a sátira nos poetas

PAN POR PAN martes 18 marzo
Nun xantar con escritores e xornalistas falabamos de Celso Emilio Ferreiro. Os seus versos seguen vivos na memoria. O seu universo poético é como unha gran casa con habitacións diversas: a poesía lírica no dormitorio, o berro rebelde e social dende a solaina, o rexistro satírico na cociña, lugar de festa e rexouba. O de Celanova logrou o milagre da permanencia dos seus poemas máis conxunturais por definición, como os antifranquistas. Porque buscou neles o substancial na denuncia das inxustizas, á marxe do tempo e do lugar. Como os epitafios burlescos, cheos de retranca e mal xenio, do seu libro “Cemiterio privado”. Velaí un deles, dedicado a un locutor: “Debaixo desta lousa/ dorme un home/ que falou trinta anos/ sen dicir xamais unha verdade./ Por fin está calado. / Pasa amodiño,/ non sexa que desperte/ e se poña a argallar novas mentiras/ outros trinta anos”.