8 dic 2007


ENTRE HORTAS E PORTAS, de Xosé Manuel González
22. No poleiro.
Non é La Salle, pero algo haberá do seu gusto.
Para o Leituga-1 vai, logo.

O domingo había tres cousas fixas: baño, misa, cine. Podíase incluír sábado á tarde, cambiar a orde dos factores e quedar só a integral, demorada ablución, inamovible na mañá festiva. Como e cando for, a certa hora e con Ovidio pola man, paseo deica a sala correspondente, entrada, manís e para a bancada.

Non sempre fora nin sería de tal modo. Á mamá tamén lle gustaba a moderna arte; e como a tarde libre da escola era a do xoves, e ofrecían varios exhibidores nese día a Sesión Familiar, ía con ela a Silla, tránsito da popular General á privilexiada, case plutocrática Butaca. Pola Ronda, estreita beira da esquerda, á expectativa de auga sucia cando o rombar dun automóbil se escoitaba e alí estaba a poza, por onda o Bar Viveiro achegabámonos ao Kursal. Unha vez fomos ver certa película que lle debeu parecer suxestiva polo título; non esperaba ela, seguramente, que cousa tan negra e escura -en algo máis ca cromatismo- se chamase “O manancial da doncela”. Tal rótulo ficou na miña lembranza, co impacto de moitas imaxes e o paliativo final; habían servir, máis adiante, como ponte a Ingmar Bergman.

En Silla presenciaría, de moi mozo, unha representación dramática de “Nai Coraxe e mailos seus fillos” no Gran Teatro. Entre o escaso público, na fila de diante había un descoñecido señor, galegofalante e con algunha barba; quedou igualmente na memoria ata que anos máis tarde o souben nomear, Manuel María. Xa polo 71, en Compostela, viría “Macbeth” ou “Esplendor na herba”. Pero dos doce anos -ou por aí- aos dezasete, a visión da pantalla foi principalmente sen confort e desde o alto.

Era tempo de moito compartir en espazo público e espectáculos; frecuente a bancada, en cinema normalmente de madeira e sempre o acceso máis barato. General, xa foi dito, de seu nome ordinario, a retranca enfatizábaa ata Butaca Corrida ou “de Estudiante”; certa batalladora solidariedade grupal -ou mecanismo compensatorio-, convertíaa en Poleiro. O lugar, sen dúbida, máis barulleiro e ocorrente; sen dúbida así mesmo, a falta de respaldo e apoiabrazos, a carencia de mulido para as cachas, algo terían que ver na algazara.

Pido desculpa, xa que entramos en materia pouco delicada. Na porta, a sala de cinema era lugar parsimonioso onde alguén, con librea ou uniforme, recollía as entradas; apagada a luz, aquel poleiro abolía cerimonias e declaraba entroido. Entre a anécdota máis estentórea figura cousa non vivida, oída, nun local de Ourense: “Acomodador! Aquí cáganse!”. “Deixa que se caguen!”. “Pero cáganse na nai que te pariu!”. En Lugo, o acomodador procuraba con lanterna os perturbadores (en Silla adoitaban queixarse) e case sempre había algún expulsado; pero o efecto disuasorio non chegaba, máis gorentoso era o delito cá película. Filme de romanos, batalla concluída, visión panorámica dun campo cheo de mortos; subitaneamente, voz xuvenil, descrida, barrial: “Mañá hai carne fresca na praza!”. Un “Cyrano de Bergerac” de serie B (por poñerlle letra), encontro nocturno entre cabaleiro e dama moi escotada; benévolo consello, con entoación certamente pousona: “Coidado, a ver se lle vas estoupar unha teta...”. Se a produción resultaba tediosa de máis -aínda que non-, o auditorio da parte alta -e os de abaixo que disimulaban- parecía agardar con impaciencia un clásico, a ventosidade anal, xulgando pola inmediatez no improperio de variada alusión porcina ou estabulante; e total, podíalle suceder a calquera...

Sen dúbida, o encontro máis ou menos romántico tiña e encontraba sitio sen buscar protagonismo; que sei eu se o bico en celuloide -que marcaba pateadura, ganido, asubío- daría lugar a encontro paralelo ou non era daquela o momento preciso. Seis eran, seis, os cines de Lugo; ben cercanos, conferindo ambiente.

Na rúa do Progreso, o España; seica nel pasaba moitas tardes Ánxel Fole, que lle traballaba alí o irmán. Dun lado, dando ás Norias, o vestíbulo aberto con carteis, imaxes e entrada para Butaca, a cuberto de sol e auga; do outro, contra os Almacéns Amaro, a taquilla de General -afora- e porta cara arriba. O España debeu acadar, nalgún tempo, algunha das superproducións, que ben me lembro de facer cola para “El Cid”; alí se viron “Os paxaros” de Hitchcock, “Morreron coas botas postas”, igual así mesmo un divertidísimo encontro de indios borrachos, mineiros sedentos, cabalaría e misioneiras, con protagonismo de dous grandes.

