Anécdotas co doutor Gallego
por Xoán da Cova.
Foto:La Región.
Inaugurouse hai poucos días en Ourense unha estatua adicada ao "médico dos pobres", o sempre querido doutor Gallego. Penso que non hai ourensán que non teña algunha anécdota que contar da súa capacidade como médico e da súa grandeza como persoa. Tamén espero que non falte un investigador que recolla moitas desas historias para ser entregadas á posteridade. A maioría de elas han falar de curacións case milagreiras, de acertos médicos en verdade sorprendentes. Pero moitas serán anécdotas simpáticas relacionadas co modo tan particular que tiña de tratar os pacientes. Eu vou contar dúas que a min me pasaron.

Tiña uns doce anos e quería ir, con moitos dos meus compañeiros, a un daqueles campamentos de verán que adoitaban a organizarse na época. Entre os requisitos figuraba un certificado médico que asegurase que non padecía ningunha enfermedade contaxiosa. Costara traballo convencer a meus pais de que me deixasen ir e, se lles dicía que me tiñan que levar a un médico para formalizar o trámite, se cadra mudaban de opinión para aforrarse molestias. Daquela, decidín ir só á consulta a lle pedir que mo fixese.

Tras agardar un bo tempo, pois a consulta estaba sempre a rebordar, chegoume a quenda. Segundo entrei pola porta, olloume de arriba abaixo, sen se sorprender de que un rapaz noviño, en principio san, fose ao médico sen a compaña dos pais. Preguntou estrañado: -E logo a ti que che pasa? Cóntolle o caso e contesta divertido: -E ti pensas que tes algunha desas enfermidades? Dixen que non e, mentres escribia o papel, dixo rindo : -Mira que vir ao médico por pensar que estás san! Cando lle preguntei canto debía, dixo que nada, Como todo o mundo ben sabe, xa daquela era o seu costume. Eu, que só tiña unha moeda de cincoenta pesetas, decidín aforrala e marchei sen nada pagar. El seguiu rindo e ollando cara min, acenando coa cabeza a un lado e a outro.

Pasados case dez anos volvín. Viña de sacar o carné de conducir e facía falta, outravolta, un certificado médico para os requisitos burocráticos. Entrei pola porta e, como a outra vez, preguntou: -Pero a ti que che pasa? Conteille o novo caso de burocracia médica e púxose a encher o papel. Nun momento dado, sinalou co bolígrafo a tapa dunha libreta que tiña na mesa, preguntando que cor era aquela. Respondín que era verde. Logo repetiu a pregunta sinalando unha carpeta vermella. Eu non sabía por que me interrogaba daquel modo. El debeu notar a miña estrañeza e aclaroume que tiña que comprobar que non era daltónico, porque se confundía a cor dos semáforos podía facer unha que valera por tres.

Preguntei canto era e volveu dicir que nada. Deixei mil pesetas (do ano 82) na mesa. Rexeitounaas asegurando que era moito, ao que lle respondín que, en realidade, só lle estaba a pagar 400 pesetas, pois as outras 600 eran a débeda de había dez anos máis os intereses. (Non sería mala idea que nos comentarios engadiran experiencias similares co devandito doutor os contertulios ourensáns, para ir creando documentación para ese futuro libro sobre un home esencialmente bondadoso).

PREGÓN FEIRA DO LIBRO DE OURENSE 2009.
Ramón Caride Ogando
Foto "Paseo" do Trompeta. Ourense.

Do blog Madialevo de David Paz Nóvoa.

Amigos e amigas lectores, libreiros e compañeiros de letras, distinguidas autoridades:

Antes de nada o meu agradecemento pola oportunidade de compartirmos este acto.
Para min este pregón é un acto moi especial. Primeiro, porque toda feira do libro ou presentación pública de calquera novo libro –e nesta son moitos os que se presentan- é un acto sinalado. Unha ocasión que sempre ten algo, ou ten moito, de milagre e de prodixio. Aínda que raras veces nos paremos a pensalo, fan falla o traballo, a esforzo, a teimosía e a profesionalidade de moita xente (autores, editores, correctores, impresores, encadernadores, distribuidores e un longo etcétera…) para que calquera libro vexa a luz. Porque un libro é un obxecto de longa supervivencia e de cualidades asombrosas, sempre ameazado e sempre renacente.

Segundo, porque esta é a feira do libro de Ourense, e Ourense, ben o sabedes, non é un sitio calquera. Tampouco para este que lles fala, é moito máis que un universo literario -aínda que tamén e sobre todo, Ourense é un universo literario asombroso: o universo de Blanco-Amor, o de Risco, o de Otero, o de Lamas Carvajal e Curros, o de tantos e tantos outros nomes que impoñen, coa súa sinxela mención, unha responsabilidade adicional a esta presentación. Por non falarmos de tantos e tantos escritores e escritoras felizmente vivos, algúns deles con nós neste acto.

Ourense é terra de tantos e tantos libros que nomealos sequera sería alongar este acto máis do que prudencia recomenda. Lembrarei só un feito ben coñecido: o primeiro libro impreso en Galicia, en terras de Monterrei, foi feito en 1494, só 40 anos despois da Biblia de Gutemberg, obra considerada o inicio da edición moderna. Este libro que xa cumpriu cincocentos quince anos chámase Misal Auriense, e tampouco se chama así por casualidade, senón porque en contra do que algúns queren pensar, esta sempre foi unha terra aberta ao mundo e amante da cultura.

Decía, así e todo, que Ourense para min é moito máis que un universo literario, é unha paisaxe vital, un xeito de sentir o mundo. Ourense, para os que somos ourensáns, transcende o pensamento nídio da razón e adéntrase en nós polos nos carreiros escuros e vizosos do sentimento. Canto máis cando, por poñer un caso, eu mesmo nunha feira do libro coma a de hoxe, a do ano 1990, para min inesquecible, presentei, na compaña de Darío Xohán Cabana, un dos meus primeiros libros, o volume de relatos de Os ollos da noite. Era a miña primeira intervención nunha feira do libro, e era o meu primeiro libro de prosa, e o primeiro que presentaba en público, e foi eiquí. Abonde isto como mostra, para dicir a débeda impagable que teño con Ourense.

A aquela cordial acollida, cando era recén chegado a estes eidos da letra impresa, seguiron moitas mostras de agarimo e de xenerosidade de Ourense comigo, e coa miña obra. Non vou lembralas todas, sinxelamente quixera lembrar que na maioría destas ocasións foi clave unha persoa sen a que a cultura en Ourense non tería a mesma difusión nin a mesma importancia. Esta persoa de quen estou a falar é Marcos Valcárcel, e nel quixera personificar a miña gratitude.

Terceiro, e non menos importante, porque estamos nunha feira, feira de libros pero feira a fin de contas. E unha feira debe ter sempre moito de celebración compartida, de encontro na rúa, de disfrute e lecer. Unha feira non é, a fin de contas, unha cátedra estática, nin debe selo, senón unha invitación a camiñar, ver, tocar, abrir os libros, lelos; e sobre todo, non convén esquecelo, compralos.

O libro é arte, transmisión de ideas e experiencias, camiño de saberes e artificios, pero tamén unha das nosas grandes industrias. Nas miñas viaxes teño comprobado que aínda hai moito camiño por facer para que no mundo saiban de nós e da nosa cultura; pero tamén que un libro pode ser, moitas veces, o noso mellor embaixador. Cando agasallamos un libro galego no estranxeiro hai dúas reaccións que se repiten moitas veces: a sorpresa polo idioma no que está feito, o galego; pero tamén a calidade formal, o coidado da edición e do deseño do libro galego, ventaxes das que podemos presumir, con razón, polo mundo adiante.

Nestes tempos de consumo rápido e reducción de todo a estatísticas, parece que a lectura esta ameazada, que hai unha crise da lectura. Permítanme dubidalo: a palabra crise xa ten pouco sentido en si mesma, ou significa cousas distintas segundo quen a diga. Como a moeda que se devalúa de tanto pasar de mao en mao, as palabras tamén se gastan. Esa é outra das razóns para facer libros, a de devolverlle a cada palabra o seu sentido orixinario.

Mais aínda que así fose, que a lectura de libros afronte unha fonda crise, pouco nos debía importar. A crise do libro vén de moi lonxe. Como acertadamente sinalou Daniel Pennac hai anos, o certo é que para ler nunca hai tempo, nin tampouco hai tempo para namorarse, nin para ter fillos, nin para cociñar. Non hai tempo para nada que realmente mereza a pena. Entón: ¿por que se seguen lendo libros? ¿por que se seguen editando libros? ¿por que se seguen escribindo libros? ¿por que a xente segue namorandose, tendo fillos etcétera? Pola mesma razón de sempre: como nunca hai tempo para as cousas importantes, segue habendo cousas importantes aínda que non haxa tempo. Son os feitos e os afectos, os fitos esenciais e cotiáns da vida, os que marcan o noso tempo; e nunca ao contrario. Porque o tempo non vale nada en si mesmo. O único que vale é atoparlle ao tempo un sentido.

Ou dito doutro xeito: as cousas importantes da vida non se poden reducir a estatísticas nin a modas, mal que lles pese a algúns. Tampouco os libros. Cando calquera persoa - mozo, neno ou vello- abre un libro estase debruzando nun mundo novo, abríndose a unha experiencia sempre asombrosa e sempre de final incerto, pero en todo caso apaixoante.

