17 sept 2008

Medios e políticos.
pan por pan xoves 18 setembro

A relación na sociedade actual entre a política e a comunicación é tan directa que mesmo se podería afirmar que a primeira non sobreviviría sen a segunda. E moitas veces é o segundo polo quen impón a súa axenda á propia clase política. E así chegamos ó que o amigo Xoán da Cova, contertulio habitual do meu blog, definiu como “Goberno espectáculo”. Velaí nas súas palabras: “O Goberno-Espectáculo. Non ten que gobernar (iso é imposible), ten que entreter. Dentro de pouco, veremos as accións de goberno como quen ve unha película: sen ningunha conexión coa realidade. E as eleccións serán unha especie de entrega de Oscars". Isto non quita, como engade o atinado Apicultor que os políticos busquen, co efecto mediático, a eficacia das accións de goberno. Pero isto depende de factores non sempre controlables, incluída a propia receptividade da sociedade.

20 comentarios:

Anónimo dijo...

Bótanse de menos gobernos que falen con claridade aos cidadáns de cales son as súas prioridades (o que está disposto a facer) e onde pensa investir menos ou non investir.

O goberno ZP apuntouse á política espectáculo desde que chegou ao poder. Era o "talante". Soubo "vender" moi ben as súas políticas a través dos seus medios afíns. O goberno goberna recollendo estados de opinión, coma se os cidadáns fosen consumidores-avaliadores dun produto. Se te sabes vender, triunfas. Non importa gobernar a longo prazo senón ter contenta e entretida á parroquia con leis "guais". O último esperpento, ZP pedíndolle á oposición que diga que non temos crise. O importante é "facer que" vivimos no país das fadas.

- "no a la guerra" (pero: Afganistán)
- a lei de dependencia (pero: non se está a cumprir)
- a lei de memoria histórica (unha lei barata agora, pero que había que facer en 1977)
- a mellora das infraestruturas (menten con descaro sobre a data de chegada do AVE a Galicia, pero aquí estamos dispostos a calar)
- os novos estatutos (pero: o estatuto catalán, etc)
- a lei de violencia "de xénero" (pero: outra lei barata, que non funciona)
- a financiación autonómica (pero: máis para os ricos [País Vasco, Navarra, Cataluña])

Tampouco souberon atallar a crise económica que (algúns) padecen. Sabían o que se aveciñaba antes das elecións pero calaron (ou sexa, mentiron). Metéronnos o caramelo dos 400 euros (só aos que tiñan nómina) e tira p'a diante, e que arree o que veña detrás.

Anónimo dijo...

El País:

La infanta Elena ganará 200.000 euros
La hija de los Reyes trabaja ya en la Fundación Mapfre
Elena de Borbón ya ha tomado posesión de su puesto de trabajo en la Fundación Mapfre. Lo ha hecho nada más regresar de Pekín, donde acompañó a la delegación española que participa en los Juegos Paralímpicos. La hija mayor de los Reyes de España cobrará 200.000 euros al año, según fuentes del sector. Su puesto laboral está en las instalaciones que Mapfre tiene en Pozuelo, aunque en las próximas semanas se trasladará a otras dependencias en el paseo de la Castellana.

Anónimo dijo...

Si, tes razón. Todos os millóns de votantes do PSOE son uns pobres incautos que se deixan embaucar coma parviños comprando unha mercadoría defectuosa. Menos mal que te temos a ti, oh preclaro, que nos sinalas o camiño correcto.

Anónimo dijo...

Mecachis, todo é culpa de Zapatero. Tamén o é que a infanta Elena vaia cobrar esa pasta gansa dunha empresa privada. É que a perversión de ZP xa non ten límites (Jiménez Losantos). ¡Vota PP! ¡Viva Mariano!

Anónimo dijo...

Perdón, tiña que dicir: ¡Viva Esperanza!

Anónimo dijo...

Máis de 11.000.000 de persoas foron as que incautamente se deixaron seducir polos cantos de serea de ZP. Mira que son parvos.

Anónimo dijo...

Votaríalo (a ZP) ti, anónimo paspanciño e indisimulado. Non che debe de ir mal con eles.

Anónimo dijo...

Que algúns interpreten certas críticas a Zapatero coma intentos de louvar as políticas é síntoma da colonización mental (bilingüe?) que padecen.

Anónimo dijo...