A cen metros, na rúa de Xoán Montes, o Central Cinema. Un comercio de electrodomésticos, pantallas no escaparate, permiten arestora prolongar o hábito de quen tantas veces, gardando quenda no lateral Canellón dos Carteiros, mirou alí fotogramas. Eran profusos no ben cumprido pórtico ao abeiro da inclemencia. A memoría non se decide, aquí, a concretar imaxe quizá de melodramas (Hudson, Day...), heist ou peplum nun se cadra máis incerto.

Moitos elixían película mirando os carteis. Se non chamaba a do España nin a do Central, deica o Gran Teatro non habería un cuarto de quilómetro.

Foi o teatro que Lugo tivo. Para a anual e esporádica xira de compañía madrileña, despois para a dramaturxia do país: o transporte de persoas e efectos cruzaba a Porta da Estación e xa se metía na praciña valada. Mitin político tamén, festival ou evento extraordinario. Por aquela táboa pasou, pasamos, profesionais e afeccionados, propio e visitante. Vexo o encerado que a cotío un operario especializado cubría con nome famoso; no magma persoal aparenta deliñarse en gran formato “Ben Hur”, pequeno e doutras veces Kirk Douglas, Gina Lollobrigida... Esmendrellouse un co Louis de Funes, viu o que marchou co vento en sesión estival e partida. Era un edificio de Alfredo Vila, excelente acústica e forma exterior imitando vella radio. Alguén demandou, non hai quince anos, o terreo para construír. Houbo cartas, manifesto, opinión contraria de voces ben autorizadas; Moncho Borrajo faría alegación in situ e sesión propia, canto de cisne. Presidía a Provincia Francisco Cacharro Pardo, e decretou que o teatro era construción horrible, carente de mérito artístico; aínda, hai unha década, pasaban tales cousas. Sen el quedamos, quedou o recinto amurallado.

No anterior daquela, se letras do encerado e fotos non convencían, extramuros e preto ficaba o mencionado Kursal, a súa gran pantalla, outro amplo vestíbulo e dúas entradas. Sobrio e duradoiro, durante anos acolleu un cine clube.

A ruta das catro salas debuxaría pentágono irregular sobre un mapa daquel centro urbano que reunía a aparente vida social; na Praza Maior, entre o bazar 0’95 e os Franciscanos, tiña carteleira o outro par de exhibidores. “Botón de ancla”, “O día máis longo”, suxerían que a mil metros andando había tamén espectáculo.

Rúa de García Abad; camiño da Milagrosa, entre a estrada da Coruña e mailas Casas Baratas. No Victoria pagábase menos, proxectaban a miúdo cousa popular de, por exemplo, non sei que gremio mexicano; branco e negro estrito, cuate e manito, charros ou modernos. Era o local máis pequeno e explicitamente humilde. Entre as dúas décadas, un cambio cultural ostentosamente emerxido no 68 renovoulle cara, tapizaría e programación: o cine de Arte e Ensaio trouxo ao Victoria unha viaxe alucinante coa sexosimbólica Raquel Welch, psicodelia e “Yellow submarine”. Buscando perfil, cobrando carácter fronte ao Paz.

Estaba ao lado e pertencía ao grupo Fraga; este en Vigo e Botas en Ferrolterra semellaban o máis consistente na industria de difusión cinematográfica galega. En Lugo, o Cine Paz tiña a mellor maquinaria; unha especie de auréola vermella realzando, entre apagar de luces e empezar de NO-DO, o entramado que bordeaba a pantalla; había butacas boas e cobraba máis có resto. Lugar distinguido, o máis prestixioso. Agás improbable lapso de memoria, fora o escollido para amosarlle á sociedade que Franco era aquel home; e amosara a tensión de Gregory Peck con Anthony Quinn camiño de Navarone.

Inicial e sucesivamente, desapareceron o cine con nome de país e o de sintaxe anglosaxona; cadanseu bloque de vivendas foi remendo estraño onde estiveran España e Central Cinema. Foise Victoria, ao lado Paz e a memoria de dous conceptos que o franquismo puxera en secuencia transcendente. Sobrou para algúns un Gran Teatro. Non hai tanto, acabaron borrando a outra sala, con modificado nome teutón. Seis eran, seis, os cines de Lugo. Houbo outros, hoxe ningún fica en todo o casco urbano.

Probablemente, unha maioría dos agora vivos nin coñeceu poleiro nin bancada. A cinematografía compartida, en lúdica asemblea, vólvese fenómeno crecentemente ocasional. Lóxica, talvez; e algo frío, coma ela.

