O Parlamento vasco cita a Fraga

a declarar pola morte de 5 traballadores hai 32 anos. A Cámara vasca pretende interrogalo como ex ministro de Gobernación

Mundo tolo. Cranach.

A Venus de Cranach (1532) prohibida como recurso publicitario no metro de Londres.

(Ofrecemos tamén a imaxe orixinal completa e unha das imaxes publicitarias de Lisa Charmel das que falo na columniña seguinte: poden amplialas clicando nelas).

Cranach. Pan por pan domingo 17 febreiro.

As fotos son elegantes, moi ben realizadas, man dun magnífico profesional da imaxe. Están colocadas nas esquinas de moitas rúas, nos respectivos soportes publicitarios. E non me estrañaría que nestes días aumenten os accidentes de tráfico no marco urbano: non sería a primeira vez. Refírome a unha campaña publicitaria dunha empresa de lencería que tira dos ollos dos automobilistas que dá xenio. Ó seu carón pouco teñen que facer os rostros electorais de Rajoy, Zapatero e Iago Tabarés: non sei se iso non será competencia desleal cos políticos. En Londres, en cambio, prohibiron poñer no metro uns carteis cun cadro de Lucas Cranach O Vello, porque exhiben un espido feminino. Pobre Cranach, pintor de santos e ata editor de Biblias! E os islamitas queren quitar da Wikipedia a imaxe de Mahoma. Debe haber por aí moita “mirada sucia”, como di un coñecido personaxe da tele.

Manolo Figueiras
Dende hoxe na Galería Visol, de Ourense.

en poleiro alleo

A política, o Lazarillo, Madame Bovary: "Comicios e buleiros", de Anxo Tarrío (GH 14 febr.).
Os futuros nenos centenarios: "Daquí á eternidade", de Bieito Iglesias (ECG 14 febr.).

Nota aclaratoria

Hai días en que entran no blog arredor dun cento de comentarios (os lectores son máis aínda). Por suposto, non podo responder a todas as mensaxes e mesmo esquezo ás veces referirme a asuntos nos que eu son interpelado directamente. O meu tempo é limitado e hai outros compromisos. Quero que ninguén se moleste, pois, se nalgún momento esquezo responder a algunha cuestión.
Por outra parte, espero que o perfil do blog se manteña como ata agora, cunhas normas de respecto, cortesía e elegancia intelectual. Nas últimas xornadas sentín a sensación de ver arribar un cachón de intervencións aínda non habituadas a este estilo, quizais aburridas doutras solainas onde as normas de conduta son diferentes. Agardo que os recén chegados se incorporen mantendo ese mesmo estilo e perfil que aquí nos caracteriza: o blog non quere ser outra cousa que o que xa é, unha tertulia de amigos/as, de posicións ideolóxicas diferentes, pero todos copartícipes dun mesmo espírito de tolerancia e valores democráticos.

Liberdades.

Pan por Pan xoves 14 febreiro. Entrada 1581. Imaxe: Odalisca e escrava, de Ingres.

Hai dous anos, en setembro do 2005, Kurt Westergaard, debuxante de humor danés, debuxou unha caricatura de Mahoma cun turbante en forma de bomba e coa mecha acendida. Lembrarán que houbo manifestacións en moitos países islámicos e mesmo mortos. El dixo que quería denunciar ós que aproveitan a imaxe de Mahoma para lexitimar o terror. Pero os musulmáns entenderon que se retrataba o seu profeta como un terrorista. Dende aquela, Kurt Westergaard está ameazado de morte e vive escondido, cambiando de casa cada pouco, tamén cando viaxa fóra do seu país. A policía danesa vén de deter a tres presuntos terroristas que planeaban asasinalo. En Turquía os islamitas conseguen que o goberno permita o emprego do veo nas universidades: o problema é que tamén hai máis presión para que o poñan as mozas que non o levan. Quen vai garantir a liberdade destas?

