Canción de volta.
pan por pan sábadop 20 setembro
Un libro é sempre un bo acompañante. Non pide nada, só está aí, á agarda de que ousemos compartir os seus segredos. Cada libro ten o seu propio misterio, sexa unha novela, unha obra de teatro ou mesmo un ensaio. Tamén o seu momento, a súa propia hora. Eu adoito reservar a noitiña, pouco antes de pechar os ollos, para os poetas. Os nosos poetas de sempre, de todos os idiomas e latitudes. Onte abríronme a porta dos soños un tomiño dos poetas románticos ingleses e unha antoloxía do checo Jaroslav Seiffert, premio Nobel. Del son estes agarimosos versos:
“Axita un pano branco
o que se despide.
Cada día remata algo,
remata algo moi fermoso.
A pomba mensaxeira bate o ceo coas alas,
de volta a casa.
Con esperanza e sen esperanza
sempre volvemos á casa.
Seca as bágoas
e sorrí cos ollos chorosos,
cada día empeza algo,
empeza algo moi fermoso”.
Entradas
24 comentarios:
O lembrar vostede a Seifert, non esquezo a lectura das suas memorias que teñen por titulo " Toda a beleza do mundo" e as horas tan fermosas que paseineste veran nesa cidade chamada Praga e que tan ven reflexa o poeta nos seus versos.
Gustavo Peaguda
Non caera neste post e aledeime xa que coñecín a Jaroslav Seiffert sentadiño nunha silla de rodas, nunha manifestación en Praga na Praza de San Wenceslao, nos inicios no que logo se deu en chamar a Revolución de Terciopelo.
O seu Nobel, merecido, din que foi ademais unha recompensa pola labor que estaba a facer pola liberdade do seu pais, contra dos sovieticos
Xa era maior pero aglutinaba arredor de sí un grande número de persoas, entre eles Václav Havel, mais tarde Presidente do país.
Ese día decateime que había que conseguir que Ferrín fora premio Nobel.
E da poesía de Jaroslav Seiffert, pois está en alemán e teño lido algunha tradución de xente catalana que bueno..... se lle deron o Nobel será por algo.
¿Ese día decaiteima (de) que había que conseguir que Ferrín fora premio Nobel? ¿Pola cadeira de rodas de Seifert? ¿Polas manifestacións? Aínda entendendo que o Nobel non sempre se concede por méritos estrictamente literarios, a frase é o que se denomina "confundir culos con témporas". Home, ata podería dicirse que xa que Seifert ía nunha cadeira de rodas, Delapierre comprendeu, cabalmente, a importancia dos Xogos Paralímpicos ou as teorías de S. Hawking. Aó miller ese "fora" do texto estaría máis axeitado con tilde: fóra.
Prego: substitúase "miller" por "mellor" no texto precedente. Graciñas.
Sr. anónimo das 7 09, podería facilitarme o seu correo para que cando teña que pór algun comentario ou facer algún artigo, mo poidera correxir?,
O meu elle, xaimedapenaceide@gmail.com.
Estareille eternamente agradecido.
"Lo esencial es incorregible" (J. A. Valente)
O esencial é incorrexible,e invisible aos ollos.
(Valente & Principiño Ltd.).
Pero sr. Delapierre, home de Deus, de onde saca tamaña ocurrencia?
Non apoña máis sombras sobre Ferrín, non cotexe máis dúbidas, a xente de Stocolm é sabia e supoño que co tempo e coa nosa insistencia, porá o noso egrexio escritor de Vilanova dos Infantes nos máis outos cumios da inxesta literaria de bolsiño e tentempé. Teña paciencia que todo chegará, cando todo morra, cando todo se desenvolte de novo e amaneza, sen nos.
Non se a mín, Ferrín caeme como unha patada non güevos, pero sempre pensei que para que non nos pase o tema Steiner, por exemplo, deberían darnos un Nobel e teño claro que ten que ser na persoa do Ferrín, que é un grande escritor, un especialista na nosa lingua e domina moitos rexistro literarios, estivo na cadea, e sigue vivo.
Polo menos eso pensei dende que era novo, fai 30 anos, que xa choveu.
