Ángel González

Pan por Pan martes 22 xaneiro (A foto do poeta é de Marina Taibo)

O segredo dos grandes poetas é descubrirnos a realidade por vez primeira. Como se antes nunca existise. Como se acollese unha nova luz. A chuvia molla, pensamos, e non é certo: Ángel González descubriu toda a forza do amor en versos como estes: “La lluvia que ha mojado tus cabellos/ no ha mojado tu cuerpo ni tu cara”. Revelounos que no xardín onde xerminan os cadáveres a pompa da rosa nunca é fúnebre. E que toda patria, para os que a amamos, ten algo de presidio, aínda que sexa patria de amor cando “la nostalgia me muerde las entrañas”. Nun artigo di Juan Cruz que a poesía de Ángel González é terapéutica: somos só un elo máis dunha longa cadea, pensamos ó ler “Para que yo me llame Ángel González”, un dos seus textos máis coñecidos. Somos o que queda apodrecido entre os restos, di o poeta, “el éxito de todos los fracasos”: a felicidade de ser reconcílianos coa vida.