Non importa nisto a categoría nin o xénero do libro, nin a encadernación ou o formato, nin o número de exemplares vendidos ou a fama do autor. Nada disto ten importancia no momento da verdade: o momento en cada ún comeza a lectura. Aí xa non caben enganos. Cada libro é unico cando é lido por cada lector ou lectora particular. A lectura é fondamente democrática e a todos nos iguala: non é menor a emoción que experimenta un adolescente que se mergulla na lectura da súa saga fantástica favorita nun mundo de intrigas, trasnos ou vampiros, que a emoción que sinte un investigador que descobre un tratado senlleiro da máis alta filosofia ou innovación científica.

Sen os libros o mundo sería máis triste e máis escuro, non saberiamos que a saudade ten un significado metafísico nin o humor un segredo, nin que cada esmorga é unha viaxe baixo un volcán, que algunha paisaxe pode ser unha bocarribeira, que os esqueletes teñen ollos de vidro, que hai porcos de pé, que os cronopios dubidan da realidade –ou mellor dito é a realidade quen dubida deles-, nin que a terra chá ten longos ceos e longos ríos, nin que un home pode transformarse en cascuda; pero tampouco que os ríos ou as fontes poden decir adeus, ou que varias décadas do pasado século foron unha longa noite de pedra. Mirade: os libros son tan importantes, tan importantes, que deles ata falan os que non os leron xamáis, e moitas veces estes son os que máis falan...

Parafraseando a John Donne, citado ao comezo de ¿Por quen dobran as campás? por Ernest Hemingway, quen sen dúbida nalgún universo paralelo anda estora visitando tabernas e tendas de libros vellos na compaña de Carlos Casares ou de Ramiro Fonte, temos que dicir: “a morte de calquera libro fainos máis pequenos porque todos os libros estan ligados á humanidade”. ¿Que poderiamos decir, logo, dos que alentan a perda dun idioma? Soamente desde a mentira a mantenta, ou desde e estulticia –as dúas se poden curar lendo, por certo- se pode presentar ou defender a perda dun idioma como progreso.

Mais semellantes prantexamentos pasarán, como pasan todas as modas. E falaremos axiña doutras cousas, de outros libros, de outras crises e de outras certezas. Deixádeme rematar con unha certeza, logo. Mentres haxa homes e mulleres que sexan quen de sentir, soñar, imaxinar e sufrir, existiran os libros. Existirán libros alén da súa apariencia: sexan feitos de coiro, de papiro, de pasta de papel ou de pedra, ou de píxeles na pantalla dun computador. Porque a materia real dos libros sempre é a mesma, sabedes cal, é a mesma materia da que están feitos os nosos soños. A mesma da que están feitos tamén a amizade e o amor.

Tamén o amor aos libros que nos reune aquí, e a vosa amizade, que me agasallou este tempo cunha atención inmerecida a estas palabras. Por todo, de verdade, MOITAS GRAZAS.

Discurso IV premio PEN Galicia.

Voz da Libertade.

Compostela 22.05.2009.
(Traio unhas líneas escritas por primeira vez, non no ordenador, senón ditadas como o vello Lamas, ditaba a Sánchez, neste caso pola miña dona e compañeira María, quen tivo que facer manuais estas palabras, que máis que nada expresan o meu estado de ánimo e a miña gratitude.)
Excelentísimas autoridades. Benqueridos amigos. Teño que empezar estas palabras cun sincero e intenso agradecemento, o Pen Club galego. Sei canto debo este xesto á amizade e á xenerosidade dos amigos e impulsores do mesmo.
Nos últimos anos tiven a oportunidade de coñecer á inmensa mayoría dos escritores galegos e tamén a moitos autores hispanos e sudamericanos, en encontros do Pen ou do Liceo de Ourense. Á marxe da valía literaria de cada un deles, sempre estimei nos escritores, como simples seres humanos que tamén son, a súa capacidade para a lealdade e a xenerosidade; algún dos mellores escritores do mundo souberon conxugar todas estas cualidades a brillantez e a autenticidade da súa escrita. Creo que ese é tamén o espíritu que preside as actuacións do Pen Clube Galego, institución cultural que teño a honra de pertencer dende hai varios anos.
Á altura de 1973 eu era un mozo de quince anos que me matriculaba nun curso de Língua e Literatura galegas e tiña o privilexio de escoitar en directo a palabra viva de don Ramón Otero Pedrayo, Jesús Ferro Couselo, Xoaquín Lourenzo, ou Eduardo Blanco Amor. Sucedeu isto no vello local na rúa Curros Enríquez da Agrupación Cultural Auriense. O mesmo acontecía nos locais de o Galo, o Facho, o Eixo, Cultural de Vigo, Amigos de Pontevedra e máis de medio cento de asociación culturais de base espalladas polo país. Foi aquel un gran fenómeno de integracións social, organizado polos superviventes do P.G. e os novos nacionalistas dos anos sesenta.
Aquel esforzó garantiu en boa medida a supervivencia real do galleguismo que fixo fracasar os plans xenocidas, cando menos a nivel cultural, dos xenerais franquistas. Nese ambiente político e cultural formámonos a chamada en palabras de Pepe Miranda, Xeración ERGA., espacios nos que convivimos en irmandade fraterna fillos da pequena burguesía cidadá, do campesiñado e da emigración ou dalgúns grupos proletarios. Esas foron as raíces nas que chantou o Movemento Estudiantil Galego e unha parte da contestación político-social do franquismo final.
Dende aquelas datas, inicios dos setenta, ata hoxe mesmo, eu só fun un “xornaleiro da cultura”, en expresión prestada por Modesto Hermida, “xornaleiro” de xornal escaso, pero convencido da necesidade de sachar en man común as terras da cultura galega, eidos que nunca estiveron a ermo gracias ó esforzó dos nosos precursores e dos que viñemos despois.
Nesta viaxe vital tiven moitos Mestres e libros que marcaban o roteiro máis axeitado. Entre todos eles nunca esquecerei o texto “Sementeira” (1958) de don Florentino Cuevillas, oración laica cunha mensaxe ben nídia:. “virán tempos difíciles en que veredes perigar o nos idioma e esmorecer a nosa personalidade”. Pero non desalentedes os que traballades en pro de Galicia, porque calquer esforzó, grande ou pequeño, polo noso país sempre será sementeira.
Nos últimos trinta anos procurei seguir o mandato de Cuevillas en todos os espazos que fun acollido: nas asociación culturais, no xornalismo e nos libros de ensaio e investigación. Descubrín unha literatura vizosa nas súas claves temáticas e variantes estilísticas. Unha literatura forzada no lirismo, o amor á terra e no sentimento de humor, como ben demostraron os clásicos de Nós e da Xeración Galaxia. Velaí as paisaxes das fermosas pastorelas medievais, o berro angurioso do mar a chamada pola morte dunha muller soia nos versos rosalianos, as esgrevias e poderosas paisaxes de Pondal e Novoneira ou a fondura do ser identificado co mar no canto vangardista de Manuel Antonio. O humor, a ironía, a sátira, a retranca están tamén en todos os chanzos das nosas letras: dende o escarnio medieval ó enxebrismo de Lamas e a tenrura e empatía de Castelao, pasando por Vicente Risco, Álvaro Cunqueiro ou Ánxel Fole.
Tamén estivo sempre presente no noso corpus literario o berro en pro da dignidade humana e a chamada á loita en pro dos dereitos dos cidadáns nese río caudaloso parido por Curros Enríquez, Ramón Cabanillas, Celso Emilio Ferreiro, Manuel María, Méndez Ferrín e unha longa ringleira de afluentes. Dende outra perspectiva segue a conmovernes o retrato da dor, a enfermidade e o sufrimento dunha voz auténtica como Luis Pimentel, revelador esencial da fraxilidade da condición humana. O poeta lugués de seguro asinaría como seus aqueles versos contundentes que definían a vida como “un relámpago entre dos oscuridades” en expresión certeira de Vicente Alexandre.
Estes e moitos outros escritores foron os meus compañeiros durante anos. Ningún pintor logrou crear a gama de verdes que Otero Pedrayo deu para describir as nosas bocaribeiras. Quen meditou sobra a responsabilidade dos intelectuais no fanatismo e na intolerancia como Carlos Casares en moitas das súas novelas?.
Velaí, nestas grandes obras das nosas letras, todas as preguntas que paga a pena formular. O lector intelixente sabe que non hai respostas absolutas. E sabe que renegar do concepto de Identidades hoxe só nos levaría a unha imitación ridícula dos modelos culturais españolizados ou americanizados. Segue viva a apelación de D. Vicente Risco en pro da “Soberanía Estética de Galicia”: e sequera a Autonomía Galega debería servir para achegarnos a ese ideal.

