Na homenaxe a Blanco Amor, no cimiterio de San Francisco (texto de Gabriel Gavela, do IES As Lagoas)

Imaxe de V. Brauner, 1945.

E a cidade abríase aos ollos dos novos poboadores. Afillados dunha metrópole enfastiada de novas tendencias, non son máis que homes e mulleres sen outra pretensión que unha pequena reforma nas súas angueiras máis intrínsecas. A urbe porfíllaos debido a esa inercia estúpida de comprensión e solidariedade característica de pobos afeitos a migracións eternas. Pero esa aceptación trastórnase no intre mesmo da manifestación da identidade. Eis o porqué da exclusión do foráneo. Todo depende do teu devir como un elemento máis da cidade. Se aceptas os acordos xa supostos e argumentados, converxes xunto co resto dos habitantes sen problema ningún. Mais, de teres un espírito desbotado e unha actitude de rebeldía, escusas cismar en reflexións creativas e innovadoras, porque a cidade non permite excesos.

Dicía Blanco Amor: “Ourense apértame como un zapato ás xaponesas.” “É unha cidade con virtudes, pero están dispersas.” E non serven para nada, porque “Ourense non se propuxo facer positivas esas virtudes.” “Ourense non ten destino”.

Algo semellante comentaban os neoprovistas. Falaban da importancia da conciencia clara e esperta. Conciencia esperta. Afirmaba Blanco Amor, cal Sócrates en Atenas, que os deuses puxérano sobre Auria como un tabán sobre un nobre cabalo: para picala e mantela esperta. E morrendo o escritor, morría o espertar.

Dez átomos de carbono e oito de hidróxeno conforman a molécula de naftalina, veleno de couza presente en todas as asociacións culturais, en todas as honras a seres inexistentes. A política aprópiase da cultura, e a cultura colle forma de boneca inchable á que todo insigne persoeiro gostaría deleitar, mais remata desdeñada no silencio colectivo.

Falaba Blanco Amor nun seu artigo do ano 69, dun debuxo de Castelao no que aparecían dous homes conversando nunha rúa.
- Quen é ise? - dicíalle un ao outro.
- Non sei.
- Entón vámoslle a botar un homenaxe.

As homenaxes son actos da época feudal, que naceron das relacións de vasalaxe, mais quedaron embutidos como ritual das tribos máis selectas para gorentar aos homenaxeados que, normalmente, xa teñen sido relados polos bichocos da terra.

Ría Aaylah Assumpta, muller sahariana ideóloga do neoprovismo, das nosas estúpidas neuroses occidentais, das nosas bágoas superficiais, da nosa intelligentsia local rifándose a xenialidade, dos persoeiros que aproveitan a opacidade da cidade e propulsan a súa actitude prepotente.

“Unha tarefa intelectual non é unicamente monólogo e soidade”, sentenciou o Blanco Amor. E laiábase, asemade, da súa cidade. “Ourense e para min o que para os gregos a moira, a fatalidade, que persegue aos heroes ata acabar con eles”.

E aínda non morreu o conto, nin morrerá mentres as mentes sexan esféricas e cortadas en imperfectos cuarteiróns que os homes que gobernan a cidade comen gostosos canda un iogur un pouco de pan de Cea.