45 comentarios:

Anónimo dijo...

O enlace marcado sobre a palabra heist debería levar aquí.

Busquei, pero non conseguín atopar na rede foto ningunha daqueles cines. Lástima.

Xaime dijo...

GORDON SCOTT FOR PRESIDENT

Moi bonito, este moito falar dos cines- moi ben por certo-, pero non fala das misas, cunha capeliña preciosa que tiña acarón da súa casa.
O mesmo cachondeo que tiñamos no cine era o mesmo que na misa. Ou non Saavedra?.

Anónimo dijo...

Home, non, Tarzán.

Anónimo dijo...

Eu estaba namorado a fináis dos setenta dunha amiga.Ela aparecía fugazmente nun spot publicitario local que se pasaba antes da película. Ás veces iba ó cine só pra ver ese spot.

Anónimo dijo...

A foto do post lembróume o ceo da tarde en Francia: cargado de estelas de avión, recentes ou non, apuntando todas a un punto: París.

Anónimo dijo...

O meu pai contóume que cando él era novo había cines que ofrecían a opción barata de ver a película por detrás da pantalla.Entre táboas,caldeiros de limpeza,etc. Vían a película coma se fora unha imaxe especular.Imaxinen a famosa bofetada de "Gilda" dada coa mán esquerda (ou dereita?)

Anónimo dijo...

Felicitando, unha vez máis, a Saavedra polas súas memorias persoais (que derivan nunha memoria da cidade), acho que, non obstante, ofrecen en ocasións unha visión excesivamente edulcorada, nostálxica e apolítica daquela realidade.

Enténdase: non se trata de suxerir que os seus textos se convertan nun retroactivo panfleto anti-franquista, pero coido que, sobre todo para os lectores novos, conviría establecer algúns breves apuntamentos sobre o ambiente represivo que se respiraba na época.

E a temática do cine prestábase ben a establecelos. Que opinaban, por exemplo, algúns dos curas que frecuentaba Saavedra sobre determinadas películas?

É un falar, eh.

Marcos Valcárcel López dijo...

Noraboa de novo a XMG. Os ourensáns temos a nosa memoria cinéfila no Principal, o popular Peri Pepe, sobre todo no seu galiñeiro (as vellas películas de Sabú). Pero tamén están cheas de vivencias as lembranzas do Mary, o Xesteira, o Losada e o Avenida (as grandes en technicolor). Non sei por qué nos Maristas botaban a cada pouco "La policía montada del Canadá": era fixa en certas datas. E na miña memoria infantil, as sesións dobres (e triples, se un aguantaba) no cine de O Grove, nos veráns (non lembro o nome): cantas películas vin alí? Incontables. Entre elas moitas de pasar medo con Drácula: momentos inesquecibles.

Marcos Valcárcel López dijo...

A memoria aboia por corrientes sentimentais, emocionais e non racionais nin ideolóxicas. Por iso me sorprende a precisión última de Apicultor: na nosa memoria de nenos, das películas que víamos, o franquismo tiña ben pouca importancia e a censura dos cregos era só un aliciente máis para saltar as regras: os que podían, claro. Pedían o carné e os que tiñamos cara de moi novos, non nos deixaban pasar...

Anónimo dijo...

Non nos deixaban pasar,por que estaba a policía a carón do que rompía as entradas.Pero só estaban hasta que comenzaba a emisión;logo, marchaban. Entón entrábamos todos, que xa estiveramos esperando á vista deles, coa aquiescencia cómplice ("vista gorda") do...vaia.Iba decir o nome, pero non procede.

Marcos Valcárcel López dijo...

Eu tiña cara de neno e botábanme para atrás, sobre todo no Losada, que lembro que eran moi duros neste tema. No Xesteira xa era un pouco máis fácil colarse: sobre todo cando ía co meu irmán maior Félix (daquela vira, sen idade aínda, películas como "Os visitantes" de E. Kazan, durísima, ou "Pat Garret e Billy The Kid" con música de Bob Dylan).

Anónimo dijo...

Xa, Valcárcel, pero a memoria non abroia tanto dun pasado infantil-adolescente sentido como inmaculado, senón que se constrúe sobre todo desde o presente. Non hai, polo tanto, ningunha memoria pura.

Daquela, é imposible -por moito que se pretenda- adoptar a posición pristina daquel que se foi un día, pois é a partir do presente -e tamizado polo traxecto percorrido- como se (re)crea o pasado.

O autor, pois, está condicionado polo que é e pensa hoxe, e debe ser consciente das estratexias narrativas a empregar para dar luz a ese pasado que xa non existe. Diso depende de que o relato que presente sexa monocromo ou multicolor, máis plano ou máis matizado, máis simple ou máis complexo.

Non sei se me explico!

Anónimo dijo...

