popular, primero como concejal de San Sebastián (1995-2004), luego como presidenciable y diputada en el Parlamento de Vitoria. Naturalmente, todos los electos vascos del PP -y del PSOE- se juegan la vida, todos llevan escolta; pero a San Gil aquel origen sangriento de su vocación, una vehemencia verbal a veces excesiva (por ejemplo, cuando calificó a Patxi López de "fascista", o cuando dijo que "con Franco vivíamos en paz") y un antinacionalismo integérrimo la convirtieron pronto en "la valiente política vasca", en el ídolo de la derecha mediática madrileña, en la Juana de Arco -heroína y casi mártir- del españolismo en Euskadi. Con decir que Paco Umbral la calificó un día de "santa"... Es en esta condición casi sagrada de monopolista de la verdad con respecto al tema vasco, de depositaria del genuino patriotismo español en aquel escenario hostil, que San Gil le ha retirado la confianza a Rajoy asestándole así un durísimo golpe.

Con todo, se supone que no estamos hablando de santos, sino de política, un campo donde debería imperar alguna racionalidad. La propia María San Gil ha admitido, en medio de su desplante, que la ponencia política para el 16º Congreso del PP recoge la práctica totalidad de los postulados que ella abandera. Así debe de ser, pues en los 236 epígrafes que componen dicha ponencia (25 folios) no hay nada, absolutamente nada, que induzca a pensar en un cambio de la estrategia territorial o identitaria del Partido Popular, ninguna base para hablar de un "acercamiento a los nacionalistas".

Todo lo contrario. Impregnan el texto en cuestión una férvida defensa tanto de la Constitución de 1978 como "de la idea, de la realidad, de la historia y del proyecto de España", aderezadas con la afirmación casi obsesiva de la soberanía nacional única residente "en el conjunto del pueblo español". Al mismo tiempo, la ponencia está llena de gravísimas descalificaciones contra los nacionalismos periféricos ("hay fuerzas políticas empeñadas en romper los fundamentos de nuestra convivencia...", "la permanente deslealtad al marco autonómico y sus límites ha otorgado a los partidos nacionalistas una capacidad de arbitraje y desestabilización que no podemos permitir...", "el conjunto de los nacionalismos coincide en intensificar un proceso disgregador de la Nación española"); ataca frontalmente "modelos, como el de Cataluña, (que) plantean relaciones inadmisibles de cosoberanía con el Gobierno de España"; y proclama el "derecho básico e inaplazable" a "estudiar en castellano en todo el territorio nacional y en todas las etapas del sistema educativo". Y bien, ¿qué más debía incluir la dichosa ponencia para inspirar plena confianza a María San Gil? ¿Los Veintisiete Puntos de la Falange? ¿Las arengas de Queipo de Llano?

Tres semanas atrás, y según los medios afines, José María Aznar transmitió a sus allegados que sólo metería baza en la crisis del Partido Popular si ésta se agravaba. Esta semana ha intervenido. ¿Porque las cosas están peor, o porque ya no aguantaba más entre bambalinas?

Joan B. Culla i Clarà es historiador.

Anónimo dijo...

Moi didáctico, pero non di nada novo.

Anónimo dijo...

José María Aznar (Faes)
Maria San Gil (Faes)
Javier Zarzalejos Nieto (Faes)