5 dic 2007


Eduardo, homenaxe e desagravio
Andoliña mércores 5 decembro. Na imaxe, a portada de Díaz Pardo para unha das súas grandes novelas.

Hai xa moitos anos, o Luís González Tosar, amigo de vello, faloume da necesidade de que Ourense lle fixese un recoñecemento relevante a Eduardo Blanco Amor como desagravio ó desprezo e indiferenza con que foi tratado en vida por certos sectores. O PEN Club galego que el preside púxose en marcha e levamos xa catro anos celebrando unha fermosa homenaxe, que comeza no cemiterio de San Francisco, coa colaboración dos institutos da cidade, empezando polo que leva o seu nome, tal como lle gustaría ó Eduardo. Onte contamos ademais coa participación nestes actos de Clotilde Iglesias, filla de Tacholas e discípula de Blanco Amor en Buenos Aires.O balance do realizado non é malo: unha edición escolar de A Esmorga, un monumento a Blanco Amor no centro da cidade, a recuperación da súa poesía amatoria en castelán en Ars Amandi, coa colaboración da Deputación ourensá nos tres casos. Onte, o Concello anunciou un premio de investigación e outro de relatos da mocidade na súa lembranza. Todo iso non é pouca cousa. Pero a mellor homenaxe é axuntar máis dun cento de rapaces arredor da figura de Blanco Amor. É de xustiza: porque Blanco Amor merece todo iso e moito máis.

13 comentarios:

Anónimo dijo...

Recoméndolles, se algún de vostedes non o leu, "Eduardo Blanco Amor, diante dun xuíz ausente", de Gonzalo Allegue.

Unha boa biografía, e este é o caso, faiche coñecer o "corpo e alma" do biografado, con todas as súas luces e sombras. E aínda así, hai aínda moitas cousas que non se saben de EVA.

Anónimo dijo...

Hailles moita biografía-panexírico por aí adiante, especialmente as que se escriben co gallo das Letras Galegas...

Anónimo dijo...

Parabens para os profesores e alumnos/as dos institutos que homenaxearon a don Eduardo "blanco de amor" (como alguén lle chamou). Eis un dos camiños para o "fomento da lectura": sacala das tantas veces escuras aulas, sacala dos enfaixados e momificados libros de texto e poñela en contacto coa vida, co mundo e coa realidade. A luz e a forza da motivación e do gusto pola lectura ha de vir da man de profesores/as imaxinativos, creativos e capaces de contaxiar ó seu alumnado ese virus "lecturófilo".
Mentres se buscan culpables do SUSPENSO en lectura (PISA), o profesorado ten nas súas mans o antídoto: "contaxiarlle ó seu alumnado o vicio de ler".

Marcos Valcárcel López dijo...

Graciñas, Xavier pola visita e polas túas palabras: en efecto, algo hai que facer para contaxiar ese "virus lecturófilo" e non é doado no mundo que vivimos. Axudémonos das visitas culturais, dos roteiros literarios, da música, dos concursos de lectores, do que sexa preciso...

Marcos Valcárcel López dijo...

Para M. SWAN: xa escribín no seu día (en El Correo Gallego) que a biografía ficcionalizada de Gonzalo Allegue é magnífica, de feito presentámola daquela no Liceo ourensán. Pero o certo é que foi moi polémica e houbo voces públicas contra dela moi hostís: dúas, p.ex., Ricardo Palmás dende Lisboa (non lle gustaron as alusións ó EBA homosexual) e Francisco Rodríguez.

Anónimo dijo...

Noraboa Xabimusic ! Acaba de atopar vostede a solución do problema que hai tempo trae de cabeza a grande parte dos docentes : " profes imaxinativos " e fomento da lectura garantizado . Os pais - nais que non se molesten, nen empecen a ler coa súa prole dende pequenos ,nen lles ensinen a valorar os libros , nen lle merquen un nin por reis,nen os vexan nunca xamais lendo, e que a mellor utilidade que lle pode prestar un libro sexa para nivelar a pata da cama.
Agora só compre coñecer a dose exacta que haberá administrar do antítodo e asunto resolto.

Anónimo dijo...

Alégrame coincidir con Swann -¡algunha vez tiña que ser, coño!- e coa súa avaliación da orixinal, insólita e aínda pouco recoñecida biografía literaturizada que Gonzalo Allegue fixo de Blanco-Amor.
"EBA. Diante dun xuíz ausente" é, para min, un dos mellores libros en galego dos últimos vinte anos. Lástima que case ninguén o lese.

Anónimo dijo...

Vexo que está vostede, sr. anónimo, moi de acordo coa "doctrina oficial" no que respecta á interpretación dos datos do Informe PISA ( Ministra de Educación dixit). Bueno, era de esperar... o caso é "botar balóns fora"...
Sen menosprezar o papel das familias no fomento da lectura - faltaría máis - o caso é que o mesmo Informe ven a demostrar que o profesorado convértese sempre nun factor decisivo no desenvolvemento do hábito lector como se pon de manifesto nun dos países que encabezan o estudo: Finlandia.

Anónimo dijo...

Tamén, e perdoen a brincadeira, encabeza o índice de suicidios do mundo mundial. Só hai que ver as pelis de Kaurismäki.

Anónimo dijo...

Para Xabimusic

Non vexo que nas miñas palabras se poida atopar ningún tipo de achegamento á "doctrina oficial" pero se vostede o dí... De todos xeitos se se toma a molestia de visitar outro fío deste blog "lectura e Universidade" poderá comprobar que hai un enlace dunha servidora a un artigo relacionado co tan traido e levado informe, e un sucinto comentario do que opino sobre o particular.
É obvio que o papel do profesorado é fundamental, esencial, e non só no desenvolvemento do hábito lector, pero a contraofeta da sociedade na que vivimos é tan forte e require tan pouco esforzo que non traendo postos da casa certos hábitos, valores e actitudes, por moita imaxinación , creatividade e ganas que se lle boten ó asunto, será un esforzo baldío.
Lémbrolle tamén que, en Finlandia, paradigma, parece ser, do que hoxe en día se considera ensino de calidade o recoñecemento socio-económico que disfrutan os docentes está a anos luz do que gozan no noso pais.
Doniña ( por veces anonymous )

Anónimo dijo...

perdón "contraoferta"

Anónimo dijo...

A crítica soe dicir que A Esmorga é a mellor novela de EBA. A min persoalmente gustoume máis Xente ao lonxe.

Coido que a primeira edición é de 1972 e foi recortada pola censura, pero non estou certo de que este dado sexa certo.

Anónimo dijo...

Está vostede no certo, señor Marchulenis. Houbo cortes, por exemplo, en pasaxes relativos á Garda Civil e cousas así. E antes dese ano fora prohibida na súa integridade.