ALL THAT IS SOLID MELTS INTO AIR
por Apicultor
por Apicultor
Aquel día de primavera, aquel 28 de maio de 1871, os cento corenta e sete foron botados ao foxo coas balas atravesando os seus corpos no derradeiro día da Semaine Sanglante. “Subamos ao Mur des fédérés”, dixo Jules Guesdes, e a consigna atravesou vintecinco mil corazóns o 23 de maio de 1880.
Paul Lafargue e Laura Marx, suicidados, pediron ser soterrados ao seu carón: corría o ano 1911. "A vinganza, vella de cen anos, ten aínda os dentes de leite", dicía un proverbio agfano que Paul lembraba. Coa esperanza nun futuro esplendoroso, o 24 de maio de 1936 máis de medio millón alí se congregaron con Léon Blum e Maurice Thorez á cabeza. “Tombe sans croix et sans chapelle, sans lys d'or, sans vitraux d'azur, quand le peuple en parle, il l'appelle Le Mur”, cantou Jules Jouy.
Hoxe aquel é un lugar de memoria devaluado: o dionisíaco Jim Morrison, malgré lui, gaña por goleada dentro dos altos muros. “All that is solid melts into air”, xa advertira o vello xudeu de Tréveris que obedecía ao nome de Karl Marx.
Entradas
18 comentarios:
Preciosísimo post, amigo Apicultor. Noraboa.
Moitas grazas, Arume.
Ärdelle o eixo!
Coincido con Arume. Que saian do armario os talentos alcanforados do bló!. Que se vexa!.
Magnífico!.
Hoxe "Le Mur des Fédérés" é o "muro das lamentacións" dos socialistas franceses. Miterrand ía porlle rosas. E creo que sigue a tradición.
A foto é im-presionante, nunca tal vira.
Il son fusiles a apuntar contra o pobo de París?. Vexo ben?.
A foto, en efecto, ten todas as trazas de ser os fusilamentos do 28 de maio de 1871.
Moitas grazas a todos polos comentarios.
que foto , mi madriña. Noraboa, parabéns, mais como esta, se posivel.
Se hai unha foto, pode que haxe máis. Nunca tal vira. En troques sí que vira unha dos canóns que tomaron "Les communards" alineados no montón de terra que era "o Tertre", hoxe "Place du Tertre", esa dos artistas. Por suposto, antes da existencia sa igrexa do sagrado corazón que ven a conmerorar o aplastamento da comuna.
Pódese saber de onde saíu ésta?.
Como socialista síntome na obriga de pelengrinar po-lo menos unha vez na vida ó "Mur de Fédérés".
Sinto a forte chamada de "monter au mur des Fédérés", no cimeterio du Père Lachaise. Confeso que aínda non o considerara de hixiénica necesidade.
Ollo coas rosas vermellas, se creamos a necesidade de acudir con elas arrasamos con moitos ferrados de invernadeiros. E creamos unha forte inflacción no mercado das flores.Porque nobles amigos, os socialistas sómoslle moitos,máis que os outros, pero estamos atomizados e non o parece.
Outros pelengrinan po-lo menos unha vez na vida á Meca. Mahoma era de alí e non rompeu coa tradición idólatra de ir à Meca, íaselle a economía nelo, como en Compostela.
Peor son os que xa introduciron a necesidade de "ir po-lo menos unha vez na vida" á Disney-world. Moitos teñen xa o "subconscente colonizado". Algúns profesores de secundaria que van cos seus alumnos co gallo dos intercambios linguísticos. Debería estar prohibido aproveitar unha subvención da xunta para "pelingrinar" a Disney-world.
Perdonade, pero eu vexo un paredón para esos "iluminatis", e para os sapocunchos do Arnoia e Barbaña que pasen de 20 cm. de cuncha. E para...............
ou é que sempre nos vai tocar a nós, ós mesmos?.
Grrrr....rrrrnnnnnn......
Eu véxome perfectamente dediante do muro, "conformando" Pobo. Tamén poderían estar Xosé Manuel González, e creo que Apicultor.
Preghunto: que farían Dacova, Medela, Etxe, Iacobus...por estes amigos citados antes dos disparos dos leales ó goberno de Versailles?.