Un día na vida doutro Solaneiro vs. Second Life.(II)

Elisenda Pla & Júlio Medela

...................
“Pues la verdad es que sentí curiosidad cuando vi tus fotos en el facebook. En un primer momento pensé que eras un intelectual despistado de esos. Cuando leí lo de las atracciones de feria, oscilaba entre el estupor y la risa. Pero qué imaginación tienes, tío. La verdad es que me río de la muerte contigo, Júlio, eres un crack. ¿Por qué no escribes todo esto que me cuentas? Mi marido continúa al acecho de todo cuanto hago y escribo. Dice que me va a tirar el ordenador a la basura. Un abrazo, nene.
..................
“Me ha comentado Ricky Drummond que te ha ido a visitar a Allariz. Que habeis comido juntos, con esos amigos tuyos del blog . ¡Qué envidia! Con ese pescado tan rico que hay en Galicia, y siempre lloviendo. Me comentó que os reisteis de la muerte, y que pilló tal borrachera que tuvo que dormir la siesta en tu casa. Tu mujer debe de ser una santa, jajajjjjajaj. Me hubiese gustado muchísimo comer todos juntos. Quien es el chico ese que toca la guitarra, el del sombrero? Parece un chico elegante. Y cómo te arrimabas a la camarera. Tienes un morro, niño ... Bueno, Júlio, hasta mañana, tengo que dejarte, un beso.
.......................
“Creo que Saskia se ha enfadado definitivamente conmigo. Me da igual. Empiezo a replantearme muchas cosas. Besos, feriante, jajajjjajaj. Millones de besos feisbuqueros y mega-volatineros!!! Jajajjjajajaj.
.....................
“Qué vacaciones de Semana Santa, Dios mío. Siempre lloviendo, siempre, siempre. Menos mal que en la casa de Horcajos no hay zona wifi, me evité llevar el portátil. Qué aburrimiento. Encima, aguantar al plasta de mi cuñado, su suegra, el niño hiperactivo de su primer matrimonio y las atracciones de feria que no me salen del pensamiento. Por fin en casa. Me voy a dormir, si puedo.
..................
“No doy pie con bola en el trabajo, ni en casa, ni por la calle. Saskia Ruíz de Alda ha venido a verme. Estuvimos una hora abrazándonos y besándonos, como dos colegialas tontas. Me pregunta constantemente si me pasa alguna cosa. Como comprenderás, Júlio, no es de recibo contarle a nadie que me paso el día en el face chateando con un volatinero. Van a acabar por echarme de casa, es normal. Ayer entré en el face a medianoche, tenía mono de hablar contigo. Estabas, seguramente, chateando con tus venezolanas. Tienen una pinta de provincianas que es para alucinar. Entras mañana en el face?
.................
“Y no se te ocurra pintarrajearme el muro con tus payasadas, ¿Te enteras? A ver si te piensas que soy una cualquiera, una de esas palurdas con las que estás acostumbrado a tratar. Eres un sinvergüenza integral. Si no han sabido educarte yo no tengo la culpa, ¡Niñato! Y no me amenaces con banearme, porque me da igual; a ver si te atreves, quinqui de mierda. ¡Estúpido!
..............
“Hola Júlio, buenas tardes, besos. No he pegado ojo esta noche, y… Sabía que me ibas a banear. Ni me atrevo a plantearme la perspectiva de no poder chatear contigo. Me muero. Sé que me moriría. Me propuse estar firme, serenarme; me he tenido que tomar un par de tranxilium. Llevo toda la mañana sin hacer nada a derechas. Fui a tomar café. Me olvidé de pagar. Tengo un extraño sabor metálico en la boca. Cuando vi que habías solicitado de nuevo mi amistad, casi me da un vuelco el corazón. Me confundí al tomar la autopista. Cuando me di cuenta, estaba camino de Guadalajara. Qué tontería... El portátil, siempre a mi lado… Qué martirio… Y desde que volvemos a ser amigos, no me sale la risa tonta de la boca. Me paran los de Tráfico, parece que tengo un antiniebla estropeado. Qué curioso, cuando me estaban pidiendo la documentación del coche (no encontraba el seguro), permanecí extrañamente tranquila. Tal vez ya todo me daba igual. Bueno, gracias a Dios, no ha pasado nada, creo que uno de los agentes me reconoció. Entras por la tarde en el face? Besos.

Vinte anos do "Boletín Galego de Literatura"

Galicia Hoxe, 03.06.2009

por ANXO TARRÍO VARELA.

Pastor Outeiral.Lenzo.

Corría o mes de maio do ano 1989, o primeiro dende que o Parlamento de Galicia acordara unirse á proposta da Real Academia Galega sobre a figura a homenaxear o Día das Letras Galegas, que daquela recaera en Celso Emilio Ferreiro. Había tempo que no Seminario permanente de literatura galega para o COU nos formuláramos a posibilidade de iniciar unha publicación dedicada "exclusivamente a acoller traballos de Análise, Crítica e Teoría literarias (?) onde o interesado atope información xeral e recente sobre Literatura que lle permita estar enteirado do que ocorre, cando menos, no seu entorno inmediato, é dicir, na área cultural de Occidente". Ese era o desideratum que se emitía no texto de presentación do primeiro número, maio de 1989, enteiramente dedicado a lle facer unha Homenaxe a Celso Emilio Ferreiro, de quen se analizaron diversas facetas da súa musa poética. O propósito, xa que logo, era publicar traballos sobre calquera literatura do mundo ou sobre calquera manifestación artística na que, como o cinema ou o cómic, tivese a literatura unha presenza máis ou menos colateral, máis ou menos necesaria. De feito ese obxectivo cumpriuse abondo e a estas alturas da revista pódense ler traballos críticos e historiográficos sobre moitas literaturas de ámbito internacional.
A revista saíu daquela con deseño do arquitecto Pedro de Llano, renovado sobre esa idea por Alejandro Vidal a partir do número 21, e con ilustracións do pintor Xosé Freixanes. Non se comprometía a ningunha periodicidade fixa e sairía cando houbese material digno dunha publicación universitaria. Só algúns números despois se acolleu a unha periodicidade semestral que mantivo até hoxe en día, cando acaba de aparecer o número dobre 39-40.
Fóra da serie numerada da revista, o BGL contabiliza ademais dúas monografías, unha, de 1992, sobre Álvaro Cunqueiro e outra, de 2002, sobre poesía estonia en tres linguas: estonio, galego e inglés, con primorosas ilustracións da artista estonia Vive Tolli e un título ben suxestivo: Vello ceo nórdico. Poesía estonia contemporánea, baixo o que se recolleron textos de dez poetas daquel país báltico.
Tamén foron monográficos os números 26 (Bibliografía sistemática de Teoría literaria, da enteira autoría de Arturo Casas), 27 (Literatura e cinema), 32 (Literatura infantil), 33 e 34 (Literatura comparada) e 35 (Olladas do cómic ibérico).
Pasaron vinte anos, xa que logo, dende aquel primeiro momento tan ilusionante e o Boletín Galego de Literatura está en plena madurez e continua actividade. Sería moi prolixo enumerar aquí, para agradecelas, a cantidade de colaboracións con que contou, tanto polo que se refire aos textos, enviados nalgunhas ocasións dende as máis variadas latitudes do planeta, como ás ilustración, que, agás en catro ocasións, correron sempre a cargo de artistas con raiceiras galegas. Pola súa parte, o Servizo de Publicacións e a Imprenta Universitaria da USC foron cómplices imprescindibeis nesta xa longa camiñada. Beizóns.

AFONSO VÁZQUEZ MONXARDÍN

Hai que calar un pouco

Galicia Hoxe, 5/Maio/2009

Wheatfield - A Confrontation , Battery Park Landfill, 1982.

A frase repetíaa con frecuencia a miña avoa Nemesia. Ela era amante radical da prudencia e da necesidade do silencio en moitas ocasións. Tratábase de lle facilitar un oco á reflexión e á imprescindible práctica da alteridade, se de certo se ten a intención de chegar á comprensión do outro para facilitar a confluencia coas ideas propias.
Creo que o exercicio responsable do novo goberno debería empezar a pór en práctica algo de silencio no que á cuestión lingüística atinxe. Doutra maneira, a perigosa idea de "a derrota do bipartito é a derrota da lingua galega" podería facerse común por causa de palabras non suficentemente medidas e pola proxección que delas fai a prensa. E se isto chega a ser así, non lle arrendo o gaño electoral futuro, porque estou seguro de que o afecto é ben maior que o desafecto -aínda que o afecto sexa calado e o desafecto con trompetiña e bombo mediático- no que á lingua se refire. E non digo eu que non se cometesen erros tácticos na promoción do galego, pero de aí a dicir que a lingua ameazada en Galicia é o castelán, hai o longo treito da verdade á equivocacion. E sería motivo de chanza senón estivésemos falando de algo tan importante como a esencia da nosa personalidade no concerto dos pobos do mundo.
Sei que pedir un pouco de mesura en plena campaña electoral é como arar no mar. Aínda así, cómpre rebaixar tensión e, miren o que digo, despolitizar o tema. É a sociedade civil a que ten que recuperar a palabra sobre a súa voz e proxectar voces distintas. Neste conflito en que Galicia Bilingüe representa de feito un extremo e a Mesa de feito outro, a inmensísima maioría dos cidadáns, creo, non nos identificamos con ningún deles.
Sei con seguridade que moitísimos amantes da lingua galega, moitísimos falantes conscientes e felices da mellora de estatus dos últimos anos e preocupados polo retroceso entre a xente máis nova, non votaron ás forzas do bipartito. Seguro que moitísimos deles están hoxe tamén desacougados, e deben ser capaces todos de buscar formas de promocionar encontros e avances. E como non estamos falando de cousas de broma senón da esencia destilada da nosa historia, da única lingua que naceu nesta bendita terra, debemos pedirlles pois tamén aos nosos gobernantes, responsabilidade e mesura. Como dicía o sábado Manuel González, o secretario da RAG na laudatio como galego egrexio, de Ramón Lorenzo, falando desde a lingua, "nosa é a gaivota, nosa é a estrela e nosa é a rosa". E como dixo Ramón Lorenzo, "Venceremos nós". E digo eu, venceremos porque a maioría social está convencida de querer seguir existindo en canto pobo-lingua. Aínda que hoxe estea calada, espectadora e un pouco asustada con este pin-pan pin-pan, que non é seu.

