2 dic 2006

Burreña
(Unha desas xoias coas que nos agasalla Bieito Iglesias cada semana. En El Correo Gallego, xoves 30 novembro: a infancia, patria do escritor, que tanto repetía don Eduardo, neste caso en versión antitética a Platero y yo)

Unha noite destas sentín ornear contra a Alameda. Tal música, por insólita nun recanto urbano d'As Hortas, provocoume certa estrañeza, a mesma que experimentei noutras épocas ao escoitar o beo dunha ave rara -a noitebra ou cabra do aire-, que voa como os paxaros pero berra como os exemplares de gando ovino ou caprino. Veu resultando que algún desalmado abandonou un burrico de caste zamorano-leonesa, atándoo a unha árbore dos xardíns composteláns.
O sucedido tróuxome ao acordo un outro asno que cabalguei de neno, desde a casa dos avós á escola (este menda asistía ás leccións e o animal rillaba no toxo arnal dunha leira inmediata). Imitaba aos heroes dos telefilmes (de Bonanza) que, en lugar de acudir ao colexio, galopaban ata o saloon. Tratábase dun burro centelludo, que paraba ás veces cheirando excrementos dos conxéneres e que me conducía tarde ás aulas. Se eu caía da albarda, divertíase pisándome cos cascos e facía por morderme. Como era baixiño, o garapaldo da caída non revestía gravidade, e das mordedelas defendíame facilmente cunha vara. O convivio co xumento desenganoume das cursilerías de Platero y yo, que a mestra me daba a ler. Había un remedio santo para que andase dereitiño e obediente: sacarlle ao penso. Esfameado e sedento, parecía manso como unha malva; despois de roer unhas espigas de millo, volvíase ruín e malicioso. As ensinanzas derivadas deste método condutista convencéronme de que a relación coas bestas equídeas debe gardar unha distancia prudencial, sen caer no sentimentalismo. Do contrario córrese o risco de ilustrar unha locución latina: Asinus asinum fricat (o asno raña ao asno). Así e todo estou en débeda cos burros, zamoranos ou non, por aquel servizo de portarme endeica a escola, pois, antes de contar coa cabalgadura, quen me levaba ao lombo era a avoa Josefa.
Preguntaranse vostedes a qué viña tanta ansia de escolarización, cando entón non existía a brincadeira de baterlle ao profesorado nin tiñamos móbil para gravar a fazaña. Tantos traballiños para chapar a Enciclopedia Álvarez, intuitiva, sintética y práctica? Foi a maneira de acceder máis adiante a Castelao, Marx ou Nabokov.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Bieito Iglesias é o máis grande escritor que ten dado Galicia nos últimos tempos. A súa riqueza verbal o seu inxenio, a súa invención prodixiosa fanno especie única. Perdón polo parangón, pero é o noso Quevedo.

Anónimo dijo...

Economía da escaseza, aforro subliminal.Ansia de síntese, pouco pero claro, e que preste. A abundancia, sobre todo nas clases mais populares fai estragos,ábrese a boca mimética do peixe e morre o espiritu pola boca. Novos ricos. A historia da burguesía galega recente, é historia de novos ricos, feismo. Un burro trae a aldea, a aldea histórica a memoria das asociacións que deseguigo rula nunha estrada sen consumir penso, senón gasolina, de 600. Edificios, altos de cemento, instituto, e Bieito polos arrabales aldeáns de Ourense, a enxerguar por onde continuan as ruas, por onde deambulan os seus habitantes e o que traen nos xestos, en que matinan entre a semimiseria e a fantasía , de conseguilo, de acadar...de acadar....escoitar o orneo dun burro, de volver, entre os primeiros textos marxistas a ter o soño dos dous corazóns do home bo, da malicia sana, e a destecer, retecer, retesar, adequirir ese ar de indolencia co tempo, de soltura, bailando un twist imposibel.

Anónimo dijo...

Un gran texto dun gran escritor. Nel está toda a vida pasada, presente e futura do autor. Cada ano que pasa, Bieito madura esplendidamente, e nós, compracidos, saboreamos o froito. Parabéns.

Anónimo dijo...

Moito se gababa a súa mestra, Carmiña, do rapaz espabilado que tiña na unitaria de Vilarchao... Creo que aínda rula a vella por aí... ou morrería? xa non sei.
Vella historia fermosamente contada...

Anónimo dijo...

Bieito Iglesias, excelente escritor de relatos e novelas, é tamén cada vez mellor articulista. Este texto que nos pon aquí o señor Valcárcel é magnífico. Só unha cousa máis: os presuntos desaprensivos que abandonaron o burrico na Alameda non eran tales, senón uns peregrinos que o "aparcaron" alí momentaneamente. Despois de todo o lío identificáronse como propietarios do bruto e marcharon con el.