Estou esperando ó correo do anónimo
Cumplo: Se no seu día non lle deron a Premio Nóbel a Xan da Cova polo desenrrolo do trampitán, deixando a parte invencións, nen pola súa lírica e obras teatrais, mal llo darán a Ferrín. Estivo no cárcere: dacordo. Pero, ¿tiña un anxo no ceo da boca como Da Cova? Pois eso... E se comezamos coa nómina de escritores que estiveron presos e facemos da asunto un valor literario, vamos de cú.
Deixeo anónimo, non entende nada. Cambio e corto.
Quen me parece que non está a entender ren, con perdón, é vostede, sr. Delapierre. A escrita vale por sí, non pola antigüedade, por estar na cadea ou, simplemente porque sexa o único texto do mundo escrito en bantú, ou é ou non é literatura universal, he ahí a palabra.
E Analfitano é quen decide o que é e non é literatura universal. Porque el é o troll literario das Uvas.
Anónimo-Apicultor trooll désta xeira. Segue a escrebir mal o meu nome, vese que ten serias dificultades interpretativas, é vostede quen quere marcar todalas pautas. Chámaselle universal ó asunto que pode ser entendible e extensible á humanidade, sexa o amor, a solidariedade, a vinganza, o rencor, a traizón, a lealdade, a morte... os trasnos e as meigas se acaso, dempois. Grazas por leelo.
Eu leoo sempre con interese, señor Amalfitano, cousa que non creo que faga vostede comigo. E tampouco nunca o insultei nin o imputei de nada, cousa que vostede fai comigo. Pero se é feliz facendo iso, se se realiza así, por min non hai problema. Ora ben, iso non lle vai dar moita credibilidade.
Non me lembro de insultalo, nen de imputalo nen de nada similar, lembro somentes comentar moi someramente non estar dacordo con vostede, aludindo, como moito, que a defensa dos seus argumentos semella que defende un determiñado xeito de vida, ou profesión que, por estar exposta ó lóxico debate público, ten que admitir as miñas consideracións, como eu debo admitilas súas, sen máis. Ora ben, a súa postura, sempre á defensiva, declara unha certa inseguridade nos argumentos, algunhos déles ben atinados, pero como se pode apreciar nésta entrada, eu tiro sedal, en limpo e sen cebo, e vostede xa nos comenta a todos que o anónimo que eu quizaves equivocadamente penso que é o apicultor, efectivamente é vostede. E por favor, non me fará comezar a crer en milagres éstas alturas da vida. Un saudo
E para que poida comprobar motu propio a universalidade á que eu fago referencia, ahí lle vai para análise semántico, gramatical e comentario de texto unha balada dun tal Alberto Pimenta. (Como non tiña o portugués orixinal e a versión está en español, permitinme a licencia de traducilo ó meu mal galego a petición de Carola, saiban disculpar)
BALADA DO PEQUENO E DO GRAN FILLO DE PUTA
(hysteron proteron)
I
o pequeno fillo de puta
é sempre
un pequeno f. de p.
pero non hai f. de p.
por pequeno que sexa,
que non teña
a súa propia
grandeza
dí o pequeno f. de p.
non obstante, hai
fillos de puta
que nacen grandes
e
fillos de puta
que nacen pequenos
dí o pequeno f. de p.
ademáis
os f. de p.
non se miden a palmos
dí tamén
o pequeno f. de p.
o pequeno
fillo de puta
ten unha pequena
visión das cousas
e amosa en
todo canto fai
e dí
que é precisamente
o pequeno f. de p.
nembargantes
o pequeno f. de p.
ten orgullo de
ser
o pequeno f. de p.
tódolos grandes f. de p.
son reproduccións en
grande
do pequeno f. de p.
dí o pequeno f. de p.
dentro do
pequeno fillo de puta
están en idea
tódolos
grandes f. de p.
dí o pequeno f. de p.
todo o que é malo
para o pequeno
é malo
para o gran f. de p.
dí o pequeno f. de p.
o pequeno f. de p.
foi concebido
polo pequeno señor
á súa imaxe e
semellanza,
dí o pequeno f. de p.
ademáis
o pequeno f. de p. vé
con bos ollos
o engrandecemento
do gran f. de p.
o pequeno señor
Suxeito Servicial
Sobradamente Simple
ou sexa, o pequeno f. de p.
