7 dic 2007

A idade (cando os poetas falan dos vellos)

La edad
A veces pienso que algo se prepara.
Cada mañana veo en el espejo
Un hombre que me mira, un hombre viejo,
Un viejo que me mira cara a cara.

No le conozco, pero –cosa rara-
Me mira con sonrisa de conejo
Y me coge el cepillo, si le dejo,
Y se afeita en mis barbas, y no para.

Y no para y no para de imitarme.
No sé si es un actor o es un abuelo,
Un viejo actor que estudia bien mis gestos

O un abuelo que viene a consolarme.
Es más viejo que yo, ya es un consuelo,
Mi compañero de los ratos estos.

(Lorenzo Gomis)

P.S.: en Comentarios encontrarán tamén poemas sobre a senectude de Pero da Ponte, Afonso Eanes do Cotón, Fernando de Herrera, Quevedo, Rosalía de Castro, Celso Emilio Ferreiro, Pablo Neruda, Corneille, Kavafis: poden ampliar vostedes esta lista.

27 comentarios:

Anónimo dijo...

Vaia. Podería titularse "Soneto da mañá",

paideleo dijo...

Simpatico texto.

Anónimo dijo...

No fai tanto que tocaba a miña cara
aburrido de tan lampiño pelexo:
pra ser home cabal feito e dereito
desexaba,cómo non,cerrada barba.


Mercara xa cuhillas desas caras
maquinilla de boa marca e alto prezo
e mirába bén en tódolos espellos
impacente,e o momento non chegaba


Chegóu por fin o día de afeitarme
e tamén aquelas partes tiñan pelo
penséi idos tempos tan funestos


Cervantes se lembrara de avisarme:
antes de que pase un mes de tempo
odiarás todo afeitado e os trebellos



(Non sei se as rimas coinciden có de Gomis)

Anónimo dijo...

Vaia, teño que mellorala un pouco. Aparte, creo agora que foi Quevedo e non Cervantes...

Anónimo dijo...

Isto xa é o colmo: don Xohan sonetista. Eu retírome. Como este señor (eu súpoñoo dun completo que nin o Leonardo) non pare de abusar, eu, desde logo, emigro. Contador de facecias, argallador de álxebras, escrutador de esferas, obsequiador de xampradas, fustigador de vicios, agrimensor de talentos e agora urdidor de sonetos. Quen dá máis? Vaian buscando, contertulios ourensáns, un par de metros cuadrados de terra para peana excelsa ao xeneroso sabio don Xohan da Coba.

Anónimo dijo...

Osé y temí; más pudo la osadía
de Fernando de Herrera


Osé y temí; más pudo la osadía
tanto, que desprecié el temor cobarde.
Subí a do el fuego más me enciende y arde
cuanto más la esperanza se desvía.

Gasté en error la edad florida mía;
ahora veo el daño, pero tarde,
que ya mal puede ser que el seso guarde
a quien se entrega ciego a su porfía.

Tal vez pruebo -mas, ¿qué me vale?- alzarme
del grave peso que mi cuello oprime;
aunque falta a la poca fuerza el hecho.

Sigo al fin mi furor, porque mudarme
no es honra ya, ni justo que se estime
tan mal de quien tan bien rindió su pecho.

Marcos Valcárcel López dijo...

MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR
(Celso Emilio Ferreiro)

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.

Marcos Valcárcel López dijo...

SOMBRA (Celso Emilio Ferreiro)

Sombra de Prometeo encadeada,
aquil mozo que fun está xa morto.

Busco unha terra limpa. Agora busco
unha patria sin sangue e non a topo.

Lonxana primavera. Escoito voces
na noite estrelecida. Ríos longos.
¿Onde estarás, meu corazón de entonces,
meu dóce corazón que non te alcontro?

Pregunto e non contestas, morte negra.
¿Onde se foi aquil vivir gozoso?

Sóio te teño a ti, miña memoria
envolta en señardades e recordos:
unhas pingas de chuvia esbagoando
por un cristal de soños.

Sobre a lama do mundo vou andando.
Gardo loito sin fin por aquil mozo.

Marcos Valcárcel López dijo...

Agora cabelos negros,
Máis tarde cabelos brancos;
Agora dentes de prata,
Mañán chavellos querbados;
Hoxe fazulas de rosas,
Mañán de coiro enrugado.
Morte negra, morte negra,
Cura de dóres i engaños:
¿Por qué non matalas mozas
Antes que as maten os anos?

(Rosalía de Castro, in Follas novas, 1880)

Anónimo dijo...

«Antes que el repelón» eso fue antaño:
ras con ras de Caín; o, por lo menos,
la quijada que cuentan los morenos
y ella, fueron quijadas en un año.



