Nais e fillas (Andoliña 19-7-08)

Leo nun magacín da fin de semana unha extensa reportaxe sobre Christina Crawford. É unha das fillas adoptadas pola xenial actriz Joan Crawford. Cando morreu esta, en 1977, Christina escribiu un libro demoledor sobre a súa nai, Queridísima mamá, onde a acusaba de ser unha muller colérica, alcohólica e obsesionada coa limpeza, chegando mesmo a facela responsable de malos tratos físicos contra ela. Outros familiares dan versións totalmente diferentes e falan de intereses espurios naquel libro, do que tamén se fixo unha película. Christina segue insistindo na súa versión: dende logo a súa nai xa non lle pode responder: tería máis valor que publicase o libro cando ela aínda vivía.
A min sempre me cheiraron mal estas biografías resentidas. Aínda que algúns teñan motivos para facelas. Penso en Mussolini, que non era ningún santiño dende logo. A súa filla Eda, que compartía co pai militancia fascista e a admiración por Hitler, casou en 1930 con Galeazzo Ciano, co que tivo tres fillos. O ditador condenou a morte a Ciano en 1944 por diferenzas na política da guerra e a propia Eda viviu confinada en Lipari. Co tempo un fillo de Eda, Fabrizio, publicou un libro cun título abraiante pero verdadeiro: Cando o avó fusilou a papá.

Un drama europeo
Andoliña martes 20 maio

Nun posible guión de cine a secuencia está moi clara. Gaña as eleccións nun país mediterráneo un líder populista e conservador, ademais de millonario e dono dos grandes medios de comunicación. Gaña logo un candidato fascista na capital dese Estado. Hai fotos de entusiasmo das masas, brazo en alto, que se difunden por internet. Neses mesmos días morre un mozo dos golpes recibidos por parte de militantes fascistas: sen motivo, ó chou. Os xornais contan que hai máis de 50.000 militantes fascistas nese país. Estas novas nos xornais fannos pensar que estamos a ler o guión dunha película de denuncia dos anos 60. Ou que xa a vimos asinada por Bertolucci ou por Pontecorvo.
Os políticos que gañaron as eleccións intensifican as súas declaracións racistas e xenófobas. Nalgunhas cidades empezan a arder campamentos de xitanos: moitos deles, serbios ou romaneses, volven cara ós seus fogares. Disque a Mafia está detrás dos ataques vandálicos, nunca espontáneos: os que atacan tamén son pobres, pero as vítimas son aínda máis pobres. As construtoras da Mafia edificarán logo vivendas sobre ese chan queimado. Non, non hai casualidades. E isto tampouco é un guión de cine: está a suceder na Italia dos nosos días.

Linguaxe e fascismo

Andoliña xoves 1 maio

A linguaxe nunca é inocente. En Roma a esquerda perde a alcaldía da cidade despois de quince anos de goberno, que pasará agora a mans de Gianni Alemanno, do partido posfascista Alianza Nacional e socio de Berlusconi. Co vello discurso de sempre: anticomunismo, medo á inmigración, alerta sobre a seguridade cidadá. O certo é que as dereitas, moderadas ou radicais, nunca son moi orixinais: Rajoy usou argumentos semellantes na campaña española. Pero non lle foi ben.
Os militantes da AN saúdan brazo en alto, como nas vellas películas de guerra, e Berlusconi presume de encabezar "a nova falanxe romana". O seu socio da Liga Norte, Umberto Bossi, fala de "cazar" os inmigrantes clandestinos e reta ameazante á esquerda: "Se queren pelexa, os fusís están quentes; temos 300.000 homes, 300.000 mártires listos para combater". Nin que fosen militantes de Al Qaeda.
Xa coñecemos esa linguaxe, non ten nada de nova, é a antiga chulería joseantoniana. Nos anos 20 e 30 o fascismo tamén quixo crear unha nova linguaxe: Estado Novo, culto ó xefe ou Caudillo, primacía da raza aria, conquista do Estado. Copiáronse slogans e estéticas dun país a outro. Xa sabemos como acabou aquilo: pobres italianos!