I I
o gran fillo de puta
tamén en certos casos comeza
sendo
un pequeno f. de p.
e non hai f. de p.
por pequeno que sexa
que non poida
chegar a ser un día
un grande f. de p.
dí o gran f. de p.
non obstante, hai
fillos de puta
que xa nacen grandes
e
fillos de puta
que nacen pequenos
dí o gran f. de p.
en fin,
os fillos de puta
non se miden a palmos
dí tamén
o gran fillo de puta
o gran
fillo de puta
ten unha grande
visión das cousas
e amosa en
todo canto fai
e dí
que é precisamente
o gran f. de p.
por eso
o gran f. de p.
ten orgullo de
ser
o gran f. de p.
tódolos
pequenos f. de p.
son reproduccións en
pequeno
do gran f. de p.
dí o gran fillo de puta
dentro do
gran fillo de puta
están en idea
tódolos
pequenos f. de p.
todo o que é bon
para o grande
non pode
deixar de ser igualmente bon
para os pequenos f. de p.
o gran fillo de puta
foi concebido
polo gran señor
á súa imaxe e
semellanza
dí o gran f. de p.
é o grande
fillo de puta
quen lle da ó pequeno
todo canto él
lle compre
para ser o pequeno f. de p.
dí o gran f. de p.
o gran fillo de puta vé
con bos ollos
a multiplicación
do pequeno f. de p.
o gran fillo de puta
o gran señor
Santo e Sinal
Símbolo Supremo
ou sexa, o grande fillo de puta
“Discurso sobre o fillo de puta”
Alberto Pimenta (Porto 26 de decembro de 1937)
Adicado especialmente á visión de España esquizofrénica de Dacova, ás ilusións furtivas e libertarias do lobo opíscupum, a Medela que sabe portugués e, por suposto a Carola e ó Apicultor, que seguro me han entender mellor.
Home, ten moi mala memoria, o que pode chegar a ser preocupante, e como psicólogo non creo que se vaia ganar a vida, francamente. Chamoume troll (vostede escribiuno mal) varias veces sen vir a conto, e di que eu son non sei que anónimo. Tampouco lle entendo ben que quere dicir con ese poema que puxo. Serán cousas súas... ou que eu non dou para máis.
Tampouco quixera poñerme repunante de máis. Pero coido que é mottu propio. Cousas de romanos e asimilados.
Mottu proprio, por suposto.
Ou é "motu" (latín) ou é "Motto" (apelido italo-angoleño), pero se lle engade o "proprio" ao "motto", consíguese, eso sí, unha excelente ensalada linguístico-xitanxafórica pero nunca un latín decente.
Asdo.-Benedicto XVI ou XVII
Pois por iso precisamente escrebín trooll mal, para que o xogo das palabras non dea para insulto, senón para xogo. Non teño vocación de sicólogo, simplemente me sigue a parecer que actúa vostede á defensiva, e eso provoca unha trabazón que entre outras cousas, lle poida facer pensar que o poema ten un siñificado que non pretende, léao por favor, a mín paréceme impresionante, e disculpe unha vez máis o meu mal galego, pero recoñecerá que a caligrafía que nos ensinou D. Dámaso non está nada mal. O asunto da memoria parece que vai ser irreversible, a idade non perdoa. Cumprimentos
Ten toda a razón, Don Bieito. Paseime de rosca na miña hipercorrección. As miñas escusas urbi et orbi. Tan certo é que en latín é "motu proprio" como que en galego é "iso si" e non "eso sí". Variedade esta última de ensalada castelá, pero nunca de galego decente ;)
¿¿¿¿Bieito????? Só falta que lle engada Pérez Galdós. Non se tome moitas confianzas e chámeme Santidade: un pode ir de putas pero o estatus é o estatus. Ego te absolvo e gracias pola corrección. Errare non só é humanum: tamén os sumos pontífices cometemos erros, como o demostra a histeria de única iglesia verdadeira: a nosa.
Publicar un comentario