Eso tamén vale prá "memoria histórica", Apicultor ?

Anónimo dijo...

Si, dalgún xeito si, pero habería que establecer determinados matices, tanto principais como secundarios.

Anónimo dijo...

A presente matización -ou crítica- non é, en rigor, nova. Algo semellante -noutro aspecto- suxerira o Marcel Swann nunha das primeiras entradas. Admitín eu a suxestión e anunciei, non emenda, pero si aspectos diversos noutros escritos. Penso que algo diso queda feito.

O mundo evocado é multipolar. En parte sae así, en parte búscase e, se o resultado non é satisfactorio -sempre falta algunha cousa, e malia os seus eloxios eu son ben consciente das imperfeccións desta serie-, si polo menos na evocación pode un encontrarse, outros tamén, e xa é algo. Expoño un par de detalles.

A lembranza infantil e xuvenil vén a miúdo focalizada nunha impresión daquela; ou sexa, é cousa daquel tempo moito máis ca reformulación ideolóxica desde o presente. Podería eu, se cadra, axuizala como método ou argumento básico: a serie volveríase outra cousa diferente da que é; da que é. O axuizamento, penso, non está ausente; pero o texto é -con toda a modestia- conscientemente máis lírico ca ensaístico, se se me entende.

Segundo aspecto: son en efecto memorias moi persoais. Ora ben, desde o primeiro eu merecín o favor da súa atención e, segundo me pareceu advertir, interese dalgúns coterráneos coetáneos; concibín a idea de que, se isto se editaba algunha vez en papel, xente ben diversa puidese identificarse co relatado sen demasiado incomodo de orixe ideolóxica ou similares: sendo meu, é particular, pero en moitos aspectos procuro voz e vivencia colectivas; posiblemente é presunción sobexa, pero inténtase. É certo, abunda o ton amable, pois amable é moita da lembranza e o amargor por veces é demasiado persoal; e hai tamén, ben o saben, algunha entrada que desde o empezo asume posición de parte e por todos non compartida. Non sempre rimos.

O pasado opera, está aí; a nostalxia alude máis ao perdido que foi evitable (Gran Teatro, vg.) ca ao propio paso do tempo. Eu puiden lembrar a folla de cualificacións morais que se colocaba na porta da igrexa da Nova; non retiven títulos, pero si algunha das cualificacións ("Para mayores con reparos", "Gravemente peligrosa"...). Tratábase, con todo, de evocar o cine en por el, e o outro nin se me ocorreu. Entre os doce e os dezaseis anos non frecuentei eu máis curas dos que seguramente calquera outro da miña idade; pero o certo é que non lembro homilía ou comentario particular especialmente admonitorio: co ambiente, en todo caso, abondaba. E despois, o Pepe Rebolo estaba ben lonxe de tales andrómenas, en grande medida.

Se algún mozo me fai o ben grande favor de ler algún destes textos, novidade e estrañeza serán notables dabondo, aínda co seu ton máis alusivo -penso- ca elusivo; suxerir, iso me gustaría. E, Marcos, o cine do Grove era "El Marino"; entre o 72 e o 74 tamén eu andaba por alí.

Anónimo dijo...

Se fose eu, si faría mención de pasada a esa folla de cualificacións morais das películas.

Non se trata, na miña persoal óptica, de facer ningún ensaio ou panfleto. Pero coido que o texto gañaría se, por aquí e por alí, se insinuase algo máis isto ou aquilo.

Se eu narrase a miña infancia, no momento de relatar como os rapaces do barrio xogabamos ao balón no medio e medio da estrada, parando cada media hora pola presenza dun lento e pesado automóbil, tamén mencionaría a outra ocasión na que se paralizaba o xogo: a presenza na beirrarúa dun atildado cargo eclesiástico, ao que se lle ía bicar correndo o anel, entre o pasmo, a fascinación e o temor reverencial. Deterse dúas ou tres liñas en describir a situación, sería abondo ilustrativo dunha época, amén de pedagóxico para os lectores novos.

A cousas como a estas me refiro, non a facer ningún ensaio ou panfleto anti-franquista, nin tampouco a incomodar a ninguén, xaora. O texto, penso, gañaría en matices.

Facer algo máis de fincapé nos claroescuros, e moi puntualmente nos escuros, daríalle máis densidade ao escrito: un rapaz nunha época diferente. Algo máis de contexto, ben entreverado na narración pero nunca predominante ou abafante, esa sería a miña proposta.

Saavedra, se así o estimase conveniente, podería facelo sen ningunha dúbida.

Anónimo dijo...

E non lembran vostedes coma en certas esceas , batiamos todos cós pés no chán, e os acomodadores enfadábanse. Un exemplo que lembro: A ponte sobre o río Kwai, cando os prisioneiros iban desfilando e silbando a famosa melodía.
tara
tarara ra ta taaa
tara
tara ra ra ta taaa

fiuu

Anónimo dijo...

