8 jun 2008

Fóra de contexto (dun blog amigo)

estamos afeitos a darlle valor as cousas nun determinado contexto...

20 comentarios:

Anónimo dijo...

Imos ver.

O violinista tocou tan só durante corenta minutos. O metro é un lugar onde a xente vai a toda pastilla e apenas se fixa en nada.

Eu, se non tivese moita présa, quizais recoñecese a música de Bach e que o violinista, vestido dun xeito moi normal, era moi bo, pero desde logo seguramente non adiviñaría a súa identidade nin atinaría que tocaba o seu Gibson ex Huberman (así se chama o Stradivarius que usa).

O "experimento" paréceme un pouco tramposo.

Anónimo dijo...

¿Sabe tocar algún instrumento musical?

Anónimo dijo...

A mín non me sorprenden en absoluto os resultados do experimento. Hai unha regra moi xeral que dí que "a xente ve o que quere ver, e oe o que quere oir". Os preconceitos, ou prexuizos, teñen unha importancia decisiva en calquera valoración.

Téñense feito moitos experimentos similares.

Marcos Valcárcel López dijo...

Hai anos o xornal local sacou unha foto dun músico ourensán, tocando na rúa, cun titular pouco axeitado: creo que puña algo así como "mendigo músico ambulante" ou algo semellante.
O afectado, o músico da foto (ourensán), protestou cunha carta reivindicando a súa dignidade e aclarando que por tocar na rúa xa non se podía deducir que se tratase dun esmoleiro.
Algún contertulio seguro que lembra esta anécdota...

Anónimo dijo...

En moitos países europeos é habitual encontarse músicos de rúa. A xente apréciaos, respectaos e escoitaos.

O despezo que mostraron os americanos, e que posiblemente tamén se mostrase na nosa Auria, creo eu que ten moito que ver coa in-cultura musical rampante.

E xa, por rizar o rizo, tamén explica as "meteduras de pata" da nosa conselleira do ramo.

Anónimo dijo...

Xa saben que é moi habitual ver a músicos de países do Este tocando nas nosas rúas. A meirande parte deles, de calidade excepcional. Unha vez, comentéille a un deles que era unha mágoa que coa sua calidade tuvera que buscarse a vida dese xeito. Él contestóume: Os músicos, temos moita sorte. Facemos o que sabemos e nos gusta, e ganamos bastantes cartos así. Outros grandes profesionáis do meu país, médicos, enxeñeiros, profesores, ganan a vida na construcción, ou en traballos pouco cualificados, e mal pagados.

Anónimo dijo...

Non podo nin moito menos debatir con vostedes sobre a situación da cultura musical do país. Pero vexo demasiado apocalipse na súas palabras. Eu, ao contrario de vostedes, creo que agora hai infinidade de mozos estudando música. Na miña época non estudiaba case ninguén.
Pero xa digo: non estou en condicións de aseguralo. Vostedes teñen máis datos.
[En NY non poñen atención, porque coma el (non tan eminente, lóxico) seguro que hai centos espallados polo Metro: hai un programa específico ademáis de actuacións e non vai calquera: pasan un exame. Na súa web pode verse.]

Anónimo dijo...

Demasiado apocalípticas algunhas opinións, certamente.

Por exemplo, non se pode dicir "o despezo que mostraron os americanos", porque é falso. Habería que dicir "a desatención que mostraron os americanos que pasaron diante do violinista que tocou durante vinte minutos no metro". Coido que non pasaron todos os millóns de americanos, senón, como moito, uns poucos miles.

Por outra banda, se hai algún lugar onde nacen, crecen e se reproducen todo tipo de tendencias músicais ese lugar son os EE.UU.: un auténtico fervedoiro.

Coido que o antiamericanismo primario fainos afirmar cousas cuxo parecido coa realidade é mera coincidencia.

Anónimo dijo...

Hoxe, a propósito do americanismo, Carlos Luis Rordríguez advirte con ironía moi notable que a Nova Fronteira de Quintana bebe na de Kennedy e non nas ideas de Ibarretxe, Carod ou Fidel/Chaves. Interesante (e divertido) exercicio xornalístico.

Anónimo dijo...