Energúmenos.

Pan por pan mércores 13 febreiro (Debuxo: a ira, de Lorenzo Goñi)

Chega un a certa idade que procura reservar o seu tempo para xente interesante. Porque o tempo é escaso e é moi mal consello perdelo co fato de energúmenos que nos podemos encontrar cada día, aquí e acolá. Como eses mozos coruñeses que confundiron o botellón cunha estratexia salvaxe de escachifar os portais dos veciños. Energúmenos tamén os que berran na Facultade de Económicas de Compostela para boicotear unha conferencia da política do PP vasco, María San Gil. De seguro tal agresión verbal é froito dun sector moi minoritario e non representativo do estudantado, pero lixa o propio prestixio das aulas universitarias. Son provocacións destinadas a “batasunizar” o país, cousa que nunca tivo éxito en Galicia, e non o vai ter no futuro, malia estas actitudes tan antidemocráticas como babecas. Velaí a miña pregaria de hoxe: Dos energúmenos, líbranos, Señor.

Precampaña (6). Tres titulares de hoxe (en Galicia Hoxe)

Méndez Romeu pide deixar a lingua fóra do debate electoral.
Núñez Feijóo defende a Galicia bilingüe.

PP e PSOE de Lugo votan contra as galescolas.
A edil do PP Alicia Pena estimou que o proxecto de galescolas é "excluente" e non ten en conta o bilingüismo.

en poleiro alleo
(Imaxe: A Vienesa, de Manet)

"A nación e a morte", de Xosé M. Sarille (ECG 12 febreiro). Segue vivo o debate sobre Israel. Como nesta casa se falou bastante do tema, deixo esta visión, diferente doutras xa expostas, para o debate.

José María Pérez Álvarez gana el Premio Bruguera (Cristina Huete informa en EP)
"El Estado de las Autonomías es el estado del regateo permanente" (entrevista con Ceferino Díaz en EP)

precampaña (5)

Nun artigo publicado onte en El País ("PSOE: fuerza y debilidad"), Suso de Toro recriminaba ó PsdG-PSOE elaborar unhas listas electorais con demasiado peso do aparato estatal. E demandaba maior capacidade de decisión ó respecto do PSdG.

Pola súa banda, hoxe Anxo Quintana e o BNG reclaman solucionar o problema da limpeza do voto emigrante para facilitar unha posible investidura de Zapatero.

No Paraninfo do Instituto Otero Pedrayo

É un dos institutos máis antigos de Galicia e dos que posúe unha historia máis relevante: o IES Otero Pedrayo. Onte celebrou cun acto académico a restauración do seu histórico Paraninfo modernista, con presenza do presidente da Xunta. Hai que felicitar ó director do centro pola elegancia e solemnidade do acto académico: magníficas as alumnas Patricia Cid e María Abalo cantando e recitando poemas de Rosalía, con outras compañeiras e profesores ó violín e piano.
Moi atinada a intervención da conselleira, enfiando co espírito reformista dos mestres da República (con cita do don Gregorio, de Manuel Rivas) e o papel central do profesorado en toda reforma educativa. Que merece un meirande recoñecemento social, engadiu Laura Sánchez Piñón. Tamén estiveron presentes no capítulo dos símbolos a Xeración Nós e Otero Pedrayo, e Vicente Risco e José Ángel Valente e o socialista Julián Besteiro e Carlos Casares. E outros: tan vizosa é a historia dese centro e do seu fermoso Paraninfo.
Hai tamén páxinas negras e tamén foron evocadas: o incendio de 1927 e os xuízos sumarísimos e condenas a morte do 36, ditadas alí mesmo, coas mulleres dos mandos militares como público.