Da Coba, evoca vde. parte fundamental da banda sonora da miña infancia. Gran asubiada, gran escena, gran Sir Alec Guinness. E, xaora, o público marchando sentado.

Anónimo dijo...

Extraordinario e máxico momento o do mítico asubío das tropas prisioneiras, nunha película perfecta na que, dentro da súa aparente simplicidade, se agochaba a exposición de todo un dilema moral.

Así era o cine clásico!

Anónimo dijo...

"Barroco e espectacular Ferro, Fontela controlado e clásico, ambos foron de por vida aquela Igrexa que bastantes, cada vez máis, consideraban xa a vella Igrexa. Hai vinte e seis anos, aínda vin o pai labrego dun interno facerlle o beixamán a don José Castiñeira, rector do Seminario, que pola súa banda negaba coa cabeza".

(EHP, nº 15: "Curas e misas").

Anónimo dijo...

Demasiado amable e condescendiente segundo o meu parecer. Ademais, un lector actual non entendería nada.

Cunha simple adxectivación daríase, penso, co punto axeitado:

"Hai vinte e seis anos, aínda vin o pai labrego dun interno facerlle o beixamán a don José Castiñeira, rector do Seminario, que pola súa banda negaba (mecanicamente, pero co seu aquel de satisfacción,) coa cabeza".

Algo así, máis ou menos.

Anónimo dijo...

Mellor así:

"... que pola súa banda negaba mecanicamente coa cabeza, pero co seu aquel de satisfacción".

Agora ben, eu non pretendo impoñer fondo nin forma, xaora. Cada un é dono do seu propio estilo.

Anónimo dijo...

Desculpe. O que estaba alí era eu.

Anónimo dijo...

E, para corrixir un pouco a aspereza, completo: a don José Castiñeira coñecino eu; e non sempre todos os individuos corresponden a un patrón adquirido. Ou experiencia declarada.

Anónimo dijo...

Desculpe, eu só daba unha opinión. Pensei que se podía.

Xa advertín que non pretendía impoñer fondo nin forma.

Cada un é dono do seu propio estilo (e das súas querencias).

Anónimo dijo...

Como das propias obsesións. Non sei a onde nos conduce isto, Apicultor; pero persoalmente vou bastante aburrido de semellante esgrima, ou ironía falsamente florentina.

Anónimo dijo...

Francamente, penso que en determinados asuntos -nomeadamente nos eclesiásticos- vostede deixa en suspenso calquera mínima perspectiva crítica. De aí que lle amolasen as miñas últimas palabras, que, en todo caso, non se escribían con tal intención.

Pero non se preocupe nin se enfade máis, que non penso dicir nin mu en relación ao que vostede escriba.

Que teña un bo serán.

Xaime dijo...

Aínda que non debería terciar, por que é bastante interesante, certamente estimado Apicultor, o que vostede pretende é algo similar a un guión de cine. E dicír, escearios, esceas, ollos, olladas, sentidos e sentimentos.
Saavedra relata con moita paixón e memoria, o seu pasado, aquel ar do Lugo dos sesenta no que aparentemente non había máis que unha idea da cidade, e se a había estaba oculta os cativos, que nascimos e medramos descobrindo puntada a puntada todos os recovecos da vila.
Recórdame Apicultor, sin querer molestalo, o apuntador de Günther Grass, que íalle indicando pasiño a pasiño esquencer a súas vivencias infantis politicamente incorrectas, pero neste caso, o revés.
Xa teño dito que se podería dicir doutra maneira, pero penso que as entregas son fascinantes.

Anónimo dijo...

Se quere tomalo desa maneira, lamentareino agora igual que fixen noutra ocasión. Quede, en todo caso, puntualización do caso actual.

Todo comezou cando vde. indicou que algúns artigos desta serie aparentaban edulcoración sobexa; introducía xa a materia clerical e a min, por certo, no medio. Din resposta explicativa; sinto, non xa respecto, notable agradecemento cando alguén se interesa polo que escribo, e en particular por este xa delongado proxecto.

A resposta non foi da súa enteira satisfacción, cousa que non só é lexítima, senón que -feita patente- pode conducir a máis fructífero intercambio; volveu puntualizar en materia clerical. Acheguei extracto doutro escrito meu, considerado "amable e condescendiente"; permitiuse vde. recrear unha escena non presenciada e o continente de alguén descoñecido. E eu contestei en forma tallante, coma alguén que non ten costume de inmiscirse ata tal punto no traballo, e moito menos na lembranza persoal de ningún outro; probablemente a expresión foi ríspeta e, aínda que non todo o mundo aquí é sempre florentino, posiblemente actuei de maneira lamentable: un anfitrión (perdón, Marcos, nestes fíos déboo ser eu dalgunha maneira) non debe facer iso.