Os homes que fregan os pratos son mellores na cama.

por Dulce Suevia

A Nosa Terra, 29.05.2009

"Sol ardiente de junio". Frederic, Lord Leighton

E non porque o digamos eu e todas as mulleres do mundo (menos as das tribos rancias), se non porque así o indica un estudo que recupero agora para darvos algo no que reflexionar a os homes con orellas (e sen elas)...
Segundo o encabezado:
–Os que non fregan nunca e esperan que o faga a muller buscan unha naiciña ou serventa, así que non nos van servir de nada na cama xa que van esperar que llo fagamos todo nós.
–Os que deixan todos os pratos no fregadeiro até a fin de semana van por prioridades, así que se servirán eles mesmos se tentamos pillalos ás présas, e só se os deixamos a pan i auga ata o sábado daremos feito que se esmeren.
–Os que teñen lavalouzas e van gardando os pratos nel segundo os usan, colocándoos de modo adecuado, vanse esmerar do mesmo modo cando boten un polvorón. Os que os meten así como caian, van facer a súa tarefa camil tamén en plan despreocupado.
–Os que a pesar de ter lavalouzas, deixan todos os cacharros no fregadeiro até que se lles enche a cociña de moscas, non serán cumpridores e deixarante a medias.
–Obtemos un novo mito sexual: Se xa tiñamos os panadeiros e bombeiros, agora faremos fila nos restaurantes agardando pola hora de saída dos fregapratos.
–Este estudo é cousa dunha tipa farta de darlle ao estropallo.
E xa, se chegas ao piso do teu ligue nocturno, busca escusa para achegarte até a cociña e decidir que é o que vas facer!
Por suposto, o artigo que comezaba con este encabezado fala da harmonía do fogar á hora de facer as tarefas entre os dous, así que isto son meras observacións que levan á esperanza, pequena, de facer que algún dos meus amigos teña a casa en condicións menos putrefactas cando eu vaia de visita.

DEDOS DE PEDRA (e IV)

por Xoán da Cova

Fìxenme habitual do piano-bar do hotel no que Dedos de Pedra tocaba polas noites. Alí tratei con clientes que tamén logo foron habituais e dos que me fixen amigo. Lembro especialmente a Manuel Orío, daquela periodista no xornal "La Región", cuxas instalacións non están lonxe de alí. Aparecía tras cerrar a edición, e mesmo collía ás veces unha guitarra pra cantar cancións dos Beatles. Falabamos de temas de actualidade e de moitos outros. A música en directo do pianista fomentaba as relacións persoais de todo tipo, e eu imaxinábame moitas veces no "Café de Rick" da famosa película. De certo que nunca nos puxemos de pé para cantar "A Marsellesa", mais si vivimos algunha situación de "emoción colectiva" como a que relatarei despois.

Camiñaba eu unha noitiña por Ourense cando, desde un coche, un coñecido empresario da contrucción berrou o meu nome e pedíume que subira. Estrañoume. A pesar de que o coñecía e o saudaba, non tiña trato especial con el. Pero montei no seu coche. Arrincou a toda velocidade, parecía eufórico por algún motivo, e díxome que me invitaba a tomar algo nalgures. Accedín, e axiña estabamos aparcando a carón dun coñecido local nocturno, con nome de deusa, das proximidades de Ourense. Non me atopaba para nada cómodo no lugar, mais o empresario movíase coma peixe na auga entre o que parecían ser habituais e o persoal do establecemento. Tras inxerir unha consumición alcohólica, e notándo que eu quería desaparecer, propúxome que escollera o seguinte destino. Estabamos non lonxe do hotel co piano-bar, e a hora era, precisamente, a de maior afluencia de clientes. Alá fumos.

Dedos de Pedra tocaba o piano animadamente. Ao seu carón, no chan, unha restra de vasos de cubatas en fila india. Eran invitacións dos clientes. Dedos de Pedra daba intruccións aos camareiros para que lle puxeran todas as copas ás que o invitaban, á marxe das que levara xa tomado. Adoitaba dicir que nel o Señor Xesucristo repetía o milagro das vodas de Canaan, pero ao revés, convertendo o alcohol en auga. O ambiente, cargado de fumo, era o máis parecido ao descrito na letra da canción "Piano Man" de Billy Joel. O meu acompañante deu un respingo ao ver aquilo. Parecía pensar "Eu estaba perdendo isto!" Logo comezou a saudar coñecidos e amigos. Pronto estaba bailando a carón do piano con toda a súa "humanidade", ao ritmo da música.

Por riba do piano, Dedos de Pedra colocara unha enorme copa de cristal para recoller as propinas. Os clientes deixaban nela, de cando en vez, algunhas moedas, sobre todo cando se achegaban a facer a petición concreta dalgunha canción. O meu acompañente sinalou aquela copa coa man ao rematar unha canción que lle gustara especialmente, e empezóu a berrar soltando un discurso. Falaba de que aquilo era unha vergoña, que non se valoraba a labor dun artista como aquel, e que se limitaban a lle deixar unhas miserables moedas. Xeneralizou as críticas a toda a sociedade, que non valoraba a arte, a cultura, etc. Que era unha sociedade consumista e que tal e que sei eu.

O alcohol que traía no corpo desinhibíao. Adoptaba o ton e os acenos hiperbólicos dos actores teatrais. A xente comezou a rir, e esas risas excitábano máis. Elevou a voz, aumentou a carga emocional do seu discurso, esaxeraba cada vez máis os acenos. Parecía Chaplin no discurso final de "O Gran Ditador". A xente aplaudía algunhas frases especialemente afortunadas, sen deixar de rir a cachón. Cando finalizou aquel improvisado discurso berrou: "E agora, para que non caia en saco roto todo o que dixen, cada un vai soltar mil pesetas para darllas ao músico".

Pedíu unha cubiteira vacía aos camareiros e primcipiou a recorrer a sala pedindo mil pesetas a cada cliente. Só os homes, as mulleres non. Adoptaba, coa cubiteira na man, a actitude dun méndigo, e seguía co discurso: "Unha axuda para a cultura” (ou algo así). A xente seguía a escachar a rir e, para o meu asombro, todos os clientes masculinos e, de xeito voluntario, moitas mulleres, botaron un billete de mil pesetas no receptáculo. O propio director do hotel e eu mesmo incluídos. Dedos de Pedra xa recomenzara a tocar e amenizou co "Si yo fuera rico" toda aquela representación.

A catarse era total. Sen deixar de bailar, movendo o seu gordo cú ao ritmo da música, coa cubiteira chea de billetes, o "recaudador" achegouse a Dedos de Pedra, que seguía tocando a canción da famosa película. Collíaos e botábaos ao aire coma se fosen follas secas en outono, para que lle caeran ao pianista pola cabeza e polo corpo abaixo. Caían tamén billetes no piano que ocultaban algunhas das notas da melodía, có que a versión soaba inda máis cómica. Algunha xente, ao bordo do síncope, retorcíase polo chan coa risa. Segundo me contou días máis tarde, Dedos de Pedra arranxara economicamente o mes con aquela "recaudación extra". Nin que dicir ten que o empresario que me acompañou aquela noite se converteu en cliente habitual do piano-bar.

Cando trinta días abondan
Iago Tabarés, Xornal de Galicia, 28/05/2009

Foto de Xiqi Yuwang. Novo talento da fotografía no Fnac. Do blog de Antón Castro.

Eu manifesteime sempre partidario de dar aos gobernos 100 días de marxe para comezar a planificar e a pór en marcha os seus proxectos. Tamén a este Goberno do PP. Aínda que é o Goberno dos que gobernaron este país sempre -ou case sempre-, algo que o PP non fixera tal co Goberno anterior, aínda que, como acreditaron na campaña electoral, carezan dos máis elementais principios éticos. Aínda así, eu son -era- partidario dos 100 días de marxe. Visto o visto penso que deixar eses 100 días sería irresponsable, pois xa en pouco máis de 30 amosaron ben ás claras o que son e o que pretenden, e a oposición ten a obriga de darllo a coñecer á cidadanía.
Nos primeiros días do Goberno de Feijóo acreditaron unha grande vontade revisionista e anulatoria, non sabían o que ían facer, mais tiñan claro o que ían destruír, o idioma propio de Galiza, os nosos sectores produtivos, o sistema educativo...
Logo, coas primeiras decisións, chegaron simultaneamente os primeiros incumprimentos.Demandaron durante catro anos unha consellería de Xustiza, no último ano -xa en plenitude a crise económica- o propio Feijóo remitiu tanto ao presidente como ao vicepresidente da Xunta unha proposta de acordo para mellorar a xustiza na Galiza. Nun punto levaba a creación dunha consellería onde a Xustiza tivese un peso fundamental. Agora, ao deseñar a nova estrutura da Xunta, a Xustiza ten o papel máis residual que endexamais tivo na administración galega. Que dirá aos que confiaron nas súas promesas?
Prometeu un goberno transparente e honesto (alguén puido crelo, non o sei, "neste mundo haiche de todo", que diría un amigo), e nomea conselleiro ao señor Hernández famoso por ser quen de vulnerar a lei de incompatibilidades e "ir cazar en veda", de asinar certificacións falsas... Logo viría o ‘caso Martínez' sobre quen pesa unha sentencia firme da Audiencia Nacional que dá por probado o emprego irregular e indebido de fondos públicos (onde estarán eses importantes recursos? Cantos Audi se poderían mercar con todos os fondos europeos que administrou este señor?) Fai falta unha sentencia penal para que o señor Feijóo esixa responsabilidades políticas? Volve o PP a baleirar de contido a expresión ‘responsabilidade política'? Outra promesa incumprida.
Adelgazar a administración foi outra das promesas de Feijóo, e, apenas un mes despois, nada de nada. Crea a figura dos ‘superdelegados' -especie de ‘megacacique' con fins electorais no norte, partidarios no sur e para crear liortas onde non os hai no sudeste- que ían substituír aos delegados, xerando un importante aforro. Lida a letra pequena, todo mentira. Estes ‘super' veñen rodeados dunha corte de asesores que eliminan calquera eventual aforro, ademais este enxeño supón elevar o nivel dos actuais secretarios das delegacións que pasarán a ser secretarios territoriais, e xa que logo os custes de persoal van medrar ao tempo que a eficacia e a xestión van empeorar. Poderíamos seguir falando, de promesas incumpridas -que ben puideran chamarse estafas electorais- pero xa abonda, tamén para min.

