PAISAXES CON MÚSICA
-
Paisaxes con música
de
Emilio Blanco "Milucho"
Someday Soon (1977)
Firefall
Hace 1 semana
Na vella Auria un recuncho para a reflexión, o lecer e o pensamento. Unha fiestra aberta ao mundo dende aquela vella sentenza de don Vicente Risco: "Ser diferente é ser existente".
20 comentarios:
Como dicía Anónima Nacionalista (heterónimo irmán de Jimy de Rairo ou suplantación), un acaído exemplo do pathos en política.
A partir da alegoría do Mapa de Fontán, un chamado aos políticos: Pensen máis en Galicia en menos en vostedes mesmos!
Un pathos tan bonito como imposible. Lamentablemente.
O Instituto de Lugo, daquela, estaba no edificio da Deputación Provincial. Alí seguirá, supoño, por algún lado o mapa.
Referencia autobiográfica. Cousa semellante -moi menor- aconteceume a min ao entrar por primeira vez na miña aula de 1º de Filosofía e Letras (actual Facultade de Historia). Alí había un grande mapa de Galicia e, debaixo, dúas estrofas de Cabanillas:
¡Galicia! Nai e Señora
sempre garimosa e forte.
Preto e lexos. Onte, agora,
mañán... na vida e na morte.
¡Galicia! ¡A Galicia Santa
dos romeiros e xuglares!
¡A da historia que abrilanta
a Tradición nos fogares!
Xa lera eu libros en galego, e poemas do mesmo Cabanillas. Pero a impresión, naquel marco, fora considerable.
Entresaco de Otero esta cláusula: "As Sete Cidades do Antigo Reino, o máis antigo e o primeiro católico de todo o Occidente europeo".
É que Otero, Arume, era católico até no ADN (vaia, volvín caer no exceso licencioso, ou sexa, da licenza poética).
na licenza...
permítame dicirlle señor Apicultor que iso de "era católico até no ADN" ten ben pouco de licenza poética, Non?
Permito, permito.
Pero saiba que é unha brincadeira que remite ao falado noutra entrada.
Licencia poética é. Outra cousa é que sexa mala ou faciliña. Ou innecesaria. Pero abofé que é licencia. Coma un templo (católico).
Vale. É unha licenza mala e faciliña, ademais de innecesaria. Recoñézoo humildemente.
Non podo aceptar que se flaxele dese xeito. Sursum corda.
Que tamén leva vostede moita razón. Pero non só Otero. A propia bandeira galega leva o catolicismo no seu adn: un copón de ouro en campo de azur, cunha hostia de prata, e arrodeado de sete cruces prateadas (sen contarmos a cruz do mundo que vai na coroa real) e comprende que o cristianismo (catolicismo, que máis ten) forma parte do adn (digo símbolo) de Galicia.
Isto xa pasa de castaño escuro, Arume.
Se eu me quero flaxelar, se me vai a marcha de sufrir e ter estigmas e laceracións, quen é vostede para non aceptalo? Un pouco de tolerancia, por favor, que xa parace da cúpula eclesiástica impoñendo un determinado tipo de sexualidade.
:-)
Arume d.p. da bastante no clavo. Cada vez ten menos senso decir que os individuos sexan católicos en particular ou relixiosos en xeral. Pero sí pode decirse dos pobos. Porque a efectos sociales, o que importan non son as convicciós personáis dos individiuos, senon os ritos que organizan infinidade de aspectos da sua vida en común. No caso de Galicia, está claro qué relixión leva escria no seu DNI.
Ofrézolle sensacións aínda máis fortes. Retire o cilicio, done a fusta, abandone esas roupas de plástico que lle regalou o de Little Britain: dease unha boa sesiñon de confianza no senado italiano. Nunca se arrepentirá.
A ver agora:
O editorial de la Repubblica describe a sesión de hoxe en que demitiu Prodi un "spettacolo indecente per gli eletti e umiliante per gli elettori, di un Palazzo Madama trasformato in osteria, tra insulti, sputi e bocce di spumante."
E conclúe, tras unha severísima filípica contra todos, cun triste "Povera Italia. Meritava di più".
Estes políticos italianos...xa hai anos que andiveran a ostias no Parlamento.
Galicia está deixando de ser católica.
Arume, vde. parece ter bastante coñecemento da cultura italiana contemporánea. Desde hai anos chámame a atención (non sen regocixo, hai que aceptalo) a espectacularidade da celebración parlamentaria romana, onde a miúdo saen os ordenanzas ata a tribuna para retirarlle ao intervinte algún obxecto ou restaurar situación irregular. Inevitablemente, un asóciao a esas imaxes do barullo de coches tocando o claxon todos xuntos nun atasco; que eu, por certo, non cheguei a presenciar nas miñas dúas visitas: unha, agosto, Torino; a outra, norte e centro, primavera.
Polo seu coñecemento ou experiencia, ¿diría que o acontecido onte foi cousa, digamos, moi extraordinaria? Ese abrir botellas de spumante (champagne?) no hemiciclo, ¿é saída seria de ton, ou só un pequeno transgredir o costume?
Se o primeiro... por que o desbordamento?
Publicar un comentario