Permítese vde., como remate, inferir unha actitude miña, substanciada como ausencia (ou suspensión) localizada de crítica. Non sei se estará a ser vde. suficientemente crítico na súa análise sobre a miña persoa. Queden claras, en todo caso, dúas cousas.

Primeira, participo neste blog -mentres o dono da casa me admita, a hostilidade ou indiferenza non se xeneralice, ou sinta que estou notoriamente fóra de sitio- considerando que se pode falar de todo e sen dar por sentado nada; nin sequera o anticlericalismo, digamos. Se nisto último estivese errado, posiblemente empezaría eu a sobrar.

Segunda, coa miña anterior intervención tentaba atallar retrousos e tirar pola vía da aclaración. Amolado? Xa lle digo, máis ben algo aburrido. Lamento a conclusión aparente da situación, quepor outra banda ben parece -polas súas últimas palabras- que vén doutra parte; por certo, eludo referirme a ela, e algo xa me está custando.

E desculpen todos. Estou a ser moi mal, moi mal anfitrión (desculpa particular, Marcos, de novo).

Anónimo dijo...

Grazas, Xaime. Aínda que eludindo (e ben eludido), dixéchelo bastante mellor ca min.

Anónimo dijo...

Prezado Xaime, en ningún momento neguei o interese e a calidade dos textos de Saavedra. Á vista están as miñas palabras de felicitación en moitas das entregas.

En mala hora se me ocurriu opinar crítica e construtivamente -si, construtivamente- sobre algunhas lixeiras eivas (que nunca adxectivei de sobexas) que atopaba nalgunhas partes –que non en todas- do relato, e suxerir -non impoñer nada- algún posible camiño para melloralo, moi lonxe desde logo de calquera idea de guión cinematográfico. Repásese, a este respecto, as miñas intervencións desde o principio, que estimo absolutamente correctas. Pensei que podía opinar, e estaba trabucado.

Creo que chamar tranquilamente a atención sobre a pertinencia de relacionar o cine coa censura moral eclesiástica non é nada gratuito, senón un dato histórico constrastado e fehaciente que, na miña opinión, debería quedar dalgún xeito reflectido nun texto que, aínda partindo da subxectividade das propias lembranzas, debería aspirar a algún grao de verosimilitude. Constatei esta clamorosa ausencia e fíxena notar, nada máis.

Pensei que podía facelo e trabuqueime: tema prohibido, tabú inviolable. De aí que quen entrase deseguida ao trapo fose vostede, Saavedra, traendo a colación un fragmento para amosar que tamén facía referencia a un exemplo que eu puxera de cómo faría persoalmente para recrear mellor unha época. E cando opinei que o seu me parecía demasiado amable e condescente e tiven a inconsciente ousadía de poñer unha simple correción textual (desculpas pola intromisión na autoría) como exemplo do que eu quería dicir, axiña chegou unha resposta ríspeta e descortés que desentonaba claramente co meu ton, en absoluto ofensivo.

Certamente, isto xa cansa. En todo caso, agradecería unha aclaración sobre unha alusión final de Saavedra, que ameaza con revelar, sobre non sei qué causa ou motivación das miñas palabras, que non alcanzo francamente a albiscar.

Finalmente pero non en último lugar, o que teño que manifestar é que me nego é a dar por válida -como lector e cidadán con opinión propia- unha visión do pasado no que marabillosos e sabios cregos e bispos, sempre inmaculados e perfectos no seu digno labor pastoral, sinalaban amorosamente á súa parroquia o recto camiño á perfección humana. Para min, isto -por decilo suavemente- non é de recibo. É unha mistificación do pasado (non por un casual denominado nacional-católico) que non estou disposto a admitir, como lector e como cidadán. Coido que Lugo non era unha excepción a isto.

Dito o cal, cada un é libre de opinar o que queira. E eu tamén, espero.

Boa noite.

Anónimo dijo...

Gustosamente aclaro, innecesariamente, que en ningún momento formulei ameaza ningunha. Necesariamente, que me refiro a certos intercambios de comentarios entre vde. e mais eu, nos que ultimamente subía excesivamente a temperatura; en particular a -por min, paréceme, derradeira- discusión actualmente final no fío "Chávez".

Non habendo cousa substancialmente nova, non prolongarei nin a atmosfera nin o casus belli. Prou Esglèsia, això és cinema.

Ora ben, entre cine e cine: o Apicultor indica un camiño que me interesa particularmente. Do publicado e lido ata o de agora, ¿botan vdes. de falta -os nados nos 50, pero tamén os dos 60- algunha sensación, intuición, sentimento que un neno puidese ou debese experimentar daquela?Por outra banda, ¿é sensación xeral que a serie, podendo ser didáctica, non o é suficientemente, non o é se cadra en absoluto? ¿Pensan que debería selo?