(E unha nota curiosa: Pérez Touriño tamén citou a algúns políticos en exercicio vinculados ou exalumnos do Instituto. En concreto citou á ministra Elena Espinosa (tamén cabeza de lista socialista o 9 de marzo), ó delegado de Educación Gonzalo Sueiro e ó conselleiro de Medio Rural do seu goberno Alfredo Suárez Canal. Cometeu, en cambio, unha pequena pifia (el ou o redactor do seu discurso) ó citar a un inexistente pintor Jesús (??) Parada Justel).

40 anos de Voces Ceibes

Tamén neste 2008 vanse cumprir 40 anos do nacemento de Voces Ceibes e da Nova Cancióin Galega. Lembremos que 1968 foi un ano de fortes conflitos estudantís na Universidade de Santiago (Maio do 68). Lembremos aquel acontecemento musical. Tralo recital do cantautor catalán Raimon en Compostela, en maio de 1967, convocouse un novo concerto celebrado o 26 de abril de 1968, na Facultade de Medicina, daba saída definitiva á NCG: actuaron alí Benedicto, Xavier González del Valle, Guillermo Rojo, Xerardo Moscoso e Vicente Araguas, con letras propias ou dos escritores Alfredo Conde, Celso Emilio Ferreiro, Lois Diéguez, ademais de textos de poemas cataláns e doutras culturas traducidos por X. L. Franco Grande, Carlos Casares e Salvador García-Bodaño, etc. En maio, nunha xuntanza no Hotel Compostela, nacía oficialmente o grupo Voces Ceibes, nome proposto por Xavier e onde estaban presentes tamén Benedicto, X. Moscoso, A. Conde, Margariña Valderrama e Vicente Araguas (este último historiou este proceso en Voces Ceibes, Xerais 1991). Outros nomes asociados logo á NCG foron Miro Casabella, Andrés Lapique do Barro (a quen se lle prohibe algún concerto), Xoán Rubia, Suso Vaamonde, Jei Noguerol e Luís Emilio Batallán.

(o artigo completo)

Primeira tese en galego de Físicas
Segundo conta LVG, hoxe ás 18,30 h. no Edificio Politécnico do campus de Ourense vaise ler a primeira tese de Físicas en galego (non sei se é a primeira da U.de Vigo ou de todas as facultades de Físicas galegas).
Titúlase Análise climática do modelo conceptual de desenvolvemento en aire frío e o seu autor é o militante nacionalista MARCOS TESOURO MONTECELO.

De putas e de letras, de Luís González Tosar (ECG 10-2-08) Na imaxe, a Nana, de Manet.

Nesa impresionante arquitectura literaria que é A esmorga, elevada a obra de arte por un escritor do xenio e da valía de Eduardo Blanco-Amor, aparecen personaxes da marxinalidade social que anteriormente nin existían para o sistema literario de noso. Non me refiro á tan levada e traída homosexualidade de Eladio Vilarchao, O Milhomes, falo da inclusión das prostitutas, as churrianas "de a peso e de a peseta" das casas de lenocinio de Auria. Velaí como un asunto tan novelesco, lembremos Naná de Emile Zola, as aventuras dunha puta no París do XIX, que tamén trataron Alexandre Dumas, Arthur Golden, Nagib Mahfuz e outros moitos e que reclamou a atención de grandes escritores e poetas; desde Tolstoi, quen con máis de oitenta anos dicía que non estaba disposto a deixar os burdeis, a autores que sabían moito de putería, como Fernando de Rojas, autor de La Celestina, no XVI, Cervantes, Baudelaire e unha longa lista que chega a García Márquez, Vargas Llosa, José Donoso, Bioy Casares, Onetti, Gálvez, Augusto D'Halmar, e aos galego-cubanos Carlos Montenegro e Lino Novás Calvo.
Tense dito nalgures que non hai no mundo ningún prostíbulo que xunte a tantas "mulleres da vida" coma unha boa biblioteca. Europeas, orientais, americanas do sur e do norte, africanas, todas elas grandes señoras, vilmente explotadas, que inspiraron, ao longo da historia da humanidade, novas palabras; abonda coa súa propia designación: putas, chicas fáciles, visitadoras, geishas, meretrices, mulleres da rúa, cortesanas, jineteras, rameiras, furcias, pelandruscas, fulanas, busconas... Así até encher páxinas; libros enteiros.