Y en cuanto al Pesoe que ahora nos conduce a la Arcadia feliz, ahí están las reacciones oficiales, con una consejera de Ed ucación de la Junta de Andalucía, por ejemplo, que tras veinte años de gobierno ininterrumpido en su feudo, donde la cultura roza el subdesarrollo, tiene la desfachatez de cargarle el muerto al «retraso histórico». O una ministra de Educación, la señora Cabrera, capaz de afirmar impávida que los datos están fuera de contexto, que los alumnos españoles funcionan de maravilla, que «el sistema educativo español no sólo lo hace bien, sino que lo hace muy bien» y que éste no ha fracasado porque «es capaz de responder a los retos que tiene la sociedad», entre ellos el de que «los jóvenes tienen su propio lenguaje: el chat y el sms». Con dos cojones.



Pero lo mejor ha sido lo tuyo, presidente -recuérdame que te lo comente la próxima vez que vayas a hacerte una foto a la Real Academia Española-. Deslumbrante, lo juro, eso de que «lo que más determina la educación de cada generación es la educación de sus padres», aunque tampoco estuvo mal lo de «hemos tenido muchas generaciones en España con un bajo rendimiento educativo, fruto del país que tenemos»
Dicho de otro modo, lumbrera: que después de dos mil años de Hispania grecorromana, de Quintiliano a Miguel Delibes pasando por Cervantes, Quevedo, Galdós, Clarín o Machado, la gente buena, la culta, la preparada, la que por fin va a sacar a España del hoyo, vendrá en los próximos años, al fin, gracias a futuros padres felizmente formados por tus ministros y ministras, tus Loes, tus educaciones para la ciudadanía, tu género y génera, tus pedagogos cantamañanas, tu falta de autoridad en las aulas, tu igualitarismo escolar en la mediocridad y falta de incentivo al esfuerzo, tus universitarios apáticos y tus alumnos de cuatro suspensos y tira p'alante.
Pues la culpa de que ahora la cosa ande chunga, la causa de tanto disparate, descoordinación, confusión y agrafía, no la tenéis los políticos culturalmente planos. Niet. La tiene el bajo rendimiento educativo de Ortega y Gasset, Unamuno, Cajal, Menéndez Pidal, Manuel Seco, Julián Marías o Gregorio Salvador, o el de la gente que estudió bajo el franquismo: Juan Marsé, Muñoz Molina, Carmen Iglesias, José Manuel Sánchez Ron, Ignacio Bosque, Margarita Salas, Luis Mateo Díez, Álvaro Pombo, Francisco Rico y algunos otros analfabetos, padres o no, entre los que generacionalmente me incluyo.
Qué miedo me dais algunos, rediós. En serio.

Pérez-Reverte

Anónimo dijo...

Pérez-Reverte como gurú anti-PSOE. Está claro: ¡viva Esperanza!

Anónimo dijo...

Canto antes nos liberemos das "dúas Españas", mellor que mellor.

Anónimo dijo...

O problema é que esas "dúas Españas" tamén están na Galiza.

Anónimo dijo...

O que é máis discutible é que non teñan relación coa realidade. Esa realidade non existe. Pode ser creada ou inventada. Pero ademáis pode ser que o que gañe sexa o que mellor se axeite á realidade que eles mesmos cren. Ou resulte máis convincente. Que xa é unha enésima volta de porca sobre esa realidade que, mimá, onde vai?.

Anónimo dijo...

Aínda que os portugueses digan "porca", conforme a unha etimoloxía groseira -por analoxía xa latina ao lugar onde se empata a picha revirada do marrau- creo que deberiamos escoller "torca", forma truncada relacionada con "torcer", "retorcer", "retorto""torto" "tornado", "torno", e demais palabras con "tor ou tour -tour operator, p. ex. con idea de dar voltas.
É máis, creo que parafuso é unha incomodidade que valería como sinónimo pero non como forma exculisova. Vexamos, o "torno" dá voltas. Un torno pequeno, un "tornículo" en latín, deixa un "tornillo" galego (ou leonés) directo ou un "tornijo" castelán, que é como lle chaman nas aldeas de castela a unha pezas para enlazar partes do arado daquelas terras. Supoño qeu será un leonesismo en castelán. Pero podía ser un galeguismo. En fin.
Para porcas, as marrás, con perdón das súas caras.

Anónimo dijo...

Moito me temo, amigo Etxe, que tal palabra "porca" figura nos libros de texto de primaria cos correspondentes debuxos. Terei en conta, a partir de agora, os seus comentarios.

Anónimo dijo...

Non os teña en conta, por favor favor, Sr. Arume, pero é con iso das dúas españas, xa me dá voltas, revoltas e reviravoltas a cabeciña.