Sécula seculorum es tamaño
muy niño, y el Diluvio con sus truenos;
ella y la sierpe son ni más ni menos;
y el rey que dicen que rabió, es hogaño.



No había a la estaca preferido el clavo,
ni las dueñas usando conejiles;
es más vieja que «Préstame un ochavo».



Seis mil años le lleva a los candiles;
y si cuentan su edad de cabo a cabo,
puede el guarismo andarse a buscar miles.

Anónimo dijo...

Mañoso artificio de vieja desdentada
Quéjaste, Sarra, de dolor de muelas,
porque juzguemos que las tienes, cuando
te duelen por ausentes, y, mamando,
bocados sorbes y los sorbos cuelas.

De las encías quiero que te duelas,
con que estás el jigote aporreando;
no lames sacamuelas: ve buscando,
si les puedes hallar, un sacaabuelas.

Tu risa es, más que alegre, delincuente;
tienes sin huesos pulpas las razones,
y el raigón del mascar, lugarteniente.

No es malo, en amorosas ocasiones,
el no poder jamás estar a diente,
aunque siempre te falten los varones.

Anónimo dijo...

La vida empieza en lágrimas y caca,
luego viene la mu, con mama y coco,
síguense las viruelas, baba y moco,
y luego llega el trompo y la matraca.

En creciendo, la amiga y la sonsaca:
con ella embiste el apetito loco;
en subiendo a mancebo, todo es poco,
y después la intención peca en bellaca.

Llega a ser hombre, y todo lo trabuca;
soltero sigue toda perendeca;
casado se convierte en mala cuca.

Viejo encanece, arrúgase y se seca;
llega la muerte y todo lo bazuca,
y lo que deja paga, y lo que peca.

Anónimo dijo...

Xa non poño máis, pero este suxeriumo (máis ou menos) o poema de Rosalía:

Rostro de blanca nieve, fondo en grajo;
la tisne, presumida de ser ceja;
la piel, que está en un tris de ser pelleja;
la plata, que se trueca ya en cascajo;

habla casi fregona de estropajo;
el aliño, imitando a la corneja;
tez que, con pringue y arrebol, semeja
clavel almidonado de gargajo.

En las guedejas, vuelto el oro orujo,
y ya merecedor de cola el ojo,
sin esperar más beso que el del brujo.

Dos colmillos comidos de gorgojo,
una boca con cámaras y pujo,
a la que rosa fue vuelven abrojo.

Anónimo dijo...

Marinha Crespa, sabedes filhar
eno paaço sempr' un tal logar,
en que an todos mui ben a pensar
de vós; e poren diz o verv' antigo:
"a boi velho non lhi busques abrigo".

Eno inverno, sabedes prender
logar cabo de fogo, ao comer,
ca non sabedes que x' á de seer
de vós; e poren diz o verv' antigo:
"a boi velho non lhi busques abrigo".

Eno abril, quando gran vento faz,
o abrigo este vosso solaz,
u fazedes come boi, quando jaz
eno bon prad'; e diz o verv' antigo:
"a boi velho non lhi busques abrigo".
(Pero da Ponte).

Anónimo dijo...

Orraca López vi doente un dia
e preguntei-a se guareceria.
E disse-m' ela, tod' en jograria:
-Sõo velha e cuid' a guarecer.
E dixe-lh' eu: -Cuidades gran folia,
ca i mais vej' eu das velhas morrer.

E dixe-lh' eu: -Gran folia pensades,
se per velhece a guarecer cuidades;
pero non vos digu' eu que non vivades
quanto vos Deus quiser leixar viver;
mais en velhice non vos atrevades,
ca i mais vej' eu das velhas morrer.
(Afonso Eanes do Coton)

Anónimo dijo...

Vaia, déixoos sós un anaco, i enchen o universo coñecido de sonetos y outros poemas...

Anónimo dijo...

Polo título do post, iba colgar aquela canción "Non ho l´eta per amarti" (non teño edade pra amarte). Pero a rapaza agora sí que ten edade,vaia se a tén, miren.

gigliola cinquetti

Marcos Valcárcel López dijo...

Don XDC, fainos vostede remoer todos os compartimentos da memoria e as emocións da melancolía. Ten o seu engado a G. Cinquetti.
Pero non me saen as contas. Segundo a wikipedia naceu no 47, ten logo 60 anos. O video da TVG como máximo pode ter uns 20 anos de antigüidade. Sabe vostede a data exacta? Porque se tiña 50 ou ata 40 e tantos anos, consérvase ben a moza.

Anónimo dijo...