Contrabando.
Yolanda López.La Región.24.05.2009
Un documental proyectado recientemente en Ourense sobre la raia, devuelve vida a tiempos felizmente fenecidos. Está contada desde la perspectiva de una joven portuguesa que, a su vez, introducía la historia -tan común- de su propia abuela y la relación de las gentes de ambos lados de la frontera lusoespañola con el contrabando o estraperlo, como se denominaba en los tiempos duros, que llegaron hasta bien entrados los años setenta, para ambos países.

En la década de los años cuarenta del pasado siglo ni en Portugal ni en España había otra cosa que despensas vacías y miseria por todas partes. Los productos básicos, racionados, no alcanzaban para llenar los estómagos ansiosos de alimento. Buscar o cambiar productos intervenidos dio lugar al estraperlo, que es un término surgido en la República, acrónimo de los tres fundadores de un juego fraudulento con ese nombre introducido en España en esa época.

El trabajo ‘Mulleres na raia’, dirigido y producido por Diana Gonçalves, devuelve a la actualidad épocas felizmente fenecidas en las que la miseria y el hambre obligaban a las familias a luchar por la supervivencia de cualquier forma posible. En las áreas más cercanas a la frontera, la actividad más a mano -no hacía falta patrón que proporcionase el trabajo- era el tráfico de mercancías de todo tipo de un país a otro. El negocio era bien simple: comprar en un sitio lo que no había en el otro o, también, comprar barato aquí para ganar unas perras del lado de allá...
Artigo completo.

Marcos Valcárcel: Voz da Liberdade.

Miguel Anxo Fernán Vello.

Galicia Hoxe.25.05.2009

(Foto:A Nosa Terra).

Ben que sentín non poder estar fisicamente no acto literario de entrega do Premio do Centro PEN de Galicia a Marcos Valcárcel en Santiago de Compostela. O Premio dos escritores galegos e, por ende, dos escritores internacionais organizados no vello clube literario, denomínase Voz de Liberdade, e pensando no amigo ourensán premiado vénme á cabeza aquela idea de Sartre que nos traslada o entendemento da liberdade "en tanto que actuamos como somos" e en tanto que os nosos actos contribúen simplemente a "facernos ser". No caso de Marcos Valcárcel non cabe a menor dúbida de que sempre actuou e actúa como el mesmo é, un home libre e aberto ao mundo, xeneroso e dialogante como os mellores sabios, forxado na fidelidade á súa terra e firme nun ser que ten por norte a cultura e o coñecemento. Eu teño dito en máis dunha ocasión que Marcos Valcárcel responde con perfecta exactitude -semella todo un retrato do blogueiro de As Uvas na Solaina- a esa idea de intelectual que latexa na ideoloxía dun autor tan entrañábel para min como Pierre Bordieu: unha forma permanente de compromiso baseado na restauración da política, na acción e no pensamento. Talmente. Así é Marcos Valcárcel. Esa mesma persoa que no seu discurso de agradecemento polo premio do PEN se reivindica discípulo dos vellos galeguistas; o mesmo que define a xeración ERGA (Estudantes Revolucionarios Galegos), na que el participa de xeito moi activo, como unha escola de civismo e de compromiso co país e o mesmo que non dubida en se considerar, con humildade e ao mesmo tempo cunha dose certa de emoción ben galega -estouno vendo-, un "xornaleiro da cultura". Toda unha lección. Por iso fica ben claro que o centro PEN de Galicia non só acertou nomeando a Marcos Valcárcel Voz de Liberdade, porque, á par do galardón concedido, a propia institución internacional soubo prestixiarse a si mesma tendo entre os seus máis altos premiados a un escritor e a un intelectual coma poucos hai -parabéns de corazón, amigo Marcos- na gran República das Letras.

Holocausto porcino.

A.V.M. La Región.23.06.2009.

Foto:Miguel Muñiz.

Cando o outro día os autócratas do Kremlin decidiron aconsellar aos seus concidadáns non visitar España polo medo á gripe A, moitos puxeron o berro no ceo. ¿Nós unha ameaza á saúde de ninguén? ‘Todo é política’, chegamos a concluír despectivos. Evidentemente as cuestións máis peregrinas poden ser argumentadas demagoxicamente para distraer ao vulgo iletrado dos seus problemas e focalizar en asuntos alleos o interese colectivo. E un problema serio acontece cando pasa desapercibida ou minusvalorada calquera acción deste estilo que teña como centro os naturais doutro país pero pertencentes a unha minoría étnica ou relixiosa. O paroxismo, como é sabido, foi a Alemaña de Hitler. Alí, desde as leis de Nuremberg no verán de 1935, chegaron a publicar máis de 3.000 decretos e ordes restrinxindo as liberdades dos seus concidadáns xudeus. Algunha tan alucinada como a prohibición de posuír paxariños, cans e gatos, ou de que os cegos levasen brazaletes que os identificasen como cegos. ¿A desculpa? Calquera valía para un pobo en proceso de fanatización.Pois algo semellante está acontecendo cos nosos irmáns cristiáns coptos de Exipto. É unha grande minoría -10 millóns de persoas- moito máis vella no país que os musulmáns, pois son herdeiros directos da etnia e lingua dos antigos exipcios das pirámides que foron cristianizados nos comezos da nosa era. Pois arestora están sufrindo continuos ataques por causa da crecente islamización do estado exipcio. E como unha medida máis contra os coptos -únicos que os crían e comen- deciden o sacrificio inútil dos 350.000 porcos do país, pregándose covardemente ás presións islamistas. Tamén é algo contrario a razón -escasean os tratos marrau mexicano/marrau exipcio-, aos ditados da ONU sobre medidas de saúde e a todo. E como a cousa ía en serio, o día 2 de maio come zaron as ‘execucións’ dunha forma salvaxe. O xornal Al Masri al Youm sinalaba que comezaran a facerse foxas no deserto onde guindaban vivos aos cochos, logo rociabanos con substancias velenosas ou botaban simplemente terra por riba. Tanto foi, que o primeiro ministro Ahmad Nazif tivo que pedir que diminuíse a ‘brutalidade’ do proceso. Aínda así, os máis arrichados defensores da medida, gobernadores incluídos, bromean dicindo que non poden ser degolados porque os marraus non teñen pescozo. ¡Que lonxe quedan os tempos en que Mediterráneo unía as culturas das súas beiras, e nas cidades de Alexandría, Salónica ou Constantinoplas vivían respectuosamente próximas as comunidades, como se fosen todas novayorkes da antigüidade! Ai, Kavafis, Kavafis, o poeta grego de Alexandría. Ai Naguib Mahfuz, único escritor árabe co Nobel, acoitelado por un integrista en 1994. ¡Que lonxe queda o voso país do Exipto de hoxe!

Dedos de Pedra (III).
Xoán da Cova para As Uvas na Solaina.
Acuarela de Dedos de Pedra.Foto Inferior.
(Localizada por indicación de Lobo Neghro no bar de Santiago Rguez.-Foto superior-.Cartelle.)

Dedos de Pedra tiña unha rara habilidade para conseguir traballos do difícil mercado da música da animación en directo . Esta que vos conto non é máis ca unha entre unha chea de outras similares. Pasaba eu unha noite diante dun de eses "pubs" con pantalla xigante , que tan de moda estaban a principios dos noventa. A música ambiente soábame extrañamente familiar, anque non coñecía o tema concreto, e decidín entrar. Cal é a miña sorpresa ao ver a Dedos de Pedra ,e o seu teclado, na pantalla xigante de video. De alí era onde proviña a música. Os clientes do pub, fundamentalmente parexas xóvenes que se amaban nos sofás, non prestaban ningunha atención ao feito de que o músico da pantalla non fora ningún coñecido ídolo de masas, nin que a realización do video estuvera lonxe de ser profesional. Dedos de Pedra falaba có propietario do local animadamente, con un "cubata" na man. No mostrador, os vasos vacios de dous ou tres que xa foran "escoados", por usar a su propia terminoloxía. Convencera ao hosteleiro de que aquel video podía supoñer unha "bomba" musical no seu local e conseguira venderllo. Por unha cantidade que non puden determinar, pero que, sospeitéi, podería estar na orde do precio das bebidas "escoadas". Eu "alucinaba" vendo cómo o propietario puña o video unha e outra vez ,mentras Dedos de Pedra lle facia ver detalles que se lle esqueceran comentar nos visionados anteriores. Toméi algo con eles, e Dedos de Pedra saéu logo conmigo á rua, pra seguir tomando algo noutro lado. Propúxenlle ir hasta Xinzo, hasta o pub "Cocos", de moda naquela altura. Non parecéu moi interesado, pero cando lle dixen que o propietario era amigo meu, aceptóu de inmediato. Arrancamos cara Xinzo. Non me preguntedes cómo, pero no tempo que tardéi en ir nun momento dado ao servizo, xa tiña convencido ao meu amigo de que o seu local era o máis axeitado que vira nunca para ter actuaciós en directo. Dedos de Pedra tocaría alí tres noites á semana, a partir da semana seguinte. Eu volvía a estar asombrado, vendo como charlaban animadamente, ultimando os detalles. Volvíamos cara Ourense cando, tras distinguir o enorme cartel luminoso de un coñecido hotel das aforas , díxome: "Vamos parar a tomar algo no bar de ese hotel, para celebrar que conseguín traballo no pub do teu amigo". Eu sabia que o hotel tiña un "piano bar". No quero facer moi largo o relato, e contaréi brevemente cómo foi o resto da noite. Dedos de Pedra pedíu permiso para tocar o piano e montóu un show alucinante, coa colaboración de moitos dos clientes que se atopaban alí tomando unhas copas. Un dos máis animados, que rematóu por cantar varias canciós en catalán, resultóu ser o propio director do hotel. Dedos de Pedra foi contratado para tocar todos os días, mellor dito, todas as noites, naquel piano bar. A oferta, tanto en número de días como na cantidade económica apalabrada, era mellor que a que acababan de facerlle en Xinzo. Tuvemos que volver ás terras do Limia, a última e hora e a toda velocidade, para que Dedos de Pedra poidera cancelar o compromiso previamente adquirido no pub. O propietario xa baixaba as persianas cando chegamos apresuradamente. Non lle parecéu moi ben, pero ao final aceptóu que a "competencia" lle levara ao músico, có que xa contaba para darlle un empuxón definitivo ao seu local. Cando chegamos a Ourense, xa á deshora, propúxome que foramos tomarlle a última a algún outro lado, pero eu xa non aceptéi. Eran demasiadas emociós para unha soa noite. Dedos de Pedra tocóu no piano bar do hotel Auriense unha larga tempada, protagonizando unha chea de situaciós alucinantes, algunha das cales podería ser obxeto de relato nunha próxima entrega.