en poleiro alleo
¿Queda alguén ahí?, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 9.2.08)
artigo completo

Aínda así, o filme xogaba con humor acedo sobre a realidade dunha aldeíña de Ourense na que os poucos e vellos veciños que quedaban -oito ou nove- fixeran unha corta de piñeiros nun comunal e, en vez de repartiren os cartos que lles deran, acordaran gastalos todos en facer unha obra para servizo común. ¿Que qué fixeron? Pois, lóxicamente, algo pensando no futuro de todos: un tanatorio. Enterraran nel, nunca mellor dito, dezanove millóns de pesetas. As dúas nenas -moi guapiñas, por certo- que quedaban de momento na aldea protestaban ante os vellos pola decisión e pedían que lles arransaxen a vella escola unitaria para teren un punto de encontro. Nin caso, por suposto: a desafección do lugar está asegurada. En canto teñen posibilidade liscan, pois séntense estrañas nese ecosistema de vellos en que se convertiu a súa aldea. O local dos maiores, o teleclube, fantástico: un gran crucifixo rodeado de moitos posters de mozas en coiros, bufandas do Barça, Madrid e Deportivo, un televisor, un feixe de películas porno, un retrato asinado de Fraga... en fin, un poema vangardista.

Cen anos de historia cultural
1994: ‘O Correo Galego’

O artigo completo

O día de Reis do ano 1994 toda a sociedade galega recibía como un grande agasallo o nacemento do xornal O Correo Galego, dirixido por José M. Rey Nóvoa e antecesor inmediato deste que agora nos acolle. É o primeiro diario monolingüe da historia de Galicia e informaba na súa primeira portada das inundacións do Umia en Caldas e dun comentario sobre os vilancicos de A. Cunqueiro. Xa nos primeiros días contou con colaboradores como Rábade Paredes, M. Anxo Seixas, C. Pajares, X. Ferro Ruibal, Antón Fraguas, M. Dourado ou Iago Seara entre moitos outros (tamén deste cronista, honra da que me gusta presumir). A Mesa de Normalización Lingüística pediu máis subvencións para a prensa en galego e editou 8.000 postais con bicos ó galego e ó novo xornal, coa lenda "Múa!" e con deseño de Suso Otero.
Foi tamén bo ano para as letras. Na narrativa Darío Xohán Cabana gañaba o premio Xerais, ditaminado no Ferrol, cunha das súas mellares novelas: O cervo na torre.Outras entregas do ano foron En salvaxe compaña, de Manuel Rivas; A cidade das chuvias, de Xosé Fernández Ferreiro, dende a voz reflexiva dun vello docente compostelán; o relato de terror A neve e a cadeira e A biblioteca da iguana, ámbolos dous de Xosé Miranda, recolleita de relatos que abanean entre a verosimilitude e o fantástico; Diário de inverno, novela lírica e sorprendente dende a voz narrativa dos escritos do diario dun demente. A novela negra seguía nunha etapa de esplendor, con títulos como Criminal, de Xurxo Borrazás, ou A man dereita, de Aníbal Malvar, e Xesús Rábade Paredes volvía ó mundo do barroco (despois de Branca de Loboso) coa novela As sombras do barroco. Da mesma andaina son Contos de indianos, de Olegario Sotelo Blanco; Polas rúas de Padrón, colección de relatos de Úrsula Heinze; e Trabalhos e paixôes de Benito Prada, novela tamén policíaca do escritor e xornalista portugués Fernando de Assis Pacheco, ambientada en terras ourensás. Manuel Riveiro Loureiro gañaba o premio Modesto R. Figueiredo e Carlos Casares publicaba O galo de Antioquía, logo reeditado varios veces, a primeira na serie dos Contos do Castromil. Xosé Cid Cabido gañaba o premio Blanco Amor con Panificadora, novela de denuncia do capitalismo dende unha aparencia irónica e despreocupada (DLG). No rexistro temático da ciencia-ficción movíanse tanto A sombra cazadora, de Suso de Toro, como Hipogrifo, de Antón Risco. (Segunda imaxe: debuxo de Gonzalo Araúxo, para Estirpe, de Méndez Ferrín)

