21 oct 2008

Rato e Jove están tranquilos
de XOSÉ MANUEL SARILLE, ESCRITOR E PROFESOR


Cando Rodrigo Rato dimitiu como director xerente do Fondo Monetario Internacional xurdiron moitos rumores sobre as súas intencións. Considerábase que buscaba unha posición de saída para liderar o PP despois do fracaso político de Mariano Rajoy, pero visto desde agora parece que o home só quixo curarse en saúde. Fíxense que estes días até o Ministro de Economía de Senegal, vaia por Deus, pon podre a Strauss Khan, actual xefe do FMI por non evitar a desfeita económica mundial. Rato ao saír limpou o pó da gabardina co mesmo estilo que Amadeo de Saboya cando no paso dos Pirineos, despois de abdicar, proclamou, sacudindo o tres cuartos, que non quería levar enriba do seu vulto nin unha partícula de terra española.
Tampouco é parvo Manuel Jove. Vendeulle a tempo a súa construtora a Fernando Martín por máis de medio billón de pesetas. Comprendía o que ía pasar, mentres o futboleiro nin cheirou a xogada, evidentemente.
Dicía o outro día o Presidente Lula que esta crise foi agochada durante moito tempo (...)


(El Correo Gallego, 21-10-08)

11 comentarios:

Anónimo dijo...

A min pilloume o demasiado tempo. Como conseguiron escondela?. Hai catro anos xa pensaba que ía acontecer. Hai tres como non acontecía e seguía todo a medrar, deúseme por rehipotecarme.

Aghora estou pillado, non asfixiado, pero amarrado no cepo . Tiña que ter estoupado unhes tres ou catro anos atrás. Por que non aconteceu?.

Anónimo dijo...

Lobo: iso non o sabe nin dios, e o que diga o contrario, minte. Que ía pasar? Sabíao vostede, eu e o 99% da xente. Cándo e cómo é/era a cuestión. Vostede fixo unha aposta que lle saíu mal, nada máis. A próxima sairalle mellor, seguro.
Jove non é máis listo que Martín, nin sabe máis nin ten máis datos. Un vendeu e o outro comprou o que había polo que lles pareceu un precio razoable e incluso bo. Se Martín tivera ofrecido, digamos, un 20% menos do que ofreceu (ou Jove pedido un 20% máis), Jove estaba agora mesmo coméndose o marrón. Acadaron o que lles parecía un precio xusto aos dous naquel momento e punto, ao igual que as miles de persoas, digamos de a pé, que venderon/compraron o seu durante anos (e van seguir facéndoo). O último que vendeu tivo sorte e o último que comprou, mala. Pasa na bolsa tódolos días (e tamén vai seguir pasando).

Anónimo dijo...

Pego aquí un comentario que lin hoxe no blog de Perfecto Conde (croques). Só lle corrixín unha chata ortográfica.

Comentario de "anónimo"

Boas tardes.

Desculpen que hoxe entre como anónimo, pola natureza do que lles vou dicir.

Pasoume hai uns minutos, nun supermercado.

Atopeime cunha parella de rapaces que levaban consigo unha neniña que tería, a máis ter, un ano (camiñaba, pero creo que non falaba).

Estaban desesperados.

Querían mercar non sei qué, e faltábanlles 50 centimos. El dicíalle a ela que llos cobraran de máis doutro lado.

Velos daba verdadeira pena. Mal vestidos, renegridos... Ata penso que non debía ulir moi ben. Desde logo, non parecían moi lavados.

Collín un billete, chameinos e díxenlles que lles caera. Non sei se o creron ou non (probablemente non) pero collérono correndo e marcharon.

Esa é, cada vez máis, a realidade que nos rodea.

Non vou facer xuízos morais -Deus me libre- porque a moral e particular sempre, e non vén ao caso.

Pero a ética non. A ética é universal. E baixo o seu amparo, digo que estou moi en desacordo con esas compras e con esas viaxes.

Porque aquí xa hai nenos en situacións dramáticas. E non sei se serán máis galegos que os dirixentes desa Nova Galiza que Estramos a Construír.

Pero, desde logo, sono tanto.

Anónimo dijo...

"Idiotas", de Raúl del Pozo en El Mundo

Hubo momento en el que un banquero ganaba 3.000 euros a la hora, más que un delantero centro, sin contar el plan de pensiones, y cuando ibas a verlo se quedaba con tus cerillas. Tenían en los sótanos a unos febriles empleados, con ojos menos de hombre que de alimaña, que compraban y vendían apretando teclas a gente que no veían. Ahora han perdido imagen. Nadie quiere cenar con un ladrillo y los banqueros empiezan a resultar gente de comba, tan embarazosos como los que describe W. C. Fields, borracho de nariz rosada: «Me gustan los ladrones -dice el payaso-. Algunos de mis mejores amigos son ladrones. La semana pasada tuve al presidente del banco cenando en casa».

