Burreña
(Unha desas xoias coas que nos agasalla Bieito Iglesias cada semana. En El Correo Gallego, xoves 30 novembro: a infancia, patria do escritor, que tanto repetía don Eduardo, neste caso en versión antitética a Platero y yo)

Unha noite destas sentín ornear contra a Alameda. Tal música, por insólita nun recanto urbano d'As Hortas, provocoume certa estrañeza, a mesma que experimentei noutras épocas ao escoitar o beo dunha ave rara -a noitebra ou cabra do aire-, que voa como os paxaros pero berra como os exemplares de gando ovino ou caprino. Veu resultando que algún desalmado abandonou un burrico de caste zamorano-leonesa, atándoo a unha árbore dos xardíns composteláns.
O sucedido tróuxome ao acordo un outro asno que cabalguei de neno, desde a casa dos avós á escola (este menda asistía ás leccións e o animal rillaba no toxo arnal dunha leira inmediata). Imitaba aos heroes dos telefilmes (de Bonanza) que, en lugar de acudir ao colexio, galopaban ata o saloon. Tratábase dun burro centelludo, que paraba ás veces cheirando excrementos dos conxéneres e que me conducía tarde ás aulas. Se eu caía da albarda, divertíase pisándome cos cascos e facía por morderme. Como era baixiño, o garapaldo da caída non revestía gravidade, e das mordedelas defendíame facilmente cunha vara. O convivio co xumento desenganoume das cursilerías de Platero y yo, que a mestra me daba a ler. Había un remedio santo para que andase dereitiño e obediente: sacarlle ao penso. Esfameado e sedento, parecía manso como unha malva; despois de roer unhas espigas de millo, volvíase ruín e malicioso. As ensinanzas derivadas deste método condutista convencéronme de que a relación coas bestas equídeas debe gardar unha distancia prudencial, sen caer no sentimentalismo. Do contrario córrese o risco de ilustrar unha locución latina: Asinus asinum fricat (o asno raña ao asno). Así e todo estou en débeda cos burros, zamoranos ou non, por aquel servizo de portarme endeica a escola, pois, antes de contar coa cabalgadura, quen me levaba ao lombo era a avoa Josefa.
Preguntaranse vostedes a qué viña tanta ansia de escolarización, cando entón non existía a brincadeira de baterlle ao profesorado nin tiñamos móbil para gravar a fazaña. Tantos traballiños para chapar a Enciclopedia Álvarez, intuitiva, sintética y práctica? Foi a maneira de acceder máis adiante a Castelao, Marx ou Nabokov.