Eu se me din que diga "calandraca" en vez de parafuso, dígoo. Sonlle moi obediente.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Crónica interesante de La Nueva España de Asturias.

La Quiebra del jubilado.
El vecino de Langreo F. y su esposa M., así citados en este artículo por dos de las iniciales de sus nombres, no son exactamente víctimas del turbulento clima financiero internacional, del estallido de la «burbuja inmobiliaria» o del paro que empieza a traer la crisis, pero están en suspensión de pagos. El suyo es uno de los casos de familias españolas (96 en el último año) que se han acogido al llamado «concurso voluntario de acreedores» al no poder hacer frente a sus deudas, una opción legal que existe desde finales de 2004 y que equipara el tratamiento de los hogares al de las empresas con dificultades insalvables para atender sus compromisos económicos. A escala jurídica, puede decirse que F. y M. están en suspensión de pagos igual que la inmobiliaria Martinsa-Fadesa, colosal como su endeudamiento. El de esta familia de sexagenarios langreanos no llegó a pasar de algo más de 100.000 euros.

A principios de este año, el Juzgado de lo Mercantil número 1 de Oviedo admitió la suspensión de pagos (en su denominación antigua) del matrimonio. «Su problema fue la imprevisión», dice el abogado Antonio Fernández-Mazzola, letrado de la pareja que ha explicado a este diario algunas de las principales circunstancias del caso. F. trabajó en Hunosa y, tras su prejubilación, durante años cobró mensualidades análogas a sus ingresos como minero en activo. Como prejubilado, disponía cada mes de una nómina que llegó a rondar los 3.000 euros (por encima de cinco millones de pesetas al año). Una cantidad, comenta Fernández-Mazzola, en apariencia holgada para cubrir las necesidades de gasto de un matrimonio cuyos hijos, ya mayores, trabajan en la actualidad y tienen hecha su vida fuera del hogar paterno.

En ese tiempo de prejubilación, la pareja adquirió una vivienda en Langreo. Nada especialmente caro. Fue un piso de unos setenta metros cuadrados, financiado mediante una hipotecas y del que ahora quedan por pagar menos de 30.000 euros. La letra mensual venía a suponer un unos 500 euros al mes. La familia también cambió de coche en esa época y tampoco se metió en grandes lujos. «Es un vehículo de gama media», anota el abogado Mazzola F. acudió de nuevo al banco para esa operación y contrató un préstamo personal, como hizo varias veces más para afrontar otros gastos de cierto alcance, como una compra de muebles. Nuevos préstamos de 6.000 o 7.000 euros en los casos de mayor cuantía, hasta acumular varios letras mensuales de entidades financieras que el matrimonio podía pagar gracias a los ingresos de F. como prejubilado.

El problema vino cuando se extinguió el período de prejubilación. Los trabajadores que se retiran anticipadamente de Hunosa, al igual que ocurre en otras empresas, pasan unos años, variables según la edad, en una situación que no es la propia de un pensionista y durante la cual perciben una cantidad cercana al cien por ciento de sus salarios en activo. Nóminas que se van actualizando según el Índice de Precios al consumo (IPC). Pasada esa fase, generalmente antes de los 60 años para el caso de los mineros, el prejubilado se convierte en jubilado y pasa a cobrar la pensión que le corresponde por sus cotizaciones a la Seguridad Social.

Aun siendo elevadas las prestaciones de la minería, a F. le pasó lo que a muchos: hace unos tres años sus ingresos se redujeron de cerca de 3.000 euros al mes a 1.700. Y con una ristra de créditos por pagar.

A partir de ahí empezó otra espiral financiera para F. y M.. Movidos, remarca su abogado, por el propósito de pagar a sus acreedores y evitar por todos los medios el riesgo de embargo de la vivienda, la pareja agrandó su endeudamiento. Lo hizo varias veces recurriendo, no ya a los bancos o cajas de ahorros convencionales, si no a esas otras entidades financieras cuyo negocio consiste en prestar dinero rápido, sin exigir apenas garantías y aplicando tipos de interés generalmente muy elevados. Algunas de las firmas de este sector que más se publicitan figuran en la relación de acreedores del matrimonio langreano.