Gioconda Belli. Pan por Pan domingo 10 febreiro.

Hai uns días fallouse o premio de novela Biblioteca Breve na súa edición número 50. A gañadora, cunha novela que mesmo fabula as andainas de Adán e Eva, foi a autora nicaraguana Gioconda Belli (Managua, 1948). Sígoa como poeta hai bastantes anos, en libros como “El ojo de la mujer”, “Apogeo”, “Mi íntima multitud”, etc. É unha das grandes voces femininas do noso tempo, cuns poemas cheos de sentimento e erotismo, pero tamén de identificación coa Terra e de conciencia da nosa incerteza. Versos tan ousados como estes: “El Big Bang fue el orgasmo primigenio. / Orgasmo de los Dioses amándose en la Nada./ Cada vez que te amo repito la Génesis Universal”. Ou esa fermosa imaxe da distancia do amado (“Como tinaja”) na metáfora dunha ola seca, carente da auga do amor, que se vai quebrando na súa pel nos días secos da ausencia.

en poleiro alleo
A Galicia borrosa volve no artigo "Identidade borrosa", de Miguel Suárez Abel (ECG 8 febr.)
artigo completo

A conciencia pode ser étnica ou nacional , a última de carácter político, a exclusiva da idade moderna. Pero en Galicia en vez dun convencemento nacionalista o que se nos dá ben é potenciar o nacionalismo dos outros. Axudamos en serio na construcción do nacionalismo arxentino, no mítico, racial e idolátrico vasco e no laico catalán, pero para o noso servímonos máis dos que veñen de fóra ca dos que viven aquí. A perda, a distancia, o saír fóra introdúcenos nos sentimentos de identidade. Ausentes fisicamente, amarrámonos psicoloxicamente á terra. ¿É o noso un nacionalismo máis borroso ca acolledor ? ¿É o quebracabezas da identidade unha paixón inútil ou en nós só unha amalgama borrosa? Sexa inútil ou non, dentro da borrosa identidade que nos envolve, parece que o máis preto da nosa auténtica maneira de ser como somos é a emigración. Este parece ser, segundo o doutor Lamas, o símbolo masa do galego: a emigración. Emigrantes abertos e non xenófobos. O demais, borroso. ¿Triste? Cada un é como é.


E Mabel Rivera reflexiona dende as imaxes sobre a destrucción do noso patrimonio (Unha lousa no Caurel)

Recuperando o disco duro…. Raíces. As primeiras fotos (FÍRGOAS 2)

Algunha vez téñome laiado, para min mesmo, de non gardar demasiada memoria da miña infancia. Foi unha infancia sinxela, quizais aburrida, tranquila dende logo. Pero non é certo: só que tire un pouquiño do fío da memoria, o disco duro empeza a activarse e as lembranzas e anécdotas van aboiando, ensarilladas unhas noutras. E a iso imos agora.

A Granxa
Nacín na chamada estrada da Granxa, un tres de marzo de 1958. Moi perto do cimiterio de San Francisco. Dende o balcón da miña casa víanse as cruces e as tumbas e os nenos xogabamos por alí perto. Aínda está en pé a miña casa natal, facendo curva, xusto onde remata a rúa que pasa por diante do cimiterio e fai a curva para subir cara Barrocás, a casa da esquina, metida un pouco para atrás. Lembro ben as cores azuis e verdes, suaves, das habitacións. E o piso de madeira, con algún buratiño: por alí se me escoaban os monequiños de plástico que viñan nos deterxentes de Omo, elefantes, leóns, tigres, xirafas (velaí o meu Rosebud).
Din que fun un neno tranquiliño, que non molestaba a ninguén. Podía pasar horas xogando con eses animaliños ou ensimismado no meu mundo. Tamén era falador, iso si, cando me deixaban. Daquel barrio lembro pouco, pouco tempo debín estar alí. A primeira escola estaba moi perto da casa e nada lembro dela, agás xogar no patio a coller lombrices e metelas en latiñas de metal. Tamén lembro que me daba por rachar e comer os papeis das marxes dos primeiros libros e enciclopedias, encantábame mastigalos e alguén me chamaba O Ratiño ou algo así. Eu ía á escola co meu irmán maior, Félix, que me leva ano e medio, e un día seica nos deu de esguello unha furgoneta cando cruzabamos a rúa: a min non me pasou nada, el un pouco magulladiño, creo.
O meu pai chamábase Félix Valcárcel Martínez e tiña un pequeno obradoiro de xoiería, xa o tería daquela, na rúa de Santo Domingo (despois foi tenda de xoieiría atendida polos meus tíos Olga e Exmelin); o seu pai, José Antonio, e el mesmo, viñan de Armariz, das terras de Nogueira de Ramuín, e a avoa paterna, Rosalía, dun pobo moi perto, Verdefondo. O José Antonio andou nos anos mozos, teño entendido, de ambulante polas feiras con artigos de xoiería e outros produtos. A miña nai, Carme López Vázquez, viña de Ervedelo, pobiño próximo ó Seminario, nos arredores de Ourense: os meus avós maternos, Benxamín e Carme, pasaran a experiencia da emigración, en Cuba e na Arxentina. O Benxamín era das terras de Barra de Miño (un seu irmán chamábanlle “O Lobo” e contábase que matara un cabalo dunha puñada na cabeza). A miña nai ten dúas irmás, as miñas tías Dorita e Pura, esta vive hai moitísimos anos en Francia (ven nos veráns), aló foi traballar o seu home, Manolo, ós asteleiros de Marsella, levan xa anos xubilados.
Os meus pais casaron moi novos e din que, cando a data da voda, a miña nai andaba enferma. Pero o meu pai insistiu diante do Benxamín en respectar a data: se facía falta, casaban con ela na cama. Moi cedo tiveron o primeiro fillo, o meu irmán Félix; ano e medio despois cheguei eu. Tamén me contaron que a miña nai lera daquela a popular novela “Corazón “ de D’ Amicis e gustáballe este nome para o seu fillo: por sorte, alguén, quizais o meu pai, sacoullo da cabeza e escolleu o “Marcos”, que daquela non era un nome moi habitual.
Pouco despois de nacer eu deberon empezar a facer a casa da Avenida da Habana, n.111 no seu día. Lembro, aínda na casa da Granxa, un día de choros e tristuras e loito: se non estou errado, morrera un obreiro, un albanel, nas obras da casa nova. Os nenos fomos apartados, para non enterarnos de nada, pero vimos o ambiente luctuoso, claro. Na casa da Habana viviríamos no terceiro piso (o resto da familia, avós paternos, tíos paternos, tíos maternos, etc., nos outros). O meu pai rexentou durante moitos anos un xigantesco obradoiro (dicíamos “taller”) de xoiería, de fabricación (medallas, pulseiras, etc.) e de arranxos para a tenda de Santo Domingo. A miña infancia está chea de imaxes de medallas, Virxes dos Remedios ou dos Milagres, máquinas monumentais e espazos escuros nos sotos do taller. Xa lles contarei. Por certo, unha curiosidade: na casa de enfronte, aínda que non nos tratamos moito daquela, vivía un tal Afonso Monxardín, cos seus pais e irmáns.

As primeiras fotos
Na casa da miña nai hai algunhas caixas con fotos. En tempos estaban gardadas naquelas caixas metálicas tan bonitas do Cola-Cao, lembran? Estou vendo agora, dende o fío da memoria, algunhas desas fotos. Nunha delas estamos tres irmáns: Félix, eu mesmo e no medio Fátima. Ela aínda é un bebé e collémola cos nosos braciños. Podería ser unha foto do Screchk. Os dous estamos perfectamente peiteados, cos nosos flequillos milimétricos (ó estilo Mireille Mathieu) e unhas camisetas de liñas grosas. Noutra estamos espidos, ensinando o pito, Félix e eu, no fouciño dun impresionante Delahaye (como se escriba) que tiña o meu pai daquela, quizais nunha viaxe, quizais en Extremadura. Outras son de Ervedelo, da casa dos avós maternos, e temos tamén a típica foto montados nun burriño, en medio das vides que nos agarimaban nas vendimas.
Xa lles contei, en entrega anterior, do Colexio do Pilar. Quero engadir agora que os nenos daquela vivíamos nun ambiente de bastante liberdade. Pasamos moito tempo no Parque de San Lázaro, xogando as canicas, con longos ríos de area movida, e outras cousas. Había un postiño de baratixas e trapalladas na parte superior (perto de onde hoxe está a estatua do Carrabouxo) e por alí andabamos os nenos a rebulir sempre. Os meus pais estaban moi preocupados, con razón, polas amizades que tiñamos. Do resto, gozabamos de bastante liberdade. Por exemplo, lembro nunha ocasión coller as bicicletas e ir durante horas pola estrada de Alongos e entrar en varias leiras a subir as cerdeiras e o gran banquete de cereixas da nosa infancia. Na casa non sabían nada, por suposto. Doutra, con qué compañías andaría eu?, deille os meus pais un bo desgusto: andabamos a coller cobres e metais de fincas e casas abandonadas e logo as vendíamos nalgún almacén de xoiería da cidade. Non sei se sería a primeira vez que eu fun pero o dono do almacén recoñeceume e chamou de inmediato ó meu pai: entre as ferrallas que levabamos ían algunhas virutas de prata e ouro que eu collera no taller do meu pai, de seguro pensando que non tiñan maior valor. A bronca debeu ser monumental, pero o disco duro da memoria xa a borrou hai moitos anos.

SEÑORITOS E XENOFOBIA.
Andoliña sábado 9 febreiro

(Imaxe: Inmigrantes, de J. Kalvellido. Detalle)

Pódense buscar moitas interpretacións ás palabras de antonte do ex ministro de Agricultura do PP, señor Arias Cañete. Pero o máis doado é ver o que realmente hai: unha expresión señoritinga (“aquellos camareros, aquellos tiempos…”) e un mal disimulado pouso de racismo e xenofobia. Dito clariño: queremos o traballo dos inmigrantes, aínda que sexa pouco cualificado (segundo o exministro), pero sen os servizos públicos e sanitarios que lles corresponden por lei.
Dixen hai unhas semanas que algúns temas debían estar fóra da campaña: a lingua, por exemplo. Porque requiren un tratamento de vagar, equilibrado, sen histerias electorais. O mesmo acontece coa inmigración. Pero o equipo de Rajoy, que de seguro terá bos asesores de imaxe, decidiu rachar todas as máscaras e defender un discurso político moi semellante ó que defenden as ultradereitas europeas.
Por que o PP nos está a deixar, todos os días, estes exabruptos? Un senador homófobo, unhas gotas de racismo, etc. Non son só erros de imaxe. No principal partido da oposición saben que en España hai moito voto ultra agochado e a iso van: xentes que nunca dirán estas cousas en público, pero si votarán por quen as defenda.