Marcos Valcárcel, cós líricos, e revolucionarios, E.R.G.A. 'S

(Un clic aquí para entrar na fotogalería do xornal "A Nosa Terra".
Da homenaxe de Pen Club de Galicia a Marcos Valcárcel).
..............................................
A Nosa Terra.23.05.2009.
..............................................
Duascentas persoas asistiron na Capela do Hostal dos Reis Católicos á entrega do IV Premio Pen Clube da Liberdade a Marcos Valcárcel.

Foi un acto cheo de emocións, co salón ateigado de amigos/as de todos os sectores da cultura do país, nunha meirande parte escritores, reunidos para entregarlle ao escritor ourensán un recoñecemento adoptado por unanimidade do xurado, tal e como explicou Gonzalo Navaza, secretario do xurado. Nunha mesa presidida polo galardonado, flanqueado polo director xeral da mocidade e o voluntariado, Anxo Lourenzo, secretario de Política Lingüística, Roberto Varela, conselleiro de cultura, Luís G. Tosar, Xesús Alonso Montero e Bieito Iglesias, desenvolveuse un acto que se convertiu por parte de todos os intervinientes nunh auténtica defensa da cultura e a língua galega.
O presidente do Pen Clube de Galicia lembrou aos anrteriores galardonados, Bernardino Graña, Paco del Riego e isaac Díaz Pardo e ffaliu o galego como "peza fundamental da nosa cltura, signo de identidade que nos distingue e nos recoñece. Somos espada en defensa do galego sempre en busca dos camiños da concordia".
Bieito Iglesias e Alonso Montero foron os encargados de facer a laudatio do homenaxeado, con intervencións que estiveron cheas de lembranzas persoais no caso de Bieito Iglesias, compañeiro de instituto de Marcos, nun periodo iniciático ao que o propio Marcos Valcárcel se referiría na súa intervención.
Interveu tamén Anxo Lourenzo, que reivindicou como un referente do labor que emprende o traballo de Valcárcel e Alfonso Monxardin, "Falamos galego en aberto e positivo" e pechou as intervencións o conselleiro Roberto Varela.
No acto entregóuselle tamén ao historiador e poligrafo ourensán o título de socio do Pen Club International e un cadro agasallo de Antón Lamazares, poñendo o ramo musicai Xoán Fonseca Moretón, que tocou á gaita o "Alalá de Ourense" e a Marcha do Antigo Reino de Galicia

A plantar salgueiros a outra parte!

Sección: Ao raiar o sol
Luís González Tosar.

Foto:Oscar Corral. El País 23.05.2009

Certo é que, despois da formidable resposta da República das Letras Galegas ao acto literario no que lle entregamos a Marcos Valcárcel o IV Premio P.E.N.-Voz de Liberdade e maila distinción de “membro de honra” da organización mundial de escritores, o desalento ábrelle paso á ilusión e o pesimismo trócase en luz esperanzada. Digo isto baseándome na resposta de case dous centos de amigos e amigas, traballadores da lingua e da literatura de noso, convocados por obra e gracia do homenaxeado, presenza que corroborou, na tardiña do pasado venres, en Compostela, unha verdade poucas veces posta en práctica: a unidade no esencial é posible. Creo que todos saímos reforzados dunha xuntanza na que nos sentimos, coma no verso de Lorenzo Varela, “cinguidos polo mesmo pensamento”. Nunca lle oín, en máis de trinta anos de amistade, a Marcos Valcárcel -exemplo nídio de bonhomía, cordialidade dialogante e firmeza na defensa da nosa identidade-, palabras descalificadoras, nin sequera para os que lle negaron, en varias ocasións, unha rabanda de pan e un grolo de auga, imprescindibles para repor folgos e seguir adiante. Dixérono ben claro Bieito Iglesias -colega seu desde a adolescencia- e Xesús Alonso Montero -verbo cálido e rigoroso-; Marcos encarna hoxe a continuidade do mellor galeguismo progresista, do nacionalismo non excluínte, da sensatez dos que constrúen, día a día e con esforzo, un modelo propio baseado na concordia, sen renunciar a nada, aspirando a todo. Velaí a encrucillada de arestora, unha situación de perigoso confusionismo e de intereses creados arredor do idioma propio de Galicia -así é como a define o actual Estatuto de Autonomía-, cooficial co castelán, do que nunca os galegos renegamos. Porque os que se consideran “perseguidos” non mencionan nunca a proscripción do galego durante a dictadura franquista? Ollo cos pirómanos. Tres ou catro, apenas media dúcia, poden alamparnos a todos. Nunca abrasarnos, porque de apagar incendios os galegos sabemos moito. Confiémoslle, pois, o proceso normalizador aos sociolingüistas -Anxo Lorenzo, actual responsable da política lingüística da Xunta é un dos mellores-, eles saberán facer as oportunas consultas e sentar, sen dúbida, uns puntos básicos para chegarmos ao consenso político e social. A responsabilidade, a sensatez, a sabiduría, están, polo de agora, no soberano -o tan invocado pobo galego, nada respectado polos que queren adecualo como sexa á súa ideoloxía-. A nosa xente segue a falar con naturalidade e cortesía -como di o Presidente Núñez Feijoo- na “lingua dos avós que temos mortos”, que cantara Celso Emilio Ferreiro e que non é proletaria, nin campesiña, nin mariñeira; é a lingua de Galicia enteira. “A fala é o que se fala”, pensamento máis fondo do que parece e que lle vin escribir, de puño e letra, a Ánxel Fole. Están aviados os que pretendan onda nós unha guerra lingüística. Poden ir plantar salgueiros a outra parte.

Ese recadriño
da páxina 64.

Antonio Piñeiro.

La Región.23.05.2009.

Foto:La Región.

Foi nunha mesa do Café Real, logo de saír dunha das tertulias que durante un tempo celebramos no Liceo, a proposta túa e como consecuencia dunha miña columna na que teorizaba sobre cal debería ser o número máis axeitado nunha conversa de sobremesa para que a palestra fose froitífera e ó mesmo tempo amena.Non lembro ben cal fora a razón de que fixeramos aquel aparte fóra do Liceo, logo de rematada a sesión, aínda que penso que foi porque andabamos coa planificación dunha exposición sobre Curros Enríquez, cando dende a Fundación estabamos a definir cómo ía ser o decorrer do Centenario do poeta.O que si lembro moi ben é que, a carón dunha cervexa, falamos abondo do estado emerxente de decepción colectiva no que empezabamos a movérmonos, e de cómo había pouco tempo que abandonaras a túa militancia política, en consecuencia.Lembro que mo dixeches cunhas palabras máis ou menos coma estas: ‘A verdade é que os que temos a oportunidade de expresar na prensa as nosas opinións, estamos moito mellor co pensamento libre’.Cando o lector -e ti mesmo- teñades oportunidade de ler isto, xa terás vivido unha nova xornada de profundas contradicións, neste caso gracias ó recoñecemento do Pen Club de escritores de Galicia, onde as emocións transmitidas polo cariño dos amigos e coñecidos, terán petado contra o muro do teu peito cun acedo contrapunto marcado por esa inxusta situación na que, sen pedirche a máis mínima opinión, te ten colocado a vida.Querido Marcos: Nos últimos tempos non temos falado, nin a través do teléfono, nin por medio do correo electrónico, nin por ningún outro medio, como noutrora faciamos de vez en cando; o cal non significa que non saiba de ti e da túa evolución, polos amigos comúns que temos, e, malia todo, que non siga abrindo cada día o xornal coa esperanza de que nese recadriño da páxina 69, volva atopar a xaneliña diaria de pensamento libre que ti sempre terás aberta.

Album fotográfico: Pepe Trebolle.

VOZ DE LIBERDADE. CRÓNICA DE URXENCIA.

(A. para "As uvas")

No Hostal dos Reis Católicos, no mesmo edificio onde Otero Pedrayo fora homenaxeado o 3 de marzo de 1968, nun banquete que rematara cos primeiros berros de Viva Galicia Ceibe que existen gravados da nosa historia contemporánea, celebrouse onte día 22 de maio, aniversario da proclamación da liberdade relixiosa pola República Española en 1931, e do nacemento de Naomi Campbell en 1970, un novo xuntoiro ao redor do amigo Marcos Valcárcel.
Desta volta a desculpa foi o xustíiiiiiiisimo premio outorgado polo Pen Club internacional como Voz de Liberdade, a proposta da sección galega.
Poden ver outras crónicas de prensa a pé de escrito.