Cuando la lista de acreedores la formaban ya una docena de entidades y cuatro de ellas tenían en marcha en los Juzgados pleitos para cobrar el dinero por la vía del embargo, F. y M. acudieron al abogado, exploraron a continuación la posibilidad de llegar a acuerdos con sus acreedores para refinanciar la deuda y, desestimada esta opción, acudieron al juez mercantil de Oviedo para solicitar el concurso voluntario de acreedores. Su petición fue rechazada en un primer momento y aprobada en un segundo intento en base a un informe sobre las cuentas doméstica de la pareja que, resumidas, eran así: descontada la hipoteca (unos 570 euros), la letra de un préstamo personal, las cantidades retenidas por el Juzgado en ejecución de embargos y otras obligaciones parecidas, de los 1.700 euros de la pensión a F. y M. les quedaban 276 euros al mes para vivir. Números de quiebra.

En los primeros meses de 2008, el juez aceptó la suspensión de pagos, citó a los acreedores, frenó los procedimientos ejecutivos y puso el patrimonio de la familia (la pensión, la vivienda y otros bienes) bajo la potestad de un administrador. Como determina la ley concursal, el ex minero F. y su mujer no pueden hacer ningún movimiento u operación relevante con su patrimonio sin autorización de ese gestor. Y disponen de una asignación máxima de unos 400 euros al mes para vivir. El resto de la pensión la retiene el Juzgado mientras se dilucida cómo se pagarán las deudas, las quitas (rebajas) y esperas (aplazamientos) que los acreedores están dispuestos a aceptar o aquellas que fijará el juez de oficio si es que no se produce un acuerdo.

En esas están F. y M., aguardando que se concrete el proceso y manteniéndose con 400 euros al mes «y con la ayuda de sus hijos». «¿Qué cómo está su ánimo? Pues mal, pero obsesionados con pagar aunque tengan que seguir así mucho tiempo», responde el letrado Fernández-Mazzola. Con unos 60.000 euros de deuda aún por liquidar, presumiblemente la quiebra del prejubilado F. tardará aún cinco años o más en arreglarse.

Anónimo dijo...

Colgo aquí un "post" que deixei no blog de Arume dos Piñeiros.

Os "media" falan da crise económica en abstracto, pero habería que facer unhas puntualizacionciñas.

1.- Os que verdadeiramente estamos a sufrir a crise, os que verdadeiramente podemos falar dela con coñecemento de causa, somos os currantes "no fijos-discontinuos". Estamos a sufrir o paro, a redución de contratos, o aumento de prezos, a suba das hipotecas. Vargas Llosa e todos os demáis ben mantidos opinadores sagaces dos xornais "me la sudan".

2.- Os bancos, aseguradoras e os empresarios da construción gañaron pasta de abondo estes anos para se poder permitir esta crise. Que lles aproveite.

3.- Eu xa non creo nos políticos. Os políticos nunca sofren as crises. Os políticos son uns señores que están uns anos trincando de lo lindo e logo retíranse a ocupar un posto nunha empresa privada, ou retornan ao choio "fijo-contínuo" da administración. Tanto dá o que fixeran coma políticos, que nunca ningunha lei os levará a xuízo polas falcatruadas que fixeron como cargos electos.

4.- O goberniño este autoanémico que temos, coas súas máis que cativas atribucións, non pode facer nada para remediar a crise. Nin aínda que quixera ou soubera. O outro goberno, o entrañable-simpático-optimista-guay de la memoria histórica nin se decatou do que ía pasar. Pero claro: eles non se xogan nada! Hoxe un carguiño en Madrid, mañá outro en Bruxelas, e pasado mañá un cómodo retiro na Xuntita ou na universidade, cun par de bolseiros trepas que lles dean as clases. Gustaríame velos lidiar co día a día de poder chegar a fin de mes. Carallo se se enteirarían do que é a crise!

Anónimo dijo...

Non hai maior eficacia na acción de goberno que o cidadán vexa de cerca ós políticos que elexiu, que se poida dirixir éles como conxéneres e que lles sirvan para algo. Pero estas utopías somentes son para quen-as poidera creer, catro inocentes, a realidade aseméllase ó comentario de Dacova, a percepción do Apicultor máis parece xustificativa de alguén que xa está montado no carro e que posiblemente viva díso, asunto éste que fai que se aferre á profesión, madiática por suposto. O político que sinala Dacova inventa diariamente outra realidade porque só sobrevive así, aparecendo a diario en diarios e telediarios, e pensa que eso é o que existe, non outros. Cando veñen as eleccións, de non seren os resultados do seu agrado, pediranlle contas á militancia de a pé, que non se sabe por qué oscuras razóns non estaba o suficintemente motivada.

Anónimo dijo...

A expresión "Duas Españas" está anticuada. Agora debería chamarse "A España Esquizofrénica".