Todo eso de que en provincias los líderes municipales evitan a los directores de las cajas se lo cuento al corresponsal de Libération. Hay en Toledo un abogado que huye de los empleados de entidad financiera, y además, lo dice: «Buenas están las cosas para alternar con vosotros». España vuelve a ser sino la enferma, la indispuesta; nos repudia y niega Francia. Convalece hasta el sol, las mariposas no arden este otoño. Retornan los hispanistas pelmazos y los enviados especiales. ¿Qué pasa?, preguntan. ¿Por qué otra vez España se interrumpe? Cuando vienen a hacer un reportaje me suelen visitar los de Libération. He quedado con ellos el martes, pero ya he hablado con Françoise Musseau, corresponsal del diario. Le cuento lo de los banqueros y le pregunto por Sarkozy, ese político con alzas, con empaque de gigoló, que ha vetado a Zapatero -a España- de la Cumbre del G-8, a la que van a ir países emergentes. «No creo que tenga nada contra España, ni contra Zapatero -dice-; es un litigio de liderazgo entre la derecha y la izquierda; basta que Brown apoye a Zapatero para que Sarkozy lo evite». Musseau, que ha vivido la España del esplendor y el deleite, cuenta ahora el desplome, asombrado de la metamorfosis. Viene de la Universidad de Alicante, donde todos los alumnos tienen coche. «¡Todos! Eso no ocurre en una universidad francesa. Los propios profesores están preocupados con esta juventud, que tendrá que cambiar su forma de vivir ante la crisis». Los zampabollos de hamburguesas, hijos de los de bocatas de calamares, van todos en coches de etanol a la universidad, muestran desinterés por la política, viven una pubescencia eterna, atados a la familia, se pierden por los arcos de los viernes, follan como tigres, pero son apolíticos en vísperas de ser paratas, ni siquiera mileuristas. Parece que algunos se embarcan en la generación Einstein, pero la mayoría se parecen a los que los griegos consideraban idiotas. Apolíticos, los peores analfabetos, «los que no saben que el precio del poroto (alubia quechua que también comía la plebe romana) depende de las decisiones políticas», dice Brecht .

El capitalismo hace dos siglos que agoniza. No se morirá nunca con esa estampida de dinosaurios motorizados.

Anónimo dijo...

Video youtube:PREMER.

Anónimo dijo...

Imaxino que xa o leron, pero pra os que non:PREMER.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Seica RdelP ten moitos seguidores, algúns mesmo orfos da mestría umbraliá en mover o axóuxere do léxico á conveniencia. Pero non lle atopo eu a gracia a esa prédica de vello centurión derrotado que abomina da nova soldada ociosa e concupiscente.

Anónimo dijo...

Ordiá! Noticia publicada no Correo:

"La cocinera Toñi Vicente alecciona a los escolares sobre alimentación saludable".

http://www.elcorreogallego.es/index.php?idNoticia=356622&idMenu=11

Escacharrante...

Anónimo dijo...

LVG:

El 70% de los gallegos ya no van al cine o a comer fuera de casa

Un estudio de la Unión de Consumidores revela que buena parte de la población tampoco compra ropa y que el incremento del paro ha sido «brutal».


La crisis económica provocó que el 70% de los gallegos haya dejado de ir al cine, de tomarse unos vinos o de comer fuera de casa los domingos, según un estudio elaborado por la Unión de Consumidores de Galicia.

Este estudio indica, también, que buena parte de la población tampoco compra ropa y se olvidó de comprar una vivienda para recurrir al alquiler.

Miguel López, secretario de la Unión de Consumidores de Galicia, dijo a Efe que en el ocio «cada día los recortes -del gasto- se notan más», y por ejemplo «se eliminó la partida que había para ir al cine, tomar unos vinos o comer fuera de casa, aunque el libro aún va resistiendo».

Numerosos comercios se han visto obligados a cerrar y otros «no tardarán en hacerlo, porque entre el tiempo, que les da la espalda, y la economía, la gente no compra y tira del fondo de armario», aseguró el portavoz de los consumidores gallegos.

Lo mismo sucede con el sector del automóvil, ya que «antes se vendía el coche cuándo aún nos daban una cantidad aceptable por él y ahora se lleva al taller para repararlo, porque no se puede comprar uno nuevo», explicó López.

Sobre la gente que aún acude los domingos a las churrasquerías el secretario de la Asociación de Consumidores de Galicia explicó que «eran los que antes iban a un restaurante». Miguel López aludió al paro e indicó que «fue brutal el incremento y que se están perdiendo muchos puestos de trabajo».

Anónimo dijo...

Gustaríame saber de onde sacou a enquisa a Unión de Consumidores de Galicia. Como fixo a mostra, que tipo de preguntas presentou, quen foi o técnico ou o gabinete que lle-la elaborou, ou falan ó chou. Asegún lles parece.


Asdo: Mater Salvatóris (L.)

Anónimo dijo...

Que se trate de alarmar á poboación é algo ao que xa estamos acostumados, pero de aí a dicir gilipolleces inda queda (ou quedaba) un paso ben grande.
Que o 70% dos galegos non van ao cine ou a cear/comer fóra de casa xa o sei eu, pero non é que non vaian agora coa crise, é que non van nunca. Incluso direi que un 30% de galegos ceando fóra a cotío despois de ir ao cine paréceme unha cifra máis que esaxerada.
O das tendas pechando por doquier non se sostén nin con supergén. O dos coches si que é bo: pero este tipo onde vive, joder?
O que hai é moito pijo que cre que a xente vive coma el, catando viños de a 5 euros a copa, cambiando o lacós de mediodía polo fredperri de mediatarde e comprando coche cada dous anos para non ter que pasar pola vergonza de ir a ITV.