Non trataremos de dar outra visión.

Moita xente que quere a Marcos igual que os que estabamos, non puido asistir pero enviaron a súa adhesión: R.Villares, X.R. Barreiro, V. Freixanes, M. Rivas, Suso de Toro... Pero alí estabamos moitos. A cousa empezou con retraso por mor de inconvenientes de intendencia que retrasaron a chegada de Marcos a Santiago. Iso permitiu que os convidados todos agardasen a Marcos como a un primeiro ministro, todos na porta do Hostal facéndolle un “pasillo” como aos grandes e con tanto saúdo tardamos en entrar á Capela Real onde se desenvolveu o acto. Unha foto de Marcos, serio, circunspecto, case un pouco enfurruñado, presidía o salón. Na mesa, Bieito Alonso, Gonzalez Tosar, alias “Che”, Alonso Montero, Marcos, o novo Conselleiro, Roberto Varela, o valente novo Secretario xeral de Política Lingüística, Anxo Lorenzo e o director Xeral de Xuventude e voluntariado Ovido Rodeiro.
Garabatas: Alonso Montero, Marcos e o Conselleiro. Sen ela, Bieito, Che, Anxo e Ovidio.
O acto empeza cun pouco de música clásica por un cuarteto sobrio e ben. O conselleiro levaba o compás da música cos dedos na mesa. Logo o Che abre o acto. Un discurso ben construído, afablemente ameazador. Citou, como resume, unha frase de Alonso, “Os escritores poden convertir as súas palabras en espadas” falando da lingua, etc. Beito coa simpatía e maxisterio ao que nos ten afeitos, lembrou os anos comúns con Marcos, desde o Instituto Masculino na transición, os combates de Santiago, e en medio de moita cita, veu reclamar a autenticidade fronte a un falso comopolitismo de papanatismo sobre Nova York etc. (O conselleiro, moi no seu papel, nin pensou que a cosa fose con el). Rematou evocando arrecendos a vainilla da rúa do Paseo de Ourense e desexando regalarlle con eles, un lago e dous cisnes. Moi moi aplaudido. Logo dos dez minutos de Bieito, Alonso Montero consumiu 22 minutos en facer unha laudatio máis formal da experiencia de Marcos como historiador e persoa comprometida propoñendoo como “Cronista oficial da República das letras galegas” e facendo as habituais mencións á ditadura, á república, a Franco, etc. Tamén moi aplaudido.
Logo Marcos leu pousadamente un fermoso discurso que levaba manuscrito e que fora ditado a María, a súa dona, -a quen comparou neste momento con Amalia Rosina, a muller de Lamas Carbajal. Marcos evocou os seus tempos mozos, de aprendizaxe na Auriense de Curros Enriquez e fixo unha gabanza daqueles vellos galeguistas que fundaran o tecido cultural das Asocacións Culturais dos sesenta e do impulso dos novos mozos que andaban ao redor delas, baixo o maxisterio de novos profesores como Paco Rodriguez e cun maxisterio paraleo a través das actividades daquelas asociacións. Definiu a aquela xeración ERGA como unha escola de civismo e compromiso co país. E considerou como momento inicíatico do seu compromiso, a lectura do texto Sementeira de Florentino Cuevillas –recollido nas súas Prosas Galegas- e definiuse como un “xornaleiro da cultura”, tomando as palabras do seu amigo Modesto Hermida. A emoción das últimas palabras fundiuse cun prolóngadísimo aplauso.
Logo falou o valente –e repito o de valente porque fai falta telos ben postos para asumir tal posto coa que está caendo- Anxo Lorenzo, Secreatrio Xeral de Política Lingüística quen nesta súa primeira intervención pública, engadiu ao curriculum citado de Marcos, o Manifesto Falamos galego en aberto e positivo que elaborara Marcos e Afonso Monxardín en maio de 2006, e citou as palabras finais nas que se facía un apelo ás importancia da vontade dos falantes máis alá das leis que non entran nas bocas. Foi aplaudido con vontade de esperanza polos presentes. Logo o Conselleiro tomou a palabra -esqueceuse de citar ao Director Xeral de Xuventude e Voluntariado que foi o único que non interveu dos da mesa- e fixo un discursiño discreto, correcto, con cita un pouco forzada dos escritores que estaban ingresando nese mesmo acto no Pen. A continuación o Che púxolles a insignia chegada de Londres e aplaudimos todos.
Logo Isaac Díaz Pardo colleu a bolsa onde levaba o cadro de Anton Lamazares, agasallo do Pen Club a Marcos, entreabriuna, mirouno de esguello, movéndoo para un lado e para outro, e, como non ve ben de todo, non localizou cal era a parte de adiante e cal a de atrás así que subiu coa bolsa e entregoulla tal cal a Marcos. Apaudimos todos, pero quedamos sen ver o cadro. (Xa llo pediremos ao Marcos para sacarlle unha foto e colgalo).
Para pór remate, o amigo Xan Fonsesca, tocou un par de pezas na gaita –na primeira e máis ourensá non lle foi ben o roncón, por certo- e foi moi celebrado tamén.
A continuación tomamos uns xenerosos viños e excelentes petiscos –boa combinación de “febra” e pouco deseño- moi ben presentados e atendidos, e alegrámonos de que o aforro e austeridade continuamente predicadas, non empezara na ocasión.
Unhas cantas fotos de grupos –vellos rockeros de ERGA, blogueiros das Uvas na Solaina, etc.- e unha animada charla entre os amigos de Marcos, escritores, editores, xornalistas, algúns políticos, académicos, profesores, e as novas autoridades que se prolongou ata que o sentido común aconsellou tocar retirada.

.....................................................................................

Enlace ó eco de El País, A Nosa Terra, La Region. 22.05.2009

Nos blogs :

• Galicia o Noso Lecer.
• Perfecto Conde

..........................................................

A cobertura de El Correo Gallego: 22.05.2009

...........................................................
Poida que poucas figuras do universo cultural galego susciten hoxe a unanimidade e o acordo que ergue a figura de Marcos Valcárcel, historiador, escritor, xornalista e blogueiro ourensán que onte, no Hostal dos Reis Católicos, recibiu o IV Premio Pen-Voz de Liberdade "pola súa defensa da liberdade de pensamento" e o nomeamento como membro de honra do PEN Internacional. Un "sincero e intenso agradecemento" foi o sentimento que expresou este colaborador habitual de Galicia Hoxe, quen dixo ter estimado sempre "nos escritores a súa capacidade para a lealdade e a xenerosidade". Esas cualidades, das que Valcárcel fai parte, conviven nel cunha seria falta de afectación que transmite a todo o que di e escribe. Lembrábao onte o escritor e amigo Bieito Iglesias, quen achou no estilo de Vicente Risco o correlato desoutro xeito valcarciano de dicir e narrar: "pluralidade de intereses, serenidade e ausencia de afectación". Valcárcel, -que onte se adscribía á Xeración ERGA, así nomeada por Xosé Miranda- declarouse -tomándolle tamén as palabras a Modesto Hermida- un "xornaleiro da cultura", no ronsel dos grandes mestres -Cuevillas, Piñeiro, Casares, Fiz Vergara Vilariño, tamén seu pai Fiz Valcárcel-, os mesmos que alentaron a súa obra e o seu pensamento no que, para o académico Alonso Montero, sobrancea a "virtude da ponderación" dos clásicos.
Unha cumprida representación do mundo da cultura galega arroupou onte, no Hostal dos Reis Católicos en Santiago, a este incansábel traballador pola lingua e a cultura de Galicia. No estrado o presidente do Centro Pen de Galicia, Luis González Tosar, o Conselleiro de Cultura Roberto Varela -que se comprometeu a declarar o ano 2010 o Ano da Lectura en Galicia- e o secretario xeral de Política Lingüística, Anxo Lorenzo, que se valeu dun manifesto a prol da lingua creado polo propio Valcárcel en 2006 para lanzar unha mensaxe de concordia idiomática nun auditorio no que, cando menos, reinaba unha susceptíbel aínda que cordial expectación ante a presenza dos novos membros do Goberno.
O bo home, constante e firme -"un dos máis claros defensores da identidade do noso pobo" en palabras de Tosar-, contou, canda el, coa presenza fraternal de Isaac Díaz Pardo -que lle entregou un lenzo de Antón Lamazares-, os académicos Antón Santamarina, Fernández Rei, Rosario Álvarez, Manuel González, Ramón Lorenzo e Antón Santamarina; políticos como Camilo Nogueira, Ceferino Díaz, Carlos Mella e Xesús Palmou; e amigos e compañeiros da escrita e da vida como Vázquez Monxardín, Manuel Outeiriño, Manuel Guede, Xusto Beramendi, Carlos García, Gonzalo Navaza, Xosé Miranda, Dolores Vilavedra, Anxos Sumai, Riveiro Coello, Rosa Aneiros, Antón Baamonde e Manuel Bragado, entre moitos outros.

Marcos Valcárcel recolleu emocionado o Premio da Asociación de Escritores en Lingua Galega, que se lle entregou o pasado nove de maio polo seu blog
FOTO: Axencias

Maré hoxe
A voz de Marcos Valcárcel
Recibirá hoxe en Compostela o Premio do PEN "Voz de Liberdade"


Nas últimas semanas, o historiador Marcos Valcárcel vive un continuo trasfego de galardóns e recoñecementos que culminaron co Premio Otero Pedrayo 2009, outorgado a este colaborador habitual de GALICIA HOXE por unha "vida dedicada á cultura e ó coñecemento con talante aberto, dialogante, galeguista e universal, méritos propios da súa obra e da súa persoa". Tamén se lle recoñece a Valcárcel "ser un referente cultural presente e futuro da cultura galega" e o seu labor de investigación e difusión cultural".