¡Le Sacré-Coeur! ¡Oh, la,la! Eu estiven alí e teño probas gráficas. Ata subín á Dôme e logo baixei as escaleiras de caracol soprando pola comisura dos beizos o movemento máis epatante do Sinfonía do Novo Mundo, do grande Dvorak a quen algúns din Fosák. Viña detrás de min unha parella -un couple- de ingleses bastante repoludos que ó chegar abaixo felicitáronme e todo. Eu fíxenlles así coa man, pois de inglés só sei yes e jaiyuduyú ou algo así. Naturalmente, jelou, claro. Mesmo escoitei o canto do Angelus -eu pasaba por alí, debía ser a hora- nas seráficas voces dunhas monxiñas que se acompañaban cun órgano electrónico, ou eléctrico, ¡eu que carallo sei!
Nunha das sucesivas explanadas que van levando ata o templo, había un tipo xa bastante revellido, de cabelos brancos manchados recollidos cunha fita na caluga, e con moito baudeaux trazando toda unha rede fluvial de cor vermella na súa faciana, que tocaba o violoncello. Unha moza americana levitaba ó redor del. Achegábaselle, afastábase, volvía a arremeter, facía figuras orgasmáticas ou preorgasmáticas, procuraba apoios no contorno e, finalmente, reparou en min. Para entregarme a súa cámara compacta, unha nikon, acórdome ben, e suplicarme que a fotografase xunto o excelso músico da rúa. Eu fixen a foto, mais con animus fodendi. Enfoquei unha ampla panorámica de París e a eles deixeinos fóra de plano. ¡A tomar polo cu! ¡Tanta mística e tanta hostia! Non pasaron nin catro minutos desde que lle entreguei a cámara cando os dous xa desapareceran. Algún cuarto dalgún bochinche de Montmartre acollería un glorioso canivete, cociñado con lume vivo no sagrado recinto que perpetúa a petición da protección divina para la Francia sempre convulsa, sempre ambigua, sempre libertaria e sempre inconfesable. La Comuna. ¿Quen manda en Francia?, dicía o golpe ó que o zoqueiro de Loboso fixera dous pares de zoquiños novos. ¿Quen manda en Francia?
Quen manda en francia?.
"O Franco dos franceses".
Acostumo a contar esta anécdota dos meus pais emigrantes na frança dos anos 60, grandes traballadores, pero sen conciencia política algunha, a.d.g.
Cando viña a ter unhes 8 ou 9 anos preguntei: Quen é DeGaulle?.
Quen vai ser, contestan os meus, o que máis manda en francia, o Franco dos Franceses. Lembro terllelo contado a un profesor, Luís Borrajo, e tronzábase coa risa, dobrábase e suxetaba o ventre.O Franco dos Franceses!.
Sí señor, esa nosa xente, a que a mín me fixo ser galego, galego universal, non teñen conciencia nin de clase,( eso é marxista, caca),nin de política, nin hostias benditas. Por certo, destas os meus pais non votaron. Estaba eu desmobilizado e non coidei de que fosen. Fagho como don José Luís Baltar, saben?, pero él pode máis.
Eu fun In-extremis, para que non me caera a cara de vergoña. Pero non fixen nada máis.
Quen manda en Francia agora?. O zapatero dos franceses ou o rei dos franceses?.
Meu querido -con permiso- Lobo Negho, non sei se se decata vostede do inmenso valor testemuñal que posúe ou achega a anécdota que conta dos seus pais. O Franco dos franceses. ¡Incrible! E logo din que a cultura se conserva nos libros. Xa que puxen "se conserva", pois, ó mellor, si.
Apertas sinceras.
Axeis concatenacións.
Axeis concatenacións.
Lobo, un que é educado e fai gala de eso, voulle respostar a pregunta que fai sobre o que faría se estivera antes dos disparos contra dos leales a Versalles: SAIR DALÍ ESCOPETEAO.
Non mo tome a mal pero sonlle un cagica e penso morrer de vello.
Grazas, maese Iacobus, cecais fora o que que fixésemos todos. Ehí non había saída posibel, pero sigo a ademirarme todolos días, estimulado por documentos deste calibre, de como somos os humanos.
Comentábamos onte que en realidade non hai nin bós nin malos, "adepende" das circusntancias.Ben é posible que poidéramos estar calquera de nós nas dúas situacións enfrontadas.
Bos texto e foto.
Publicar un comentario