¿Apocalípticos? eu máis ben estou cos "integrados" ("Apocalípticos e integrados" U. Eco). Pero xa vexo que non ía por aí o seu comentario como en principio pensei.

¿Antiamericanismo primario? ¡Pode ser! Pero con razón, creo eu.

E en Ourense ¿que? Pararíase a xente a disfrutar da música.

Cavilaba eu, despois de escribir aquel post, que pode haber outras razóns que expliquen ese "pasotismo" pola música nas rúas. Tal vez as cidades non sexan os espazos de convivencia, de veciñanza e de socialización propicios a pararse a disfrutar da música.

Anónimo dijo...

Loanza da aldea e menosprezo da corte: o tópico é vello. Nótase que non coñece NYC.

En Ourense non sei se a xente pararía ou a disfrutar do violinista. Non ten metro, coido.

Anónimo dijo...

... pararía ou non a ...

Anónimo dijo...

Arume, que coñece moi ben NYC poderianos ilustrar convenientemente.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Xa me gustaría a min coñecer moi ben NYC. Agora que para un músico ou para un amante da música, non creo que haxa lugar millor no mundo.

Anónimo dijo...

Sinto moitísimo decepcionalos... pero como poñen tanto énfase en NYC ata chamarnos pouco menos que paletos ós que alí non estivemos, teño que dicirlles que o experimento foi en Washington. ¿Poderán soportar a desilusión?

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Iso non, por favor, iso non. Esa é unha reducción inaceptable. Eu dixen que NYC é unha cidade extraordinaria (afirmación por outra parte nada nova) para un músico. E punto. Non establecín xuízos de ningunha clase (non entra na miña cabeza tales comentarios).

Anónimo dijo...

Xa sei que o "experimento" foi en Washington. Citei NYC simplemente como exemplo de gran cidade na que a música florece onde mesmos se espera e na que hai xustamente o que vostede di que non hai: múltiples "espazos de convivencia, de veciñanza e de socialización propicios a pararse a disfrutar da música".

Non dixen nada máis nin nada menos. O de paleto non entrou nin entra na miña intervención. En todo caso, e se me permiten a licenza de usar unha palabra que non adoito utilizar, todos somos -eu o primeiro- "paletos" respecto de algo, faltaría máis.

Daquela, non defraudou a ninguén, Xabimusic. Está máis que demostrado que vostede ama a música e que o seu é a docencia musical por riba de todo, circunstancia polo que o felicito e que, en certo sentido, tamén envexo.

Anónimo dijo...

... onde menos se espera... (é que o de "mesmos" podía dar lugar a equívoco).

Anónimo dijo...

Algo de paletos en nós si hai, pero nun senso diferente.
Explícome: a maioría da miña xeneración ( e tamén anteriores e posteriores) fomos fieis seguidores da música anglosaxona, do rock e do pop, pero sen entender nada das letras das cancións ( falo en xeral, naturalmente)
Por moito que o pretendamos, as cousas que emocionaban á xuventude americana cando escoitaban a Bob Dylan, a nós non nos chegaban en absoluto. Non nego que a música en si tivera un alto valor, pero iso só non xustificaría un apasionamento tan profundo porque os textos ( polos que alguén pretendeu que a Dylan se lle dera o premio Nobel) a nós non nos dicían nada.
Moitos enterámonos anos máis tarde, cando xa nos puxemos en serio co do inglés, de qué significado tiña realmente "like a rolling stone" e outras pezas de Dylan e outros.
Non me considero un "antiamericanista primario" nin moito menos pero creo que aos americanos que nos visitaban naquela epoca ( e poida que tamén nesta) provocaríalles perplexidade e tenrura ver a uns indíxenas que podían repetir as letras das cancións da súa cultura popular, máis sen entender nin papa. Como cando nós viaxamos a paises menos desenvolvidos que o noso e recibennos amigablemente con "visca el Barça i visca Catalunya, ou algo así.

Anónimo dijo...

Pois eu, ao mesmo tempo que as ía escoitando, preocupeime por ler traducións das cancións de Dylan (aínda que quizais non fosen moi exactas). Tamén fun aprendendo un pouco de inglés...