Pero a cousa non queda aí e hoxe mesmo recibirá en Compostela o Premio do PEN Voz de Liberdade na súa cuarta edición. Será ás sete da tarde no Hostal dos Reis Católicos, nun acto no que, tras a lectura do acta do xurado, intervirá o presidente do PEN de Galicia, Luís González Tosar.

Tras un laudatorio do galardoado a cargo de Bieito Iglesias, seranlle impostas as premiado as insignias do PEN Galicia e do Internacional e entregaráselle un cadro doado polo pintor Antón Lamazares. Ao acto está previsto que asista o conselleiro de Cultura, Roberto Varela, así como o secretario xeral de Política Lingüística, Anxo Lorenzo.

Durante o encontro, no que actuará o cuarteto de corda Cimarrón, o PEN Club daralles a benvida ós novos membros do colectivo, Fina Casalderrey, Rosa Aneiros, Anxos Sumai, Miguel Anxo Fernández, Xoán Bernárdez Vilar, Manuel Outeiriño, Antón Riveiro Coello, Miguel Anxo Murado e Ramón Riveiro.
http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=86&idNoticia=429330

El más merecido premio de Valcárcel

Quien ha tenido la fortuna de haber sido premiado en alguna ocasión podría explicar qué se siente, cuánta satisfacción por el reconocimiento público corre por las venas del galardonado. Una persona que puede relatar perfectamente ese sentimiento es Marcos Valcárcel, el escritor, historiador y colaborador de Galicia Hoxe, quien tras recibir el viernes el Otero Pedrayo hoy ya ha hecho sitio en sus vitrinas para un galardón entrañable, cultural y social como es el premio Voz de Liberdade, que le ha otorgado en su cuarta edición el PEN Club Galicia, que preside Luis González Tosar. Además del galardón, Valcárcel será homenajeado por los PEN Galicia e Internacional con sus insignias, el cariño de sus amigos y compañeros de letras y los laudatorios de su amigo González Tosar y Bieito Iglesias. Los reconocimientos de Valcárcel no son simples premios, sino el aplauso unánime a una enorme carrera literaria y de investigación histórica. Marcos Valcárcel es uno de esos hombres que tienen el don de granjearse la amistad y el cariño de todos cuantos le rodean. ¡Felicidades! (El Correo Gallego

Foto(Trebi

Polo seu traballo a prol da difusión da cultura

Marcos Valcárcel, premio Otero Pedrayo

O xurado do Premio Ramón Otero Pedrayo acordou por unanimidade recoñecer co galardón ao escritor e historiador Marcos Valcárcel. O premio, dotado con 30.000 euros, recoñece o traballo a prol da difusión da cultura galega.

A Nosa Terra, 20.05.2009 17:03

O xurado valorou a longa traxectoria de Marcos Valcárcel como investigador, divulgador, dinamizador cultural, xornalista de opinión e ensinante e destaca que é un “punto de referencia do presente e da cultura galega”. En opinión do xurado este galardón outórgase “a unha vida dedicada á cultura e ao coñecemento ao que se une un talante aberto, dialogante, galeguista e, en definitiva, universal, que posúen a súa obra e a súa persoa”.
Marcos Valcárcel (Ourense, 1958) é doutor en Xeografía e Historia e catedrático de Lingua e Literatura Galegas. Os seus traballos de investigación afondan na historia cultural e literaria, así como na historia política dos anos 1900-1936 e no estudo do galeguismo e de temas relacionados cos medios de comunicación galegos e coa obra de escritores ourensáns.
Membro correspondente da Real Academia Galega, forma parte ademais do Consello Asesor da Fundación Carlos Casares e da Fundación Curros Enríquez, sendo tamén secretario do Centro de Estudios Carlos Casares en Ourense e director da sección de Literatura do Liceo de Ourense. Pertence, así mesmo, ao PEN Clube de Galicia e a Asociación de Escritores en Lingua Galega.
Marcos Valcárcel ten publicados máis dunha vintena de libros de ensaio e investigación e os seus artigos foron difundidos nun elevado número de congresos e revistas especializadas. Cómpre destacar tamén o seu labor a prol da difusión de textos e do estudo de autores como Basilio Álvarez, Xabier Prado “Lameiro”, Otero Pedrayo, Vicente Risco, Carlos Casares ou Antón Tovar.
Impulsor do xornalismo en galego, dende fai 30 anos Marcos Valcárcel leva desempeñando un destacado labor xornalístico no campo da opinión e a cultura. O resultado son máis de 3.000 artigos publicados en diversos medios. Así mesmo, en marzo de 2006 puxo en marcha o seu blog “asuvasnasolaina”, cunha capacidade de convocatoria importante.
O xurado, que hoxe dictaminou por unanimidade a concesión do premio para Marcos Valcárcel, reuniuse no Centro Cultural da Deputación de Ourense, e estivo formado por representantes da Xunta de Galicia, das catro deputacións galegas, as universidades de Vigo, Santiago e A Coruña e a Real Academia Galega da Lingua.

E o venres ás 7 do serán a Compostela, co Gran Boss, a polo segundo loureiro do ano.
O video do primeiro. (A 2:37 m. do final).
Dannos razón dun terceiro.

Un día na vida doutro Solaneiro, vs. Second Life.

(Parte I)
Elisenda Pla & Júlio Medela.

Foto:XdR.
--------------------------------------------------------
“A ver, pesado, dime entonces qué dice un madrileño cuando se encuentra con otro [...] jajajjjjj!!! Qué loco estás, chaval... Jajjajaj, ¡Estás como una cabra! Nada…Nada, pues encantada de conocerte, yo suelo entrar en el facebook por las tardes.
--------------------------------------------------------
“Pues ya te digo, peque, no me entero mucho cómo va el trasto este. No te lo vas a creer, pero tuvo que ser mi amiga Saskia la que me dio de alta; no sé, no me admitía la contraseña. Qué rollo, chico. Uf, aún ayer estuve riéndome de lo que le decía aquel madrileño al otro. Y mira que es malo el chiste. Venga, chico, saludos. Ah, ¿Por qué me pediste amistad?
-------------------------------------------------------
“¡Hola chico! ¿Cómo te va la vida? He estado superliadísima toda la semana, apenas pude entrar el el facebook. Mi marido, de morros todo el tiempo, debe de ser su estado natural. Y la verdad es que me apetecía entrar, no te creas, me río de la muerte contigo.
-------------------------------------------------------
“¿Mis fotos del muro? Bueno, la verdad es que aquel día, en Horcajos, tenía el guapo subido. Gracias por tu gentileza. Eres de un zalamero... Las otras dos son en casa de Saskia. Teléfono, perdona. [...]. Si, disculpa, Júlio, tengo que dejarte. Un abrazo, chavalín.
-------------------------------------------------------
“No te lo vas a creer, Júlio, pero el domingo, en casa de mis suegros, eché de menos el ordenador. Estuve a punto de traer el conmigo el portátil, pero no me atreví delante de mi marido. Qué rollo de tarde; este año la primavera viene muy atrasada. No se me pasaba el rato esperando llegar a casa para conectarme. ¿Quienes son las venezolanas esas que me has recomendado? Siempre te veo chateando con ellas, ¡So pillastre! ¿Entras mañana en el facebook?
-------------------------------------------------------
“Lunes, sigue lloviendo. Ni de pequeñaja recuerdo un invierno y una primavera semejante. Estoy hecha unos zorros, con la moral por los suelos. Astenia primaveral, supongo. Mi marido continúa de morros, no sé si por el Real Madrid, por el tiempo, por el hastío de vivir conmigo o porque siempre estoy delante del ordenador, en el dichoso facebook. Gracias por recomendarme a Ricardo Drummond, es un chico encantador. Para ser portugués habla muy bien español. Un beso desde Madrid, Júlio.
-------------------------------------------------------
“Vaya tardecita, la de ayer. Me llama Saskia Ruíz de Alda hecha un basilisco, por no haberla llamado. La verdad es que se me pasó. Estuve toda la tarde chateando contigo y se me fue el santo al cielo. No sé qué me pasa, chavalito, parece que lo único que me apetece es estar de picos pardos contigo en el face de mis suplicios. Hasta cuando quieras, niño; un beso muy fuerte.
-------------------------------------------------------
“Gracias por recomendarme a Izaskun Lopetegui. Qué chica tan maja, Júlio. Ayer estaba desesperada, me estuvo contando todo el proceso de su divorcio. Y me dijo que la habías hecho reir de la muerte, con el rollo ese que te pasó en Guernica con la Ertzainza, cuando le dijiste a la sargento aquella (que por lo visto estaba buena, golfo) que no sabía utilizar bien las declinaciones del caso ‘nor’. Desde luego, es que tienes cada salida... Eres increíble. A ver si me pasa este dolor de cabeza.
-------------------------------------------------------
“Y ni se te ocurra venirme con el rollo pueblerino ese de que eres empresario de atracciones de feria. ¿Te enteras? Pero tú que te crees, chaval, ¿Que me chupo el dedo? Por favor, pero tú de qué vas… Tengo cuarenta y dos años, 16 apellidos y arrestos suficientes como para atar los machos de y a quien sea. Y también te pediría que no me llames por el ridículo diminutivo ese. Buenas noches.
-------------------------------------------------------
“¿No vas a entrar esta tarde en el facebook?
-------------------------------------------------------
“Esta tarde no puedo entrar en el face. A ver si por la noche.
-------------------------------------------------------
(E haberá segunda entrega, tempo a tempo, chegará...)