Non lles teño máis remedio...
AFONSO VÁZQUEZ-MONXARDÍN

La Región, 12-01-2010

Pois paréceme que non lles teño máis remedio que falar do famoso ‘decreto do galego’. O certo é que a cuestión da lingua non me atrae, se cadra por estar toda o día dándolle voltas. Pero en fin, polos oficios que
me cadraron -non sei se polo de arqueólogo de andar enredando nas cousas propias e antigas, polo de docente de traballar con mozos e futuro, ou por este pasatempo ocasional de opinador e entretedor do lector- creo que debo expresar a miña opinión.

De partida, a primeira impresión é o erro cometido por Feijóo ao incumprir a primeira premisa do político: hai que resolver máis problemas dos que se crean, ou sexa, a resolución do problema non pode ser un problema moito máis grande que o problema mesmo. Ligada con esta, está a sensación doutro erro cometido por Feijóo: empeñar a súa palabra públicamente cun grupo de presión que non podía controlar, como Galicia Bilingüe.

Neste sentido, en vez de adoptar unha postura presidencialista de distancia das actitudes enfrontadas, a favor e en contra, para poder promover terceiras vías que animasen á promoción do galego desde esoutro punto de vista -cordial el lle chama- apoiouse, creo que inxenuamente, nun dos extremos.

A terceira impresión é un erro de Feijóo no control dos ‘tempos e formas’. Se quería derrogar o decreto de 2007, derrógao como primeria medida de goberno e punto. Queda en vigor o anterior e ao tempo convoca unha mesa de lingua entre as forzas políticas ao abeiro, por exemplo, do Consello da Cultura Galega e a Real Academia Galega, pois é un tema que excede, como todos asumimos, o debate político partidario. Galicia Bilingüe, Mesa, Consello Escolar de Galicia, Asociación de Directores, sindicatos, etc. serían elementos consultables, pero non dirixirían a reflexión da cuestión lingüística no país, que ben vemos ao lugar onde nos levou a falta dunha dirección decidida.
Creo tamén que boa parte do problema vén da obvia politización do tema. Non de hoxe, por parte deste Goberno que caeu inxenuamente na cuestión, senón desde hai anos. Non vén a nada dicir agora desde posturas promotoras de galeguización que non había problema ningún cando a Mesa convocou unha alucinante folga no ensino (26/11/2008) contra o Goberno bipartito, en clave interna puramente electoral
(simplificando, sectores do BNG contra a convivencia BNGPSOE) uns meses antes das eleccións. Sospeito que por cousas como esa levan baixando xa tres eleccións autonómicas seguidas. E municipais.

Vexo a necesidade dun recambio de liderados e actitudes nos pólos lingüísticos. Nin Gloria Lago nin Callón, por moito que digan, parecen xente de entendementos senón de mobilizacións. Sabemos, ademais, que nas tres forzas políticas hai xentes de sensibilidades distintas, con tema transversal que é. Non é o mesmo o que diría Paco Vázquez que Xosé Bugallo. Non é o mesmo o que diría Negreira que Baltar junior. Non é o mesmo o que dirían Rodríguez ou Callón que Anxo Quintana.

Por iso, para chegar a difíciles acordos na liña dos foros de reflexión do Consello da Cultura Galega ou da fundación de Anxo Quintana, deberían deixar estes temas, todos eles, nos elementos máis proclives a acordos, a consensos e non ‘externalizar’ o problema pasándolle unha desmedida responsabilidade, case imposible de xestionar, a instancias inferiores. O proxecto común Galicia existe en canto tal, e non é só a suma de vontades de pais de alumnos e de consellos escolares. Creo eu.