Tén razón. Non sei a data da emisión na galega. Pero é posible que eles manexaran imaxes de arquivo na emisión,posiblemente da TVE ou da RAI, porque a mín tampouco me cadra.

Anónimo dijo...

Debía ter corenta e tantos a Gigliola nesa actuación. Estaba, pois, nunha espléndida madurez.

Non sei de qué se estrañan. Hai mulleres e homes que se conservan extraordinariamente ben até idades moi avanzadas.

Cousas da xenética, de bos alimentos, de bos coidados, dun look axeitado. En ocasións tamén dun leve lifting ben feito (en mulleres e homes).

Anónimo dijo...

"Yo no creo en la edad.

Todos los viejos
llevan
en los ojos
un niño,
y los niños
a veces
nos observan
como ancianos profundos.

Mediremos
la vida
por metros o kilómetros
o meses?
Tanto desde que naces?
Cuanto
debes andar
hasta que
como todos
en vez de caminarla por encima
descansemos, debajo de la tierra?

Al hombre, a la mujer
que consumaron
acciones, bondad, fuerza,
cólera, amor, ternura,
a los que verdaderamente
vivos
florecieron
y en su naturaleza maduraron,
no acerquemos nosotros
la medida
del tiempo
que tal vez
es otra cosa, un manto
mineral, un ave
planetaria, una flor,
otra cosa tal vez,
pero no una medida.

Tiempo, metal
o pájaro, flor
de largo pecíolo,
extiéndete
a lo largo
de los hombres,
florécelos
y lávalos
con
agua
abierta
o con sol escondido.
Te proclamo
camino
y no mortaja,
escala
pura
con peldaños
de aire,
traje sinceramente
renovado
por longitudinales
primaveras.

Ahora,
tiempo, te enrollo,
te deposito en mi
caja silvestre
y me voy a pescar
con tu hilo largo
los peces de la aurora!"

P.Neruda

Anónimo dijo...

Non me falen de edade.Nestes días cumplo anos. Pero boeno, os anos son unha convención coma outra calquera. A partires de agora mido a miña edade non en anos terrestres senon marcianos. Estóu feito un chaval!

Anos en Marte

Anónimo dijo...

Así que tamén é vostede do signo do arqueiro? entón saberá que os saxitarianos temos sona de independentes, xenerosos, creativos, algo atolondrados, moi impacientes e donos dun fortísimo xenio, por algo somos un signo de lume!. Eu recoñézome en algunhas destas características.

Anónimo dijo...

Efectivamente, doniña. Se vostede tamén dispara "saetas", cumpliméntoa polo seu "cumple", que será nestes días! Parabéns pra vocé!

Xaime dijo...

Un día, xa fai anos, non sei como saiu o tema, falando da xente menuda con Pablo González Mariñas, díxome que nacera o mesmo día, mes e ano que Gigliola Cinquetti.

lourixe dijo...

O rage! ô désespoir! ô vieillesse ennemie!
N'ai-je donc tant vécu que pour cette infamie?
Et ne suis-je blanchi dans les travaux guerriers
Que pour voir en un jour flétrir tant de lauriers?
Mon bras, qu'avec respect toute l'Espagne admire,
Mon bras, qui tant de fois a sauvé cet empire,
Tant de fois affermi le trône de son roi,
Trahit donc ma querelle, et ne fait rien pour moi?
O cruel souvenir de ma gloire passée!
Oeuvre de tant de jours en un jour effacée!
Nouvelle dignité, fatale à mon bonheur!
Précipice élevé d'où tombe mon honneur!
...
Corneille, "Le Cid"

Anónimo dijo...

A la taverna del mar
(Kavafis / Lluís Llach*)

A la taverna del mar hi seu un vell
amb el cap blanquinós, deixat anar;
té el diari al davant perquè ningú no li fa companyia.

Sap el menyspreu que els ulls tenen pel seu cos,
sap que el temps ha passat sense cap goig,
que ja no pot donar l'antiga frescor d'aquella bellesa que tenia.

És vell, prou que ho sap; és vell, prou que ho nota.
És vell, prou que ho sent cada instant que plora.
És vell, i té temps, massa temps per a veure-ho.
Era, era quan era ahir encara.

I se'n recorda del seny, el mentider,
com el seny que li va fer aquest infern
quan a cada desig li deia "demà tindràs temps encara".

I fa memòria del plaer que va frenar,
cada albada de goig que es va negar,
cada estona perduda que ara li fa escarni del cos llaurat pels anys.

A la taverna del mar, hi seu un vell
que, de tant recordar, tant somniar,
s'ha quedat adormit damunt la taula.

*Máis que unha tradución é unha versión. Non estou certo, pero penso que Lluís Llach só é o autor da música. A versión catalá coido que é de Carles Riba.