Non prometo aquiescencia, pero interésame moito a súa opinión, coma sempre. Se retruco, ou alego con reprodución dalgunha pasaxe, non mo tomen a mal. E xaora, poden volver topar a Igrexa; non sei por que había de dicilo, pero teño que dicilo.

Anónimo dijo...

Desculpen. Engado unha pregunta, dobre e suplementaria, para lugueses de agora ou doutro tempo: botan de menos algún personaxe, figura ou feito? Sóbralles algún dos aludidos?

Verán, sexa como for, que os hai de todas as colores.

Anónimo dijo...

Grazas pola aclaración. Non, en absoluto, unha cousa non ten nada que ver coa outra, asegúrollelo. Eu non percibín ningunha especial suba de temperatura nos últimos debates ou intercambios con vostede.

Debe ser que manexamos termómetros substancialmente distintos que miden en escalas diferentes, e de aí a confusión. Un en Celsius e outro en Farenheit. Escolla, se quer, o que máis confianza lle dea. A min váleme calquera.

Boa noite.

Anónimo dijo...

Nin puñeteiro caso, xosé m. gonzález.

Os seus retallos lucenses son moi entretidos, teñen moita sustancia e preséntannos un Lugo que xa non é.

De afinar en algo, eu afinaría no humor (por exemplo, esa teima dos lucenses por querer saber da vida dos demais lucenses ou estranxeiros); na presentación de tipos curiosos (sempre os hai en todas as cidades) ao xeito de Cunqueiro; en darlles a voz aos seus lucenses (palabras, expresións, diálogos).

Marcos Valcárcel López dijo...

PARA XOSÉ MANUEL GONZÁLEZ:
mañá teño unha intervención, unha ponencia, nunhas xornadas sobre PRENSA E NACIONALISMO que se celebran no Consello da Cultura Galega. Tratarei de resumir (será difícil) un estudo meu ó respecto de máis de 50 páxinas.
Nunha das súas últimas páxinas figuran estes dous parágrafos que lle poden interesar, creo:

- Con todo, sorprende aínda hoxe a escaseza de opinión expresada directamente nos medios, como tribunas de opinión, por parte dos seus líderes: só, en períodos concretos, o fixeron con certa regularidade Camilo Nogueira e Francisco Rodríguez (en La Voz de Galicia) ou Xosé M. Beiras (na actualidade en Galicia Hoxe, na sección “De catro a catro”, dende decembro do 2005). Tense dito máis dunha vez que o nacionalismo segue a funcionar, a este respecto, cunha mentalidade case clandestina na súa relación cos grandes medios de comunicación.
- Nun nivel inferior de responsabilidade, a presenza de cadros intermedios do nacionalismo ou figuras próximas é tamén moi escasa, á marxe do apartado cultural. Na análise política e na prensa diaria son contadas as figuras identificadas co nacionalismo con espazo propio (velaí, case como excepción, Lourenzo Fernández Prieto) e outras asinaturas próximas maniféstanse só dende a nova realidade dos blogs e os diarios dixitais (velaí Manuel Barreiro ou Xosé M. González, entre outros posibles exemplos). Si foi máis visible esa presenza noutros ámbitos de carácter estatal, coa chegada de Antón Losada a espazos da TV ou da cadea SER, sobre todo na fase previa ás últimas eleccións autonómicas (moitas veces máis como figura "progresista" que pola súa significación "nacionalista").
- Tampouco foi posible levar adiante o proxecto dun diario monolingüe en galego, que canalizase a visión do país que vehicula o nacionalismo partidario. Os intentos ó respecto, nacidos á marxe do aparato orgánico (a proposta, por exemplo, encabezada por Antón Baamonde entre outros) non lograron chegar a bon porto, en boa medida por desinterese dende as fileiras do nacionalismo. Tamén é unha incógnita, aínda, o proxecto de converter A Nosa Terra en medio diario, alternativa barallada en repetidas ocasións, pero que aínda non se formulou de forma precisa e viable (só nestes días aparece ANT como diario dixital).

Anónimo dijo...

Grazas, Marcos, por mencionarme. Hai bastantes nacionalistas que escriben nos medios (que lle vou dicir a vde., estimado anfitrión), pero en tal caso abunda máis o enfoque xeneralista, sexa baixo ou en temática social, cultural, incluso política. Realizando un labor máis ca meritorio e importante, por certo.

Incluso o citado Fdez. Prieto posiblemente cadraría máis en tal categoría, aínda que a súa pertenza ao BNG sexa coñecida. Por outra banda, está o caso do Sarille: nacionalista que asume, polo menos durante esta lexislatura, papel crítico -que eu apelidaría fustrigador- nomeadamente sobre a parte nacionalista do goberno galego. Tamén o de Eduardo Gutiérrez -colaborador dominical en El Progreso, supoño que aínda nacionalista e monotemático no xostregamento a políticos e políticas do Bloque. Aínda haberá máis.

Como Martínez Barreiro ten en suspenso o blog e outra actividade, o elenco de comentaristas políticos desde o nacionalismo -diría eu, se cadra, de tendencia e non de partido- aínda queda máis reducida. Se eu formo parte, por outra banda, é considerando que non é ese leit-motiv único (si, xaora, factor incidente) da intención nin do labor. En tal sentido, sería se cadra máis típico e caracterizado o papel dos protagonistas nun xeito novo e importante de análise e debate político nos medios: a tertulia radiofónica.

Nas tertulias da Radio Galega (tanto á mañá coma á noite) si que participan actores que non só asumen posición de parte, diría un que mesmo ese é un dos criterios de escolla previa. Seguramente aí tamén habería materia de estudo; materia nova e estudo interesante, por certo.

Anónimo dijo...

Moitas grazas, ex-concursante, por esta nova avaliación (espero que non sexa última, súa e doutros) sobre os meus escritos, estilo e fondo. Son realmente importantes para min.

É notoriamente certo que a miña voz, de omnipresente, se pode facer cargante; hai voz doutros, pero non predomina. A miña propia voz é ben lucense, incluso en modismos que un cotexador lugués vs. normativo seguramente pode establecer, madia leva se non pode; acontece tamén que facer memoria algo pesa.

Imos con iso ao segundo aspecto: algunha personaxe especial xa aparece, pero non moitas; e créame que xa o pensara, pero son difíciles de introducir: debe procurarse contexto e tampouco non sei ou lembro, por veces, máis ca unha imaxe, certo costume ou quizá un nome. Na sección d' El Progreso "Mira Lugo", este sábado pasado Antón Grande dedicáballe a súa columna a estes personaxes de décadas pasadas; algún xa aparecer entre hortas e portas, algún outro aínda está en proxecto.

Canto ao outro, non lle sei se a esta cidade -coma a outras- non chegaría xa (solidamente instalado?) ese costume moderno da indiferenza en vez da curiosidade; ou sexa, o de non coñecer o veciño nin darlle puñeteira importancia. Nin sequera sei se todas as nais e pais se interesarán pola compaña dos fillos, sexan amigos de cantiga medieval, dos outros ou dos menos. Para os maiores, non sei se resulta moi san; para os mozos, inicialmente se cadra menos cargante, despois igual ata o botan algo de menos.

Non debe ser cousa boa a indiferenza. Isto non son cousas de vellos, ou?

Anónimo dijo...

Fíxense vostedes no que poñen as entradas do cinema de hoxendía, ao menos ás do Yelmocineplex ou como se chame o de Travesía de Vigo: aínda pervive a vella denominación dos corrais de comedia: Patio.

Anónimo dijo...

Patio de butacas, en concreto. Pero aínda hai outra denominación máis antiga, que se remonta ao teatro romano: plateia ou platea.

Anónimo dijo...

Pero pon Patio, non patio de butacas. E, sobre todo, o máis interesante é que son en forma de butacas escalonadas e, por suposto, non hai diferencias de localidades: u-lo patio?

Anónimo dijo...

Non, posiblemente leva vde. razón. A expresión, castelá, debe vir das corralas.

Anónimo dijo...

Escribe agora, e despídese, un home aliviado: haberá media hora que rematei a corrección dos exames. Non atopei, aínda, profesor para o que fose actividades predilecta, e adoita producir algunha tensión.

O devandito non constitúe desculpa. Pero quero pedirlla a aqueles que puidesen sentirse incómodos ou agraviados pola forma dalgún dos meus últimos comentarios; en particular, ao Apicultor.

Non pido desculpa por pensar como penso, nin polo contido dos argumentos. Si por algunha indelicadeza que xa queda referida. Sexa cal sexa a súa recepción, lamento a molestia.

E teñan boa noite.

Anónimo dijo...

Ignoro se me (nos) pode afectar.

Xaime dijo...

Entendo a postura do propietario dos dereitos sobre das fotos, que polo que se vé e a WARNER BROS. pero sería de estudiar o que fixo a titular da conta de almacenamente das fotos accedendo a dalo de baixa, en tanto que a rede non supón apropiación senón visionado que si está colgado non se considera se grave nin se use o dereito de copia.
En todo caso, dentro da letra pequena que vai por riba do famoso ACEPTO, cando operamos na rede, abrimos unha conta, descargamos unha ferramenta ou similar irá unha condición na que a propietaria da conta pode, si recibe unha queixa, dar de baixa o